De kracht om door te gaan
Ik voelde me onwaardig, en ik was zó boos. Hoe kon ik verder?
Toen mijn man en ik ons eerste kindje verloren, zeiden de artsen dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Ik was er kapot van. Ik rouwde, en ik ging op zoek naar een antwoord. Mijn man rouwde ook. We baden, en we wisten hoe belangrijk het was om een eeuwig gezin te zijn. Uiteindelijk werden we in de Los Angelestempel (Californië) aan elkaar verzegeld.
Ik vroeg me nog steeds af waarom we dit verlies te verwerken hadden gekregen toen ik plots aan mijn patriarchale zegen dacht. Ik las mijn zegen, en vond een gedeelte waar ik helemaal niet meer aan had gedacht. Er stond dat we met zoons en dochters gezegend zouden worden. Ik dacht dat de artsen zich hadden vergist. Ik ging naar de dokter en kreeg weer te horen dat ik geen kinderen meer kon krijgen.
Vijf jaar nadat we ons eerste kind kwijt waren geraakt, besloten we in-vitrobevruchting te proberen. Bij de eerste afspraak viel de zwangerschapstest positief uit. Ik kon het niet geloven. Ze deden nog meer tests en bevestigden dat ik al zwanger was. Negen maanden later heetten we onze dochter welkom in ons gezin. Nu ben ik moeder van vier geweldige kinderen.
Maar enkele jaren geleden kwam de volgende beproeving toen mijn man van mij scheidde. Ik was diep geschokt. Ik wist niet hoe ik moest reageren, want ik dacht dat ik het volmaakte gezinnetje had. In die periode studeerde ik tandheelkunde, maar ik brak mijn studie af om meer bij mijn kinderen te zijn. Dat was volgens mij het verstandigste. Ik heb er totaal geen spijt van. Maar ik was heel erg boos. Hoe kan iemand zomaar een huwelijk en vier geweldige kinderen achterlaten?
Ik stond bovendien doodsangsten uit als ik aan mijn toekomst en die van mijn kinderen dacht. Ik huilde en panikeerde. Ik vroeg me af of we nog wel aan elkaar verzegeld waren. Ik sprak met mijn bisschop, en die zei dat onze hemelse Vader heeft beloofd dat we voor de eeuwigheid verzegeld zijn, maar dat we met onze keuzevrijheid bepalen of we voor altijd bij elkaar blijven. Het was een grote opluchting voor me dat mijn kinderen nog aan mij verzegeld waren.
Maar toch was ik nog boos, en ik had het gevoel dat ik niet tempelwaardig was. Hoe kun je nu met zoveel boosheid naar de tempel? Ik wilde sowieso niet naar de tempel omdat ik gescheiden ben. Het voelde alsof ik het niet verdiende omdat ik nog getrouwd had moeten zijn.
Ik sprak weer met mijn bisschop, en hij zei dat Satan niet wil dat ik terug naar de tempel ga. Hij wil dat ik me ellendig en onwaardig voel. Weer naar de tempel gaan was fantastisch. Dankzij tempelbezoek voel ik mij beter en sterker. Weten dat mijn hemelse Vader me helpt om een goede moeder te zijn, dat ik er niet alleen voor sta, en dat Hij mij en mijn kinderen nooit in de steek laat, geeft me heel veel kracht. Nu zorg ik ervoor dat ik altijd een geldige tempelaanbeveling heb.
‘Ik weet dat ik gewoon verder moet, en dat ik dagelijks dichter tot mijn hemelse Vader moet komen. Zo kan ik voor altijd bij mijn kinderen zijn.’
Hun vader heeft hen dan wel verlaten, maar ik vertel mijn kinderen altijd dat ik er voor ze ben. We gaan naar de kerk, we doen onze Schriftstudie, en we bidden. We begrijpen hoe belangrijk familie is, en dat we elkaar moeten vergeven, steunen en aanmoedigen.
Men vraagt mij weleens wat ik zou doen als ik elke dag een uur extra had. Zou ik dan slapen? Of eten? Wat zou ik doen? Ik zou een kwartier met elk van mijn kinderen doorbrengen.
Ik houd zoveel van mijn kinderen dat het mij waard is ondanks het hartzeer door de relatie met hun vader. Zoveel betekenen ze voor mij.
Ons gezin redt het omdat we ervoor zorgen dat we ons geloof sterk houden. Als wij ons deel doen, zal de Heer ons zijn beloofde zegeningen geven. Dat is een motto waar ik naar leef, en ik ben rijk gezegend.
Foto, Christina Smith