เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย

ไปอยู่ที่ไหนมา

โดย เบอร์นิซ เดอ ลอส ซานโตส, อาซัว สาธารณรัฐโดมินิกัน

ผมต้องยอมรับจังหวะเวลาและจุดประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าเพราะผมเรียนรู้ที่จะรักยายของผม เช่นเดียวกับที่พระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูคริสต์ทรงรักเธอ

ถึงแม้คุณยายเจ็บป่วยอยู่ แต่ทุกอย่างที่เธอทำเพื่อผมเป็นเพราะเธอรักผม

ภาพถ่ายเอื้อเฟื้อโดยผู้เขียน

“ไปอยู่ที่ไหนมา ลูกแม่?” ยายถามขณะเปิดประตูรับเสียงเคาะประตูของผม ผมเพิ่งกลับจากการรับใช้เป็นผู้สอนศาสนาเต็มเวลาในเอลซัลวาดอร์ ดวงตาคุณยายเบิกกว้างด้วยความสุขที่ได้เห็นผมอีกครั้ง แขนของคุณยายนุ่มนวลและอบอุ่นขณะโอบรอบคอของผม

เราสนทนากันอย่างสนุกสนานขณะที่ผมตอบคำถามของคุณยายเกี่ยวกับงานเผยแผ่ของผม ผมรู้สึกสะเทือนอารมณ์ขณะเล่าให้คุณยายฟังเรื่องผู้คน อาหาร การทำงานหนัก และปาฏิหาริย์ของงานเผยแผ่ หลังจากผมพูดจบแล้ว จู่ๆ คุณยายก็เงียบ แล้วคุณยายก็ถามว่า “ไปอยู่ที่ไหนมา ลูกแม่?”

เห็นได้ชัดว่าคุณยายไม่ได้ฟังเลย ดังนั้นเราจึงเริ่มการสนทนาของเราอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่ถึง 20 นาที คุณยายก็ถามเป็นครั้งที่สามว่า “ไปอยู่ที่ไหนมา ลูกแม่?”

มีบางอย่างผิดปกติแน่นอน ไม่นานผมก็พบว่าประมาณหนึ่งปีหลังจากที่ผมออกไปทำงานเผยแผ่ แพทย์วินิจฉัยว่าคุณยายของผมเป็นโรคอัลไซเมอร์

ผมรู้สึกถึงความปรารถนาอย่างมากที่จะช่วยคุณยาย เป็นเวลาสองปีที่ผมสั่งสอนถึงความรักที่พระผู้เป็นเจ้าทรงมีต่อบุตรธิดาของพระองค์ ตอนนี้ผมมีโอกาสที่จะดำเนินชีวิตตามคำสอนเหล่านั้น ถึงผมจะรู้ว่าเป็นเรื่องยากแต่ผมก็เสนอตัวเข้าไปช่วยเหลือคุณยายเพื่อผมจะช่วยเธอได้

ช่วงสองสามเดือนแรกจะเป็นช่วงที่ยากที่สุด เช่นเดียวกับในงานเผยแผ่ภาคสนาม การมีความอดทนและการควบคุมความหงุดหงิดเป็นงานที่ต้องใช้เวลาอย่างเต็มที่ และระหว่างที่ผมทำงานเผยแผ่ ผมต้องยอมรับจังหวะเวลาและจุดประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้า เช่นที่ผมเรียนรู้ที่จะรักยายของผมอย่างที่พระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูทรงรักคุณยาย

บางครั้งการอยู่กับคุณยายก็เหมือนกับการอยู่กับคนสามคน บางครั้งคุณยายก็ไม่อาจทนให้มีใครบางคนอยู่ในบ้านได้ บางครั้งคุณยายต้องการความห่วงใยและความใส่ใจจากผม มีความสุขที่เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพัง บางครั้งคุณยายคิดแค่ว่าจะทำอะไรเลี้ยงหลานชายที่เพิ่งกลับจากงานเผยแผ่ “อย่าทำแบบนั้นนะครับ!” กลายเป็น “ทำไมคุณยายไม่ทำแบบนั้นล่ะครับ?” ไปในเวลาไม่นานนัก

กระนั้นก็ตาม คุณยายเป็นพรที่ยิ่งใหญ่สำหรับผม ผมรู้ว่า ถึงแม้คุณยายจะป่วยอยู่ แต่คุณยายทำทุกสิ่งเพื่อผมเพราะคุณยายรักผม

ผมได้ยินคำพูดที่อ่อนโยนและจริงใจที่สุดของคุณยายทุกครั้งที่ผมกลับมาจากเรียนหรือทำงาน ท่านกอดผม หอมแก้ม มองดูผมด้วยความอ่อนโยน แล้วถามผมด้วยความรักว่า “ไปอยู่ที่ไหนมา ลูกแม่?”