บทที่ 8
ข้ามทะเล
พระเจ้าทรงบอกให้ลีไฮพาครอบครัวลงเรือที่พวกเขาต่อขึ้น พวกเขาขนผลไม้ เนื้อสัตว์ และน้ำผึ้งลงเรือไปด้วย พร้อมกับนำเมล็ดพืชไปปลูกในแผ่นดินที่สัญญาไว้
ลมแรงพัดเรือให้มุ่งไปสู่แผ่นดินที่สัญญาไว้
เลมัน เลมิวเอล และคนอื่นๆ บางคนเริ่มชั่วร้าย เมื่อนีไฟบอกให้พวกเขาหยุด พวกเขากลับโกรธและจับนีไฟมัดไว้ด้วยเชือก
เพราะความชั่วร้ายของพวกเขา เลียโฮนาจึงหยุดทำงาน พวกเขาไม่รู้ว่าจะเดินเรือไปทางใด พายุร้ายโหมกระหน่ำพัดเรือให้ถอยหลังกลับเป็นเวลาถึงสามวัน
ลีไฮบอกให้เลมันกับเลมิวเอลแก้มัดนีไฟ แต่พวกเขาไม่ฟัง ลีไฮและซาไรยาห์เสียใจจนล้มป่วย
ภรรยาและลูกๆ ของนีไฟร้องไห้ พวกเขาขอร้องให้เลมันกับเลมิวเอลแก้มัดนีไฟ แต่พวกเขาไม่ยอม
ในวันที่สี่ พายุยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นอีก จนเรือใกล้จะจม
เลมันกับเลมิวเอลรู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงส่งพายุมา พวกเขากลัวว่าจะจมน้ำตาย
ในที่สุดเลมันกับเลมิวเอลก็กลับใจและแก้มัดให้นีไฟ แม้ว่าข้อมือข้อเท้าของท่านจะบวมและเจ็บปวดเพราะถูกเชือกรัด แต่นีไฟก็มิได้บ่นว่าแต่อย่างใด
จากนั้นนีไฟหยิบเลียโฮนาขึ้นมา มันทำงานอีกครั้ง นีไฟสวดอ้อนวอน คลื่นลมจึงสงบ ท้องทะเลราบเรียบ
นีไฟเดินเรือต่อไปและเรือก็แล่นไปอีกสู่แผ่นดินที่สัญญาไว้