Als ik nu eens niet was gegaan?
Deze ervaring doordrong mijn hart en ziel van de reden waarom ik daar die avond moest zijn.
Ik had mezelf bijna wijsgemaakt dat ik die avond niet hoefde te gaan. Ik wist dat een herdenkingsavond me misschien zou helpen omgaan met het verlies van mijn moeder, maar ik wist ook dat er tranen zouden vloeien omdat ik nog rouwde en treurde om haar heengaan.
Toen de tijd voor de herdenking naderde, begon ik me ondanks mijn eerdere aarzeling toch klaar te maken om te gaan. Ik had besloten dat het goed voor me zou zijn om de avond bij te wonen.
De avond ter herdenking van enkele mensen die onlangs waren overleden, werd gehouden door het uitvaartcentrum dat mijn moeders begrafenis had verzorgd. Behalve de directeur van het uitvaartcentrum en zijn gezin kende ik geen van de aanwezigen. Tijdens de bijeenkomst werd de naam van elke persoon voorgelezen, waarna een vertegenwoordiger van de familie ter nagedachtenis aan de overledene een kaarsje aanstak.
Na de bijeenkomst stond ik op om naar de versnaperingen te gaan. De mensen die achter me zaten, waren allemaal al weg, behalve een broos uitziende dame met een beademingsapparaat naast haar looprek. Ik kon haar verdriet en pijn voelen. En ik had het gevoel dat ik haar een knuffel moest geven.
Ik wist niet wat ze ervan zou vinden als een vreemde haar een knuffel gaf, maar ik gaf gehoor aan de eenvoudige ingeving. Ik ging met uitgestrekte armen op haar af. Ze stak beide armen uit en trok me omlaag. Ze kuste me op de wang en zei: ‘Bedankt dat je wist dat ik een knuffel nodig had. Je bent een engel.’ We hadden een kort gesprek.
Deze ervaring doordrong mijn hart en ziel van de reden waarom ik daar die avond moest zijn. Had iemand anders die vrouw die avond een knuffel gegeven als ik niet was gegaan? Dat zal ik nooit te weten komen, maar ik weet wél dat we allebei rijk gezegend werden toen ik gehoor gaf aan de ingeving om haar een knuffel te geven.