« ថ្ងៃទី ៧–១៣ ខែ វិច្ឆិកា ។ ហូសេ ១–៦; ១០–១៤; យ៉ូអែល ៖ ‹ យើងនឹងស្រឡាញ់គេស្ម័គ្រពីចិត្ត › » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ឆ្នាំ ២០២២ ( ឆ្នាំ ២០២១ )

« ថ្ងៃទី ៧–១៣ ខែ វិច្ឆិកា ។ ហូសេ ១–៦; ១០–១៤; យ៉ូអែល » ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ ៖ ឆ្នាំ ២០២២

ថ្ងៃទី ៧–១៣ ខែ វិច្ឆិកា

ហូសេ ១–៦; ១០–១៤; យ៉ូអែល

« យើងនឹងស្រឡាញ់គេស្ម័គ្រពីចិត្ត »

សូមយាងអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណមកជាផ្នែកមួយនៃការសិក្សារបស់បងប្អូនក្នុងគម្ពីរហូសេ និងយ៉ូអែល ។ ចូរកត់ចំណាំពីសារលិខិតដែលព្រះវិញ្ញាណបំផុសនៅក្នុងដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់បងប្អូន ។

កត់ត្រាចំណាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន

សេចក្ដីសញ្ញារបស់អ៊ីស្រាអែលជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់មានអត្ថន័យយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ រហូតធ្វើឲ្យព្រះអម្ចាស់ប្រៀបធៀបវានឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយ ។ សេចក្ដីសញ្ញានោះប្រៀបបាននឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយដែរ វារួមបញ្ចូលទាំងការតាំងចិត្តដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ការចែកចាយបទពិសោធន៍ ការស្ថាបនាជីវិតរួមគ្នា ភក្ដីភាពដ៏ពិតទាំងស្រុង ហើយសំខាន់បំផុតគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះអស់ពីចិត្ត ។ ភក្ដីភាពបែបនេះបានកើតចេញពីការរំពឹងទុកដ៏ខ្ពស់—និងលទ្ធផលដ៏អាក្រក់សម្រាប់ការក្បត់គ្នា ។ តាមរយៈព្យាការីហូសេ ព្រះបានពិពណ៌នាអំពីលទ្ធផលមួយចំនួនដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានជួបប្រទះ ដោយសារការបំពានលើសេចក្ដីសញ្ញារបស់ពួកគេ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ សារលិខិតរបស់ទ្រង់មិនមែនថា « យើងនឹងបដិសេធអ្នករាល់គ្នាជារៀងរហូត ដោយសារតែភាពមិនស្មោះត្រង់នោះទេ » ។ ផ្ទុយទៅវិញគឺថា « យើងនឹងអញ្ជើញអ្នករាល់គ្នាឲ្យត្រឡប់មកវិញ » ( សូមមើល ហូសេ ២:១៤–១៥ ) ។ « យើងនឹងដណ្តឹងនាងសម្រាប់យើងដោយសេចក្តីសុចរិត » ( ហូសេ ២:១៩ ) ។ « យើងនឹងកែការរាថយរបស់គេឲ្យជា ហើយយើងនឹងស្រឡាញ់គេស្ម័គ្រពីចិត្ត » ( ហូសេ ១៤:៤ ) ។ នេះគឺជាសារលិខិតដូចគ្នាដែលទ្រង់ប្រទានដល់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ នៅពេលយើងខិតខំរស់នៅតាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងភក្ដីភាព ។

យ៉ូអែលបានចែកចាយសារលិខិតស្រដៀងគ្នាថា « វិលមកឯព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងចុះ ដ្បិតទ្រង់ប្រកបដោយព្រះគុណនឹងសេចក្តីមេត្តាករុណា ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយក៏មានសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរណ៍ » ( យ៉ូអែល ២:១៣ ) ។ « ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើជាទីពំនាក់ដល់រាស្ត្រទ្រង់ ហើយជាទីមាំមួន ដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល » ( យ៉ូអែល ៣:១៦ ) ។ នៅពេលបងប្អូនអានគម្ពីរហូសេ និងយ៉ូអែល សូមពិចារណាពីទំនាក់ទំនងរបស់បងប្អូនផ្ទាល់ជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ ។ សូមគិតពីរបៀបដែលសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ បំផុសគំនិតបងប្អូនឲ្យស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ ។

សម្រាប់ទិដ្ឋភាពទូទៅស្ដីពីគម្ពីរហូសេ និងគម្ពីរយ៉ូអែល សូមមើល « ហូសេ » និង « យ៉ូអែល » នៅក្នុងសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ។

គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន

ហូសេ ១–៣; ១៤

ព្រះអម្ចាស់តែងតែអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យត្រឡប់ទៅរកទ្រង់វិញ ។

នាងកូមើរ ជាភរិយារបស់ហូសេ ពុំមានភក្តីភាពចំពោះលោកឡើយ ហើយព្រះបានចង្អុលបង្ហាញព្រឹត្តិការណ៍សោកសៅនេះ ដើម្បីបង្រៀនដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីទឹកព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ និងសេចក្ដីសញ្ញារបស់ពួកគេជាមួយទ្រង់ ។ កាលបងប្អូនអាន ហូសេ ១–៣ សូមពិចារណាអំពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះទំនាក់ទំនងរបស់ទ្រង់ជាមួយរាស្រ្តនៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ទ្រង់ ។ បងប្អូនអាចពិចារណាពីរបៀបនានាដែលបងប្អូន ក៏ដូចជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែរ ប្រហែលជាធ្លាប់មិនស្មោះត្រង់នឹងព្រះអម្ចាស់ និងរបៀបដែលទ្រង់បានលូកព្រះហស្តមកជួយបងប្អូន ។ ឧទាហរណ៍ តើ ហូសេ ២:១៤–២៣ និង ហូសេ ១៤ បង្រៀនបងប្អូនអ្វីខ្លះអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអម្ចាស់ ? តើបងប្អូនបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងភក្តីភាពរបស់បងប្អូនចំពោះទ្រង់យ៉ាងដូចម្តេច ?

សូមមើលផងដែរ ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ « Point of Safe Return » Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ៩៩–១០១ ។

ស្ដ្រីម្នាក់កំពុងអង្គុយនៅនឹងដី ដោយមានបុរសម្នាក់ដាក់ដៃលើក្បាល — នាងកូមើរ ដែលមានបាបកម្ម ដែលជាអ្នកតំណាងឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ត្រូវបានព្រះអម្ចាស់ប្រទានសេចក្តីប្រោសលោះឲ្យ ។ រចនារូបភាពដោយ ឌីប មីនណាឌ បានទទួលអាជ្ញាបណ្ណពីគេហទំព័រ goodsalt.com

ហូសេ ៦:៤–៧; យ៉ូអែល ២:១២–១៣

ការមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះ ត្រូវតែចេញពីចិត្ត មិនមែនគ្រាន់តែបង្ហាញតែសំបកក្រៅប៉ុណ្ណោះទេ ។

ព្រះអម្ចាស់បង្គាប់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ឲ្យថ្វាយយញ្ញបូជាសត្វ ។ ប៉ុន្ដែទោះជាប្រជាជននៅជំនាន់ហូសេ ធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យនោះក្តី ក៏ពួកគេបានបំពានលើបទបញ្ញត្តិដ៏ធំដែរ ( សូមមើល ហូសេ ៦:៤–៧ ) ។ តើបងប្អូនគិតថា វាមានអត្ថន័យយ៉ាងណាដែលព្រះអម្ចាស់ « ពេញចិត្តចំពោះសេចក្តីសប្បុរសមិនមែនចំពោះយញ្ញបូជាទេ ហើយពេញចិត្តចំពោះការស្គាល់ព្រះជាជាងការថ្វាយដង្វាយដុតទៅទៀត » ? ( ហូសេ ៦:៦ ) ។ តើបងប្អូនគិតថា សេចក្ដីសុចរិតគឺដូចជាពពក ឬទឹកសន្សើមមានអត្ថន័យយ៉ាងណាដែរ ? តើសេចក្ដីសុចរិតរបស់យើងគួរមានលក្ខណៈបែបណា ? ( សូមមើល អេសាយ ៤៨:១៨; នីហ្វៃទី១ ២:៩–១០ ) ។

បងប្អូនក៏អាចអានផងដែរ ម៉ាថាយ ៩:១០–១៣; ១២:១–៨ ដើម្បីឃើញពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះបានប្រើ ហូសេ ៦:៦ នៅអំឡុងការងារបម្រើរបស់ទ្រង់ ។ តើវគ្គបទគម្ពីរទាំងនេះជួយបងប្អូនឲ្យយល់ពីពាក្យសម្តីរបស់ហូសេ យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ ?

នៅពេលអាន យ៉ូអែល ២:១២–១៣ វាអាចជួយឲ្យដឹងថា ការហែកអាវគឺជាសញ្ញាខាងក្រៅនៃការកាន់ទុក្ខ ឬការសោកស្តាយ ( សូមមើលឧទាហរណ៍ របាក្សត្រ ទី២ ៣៤:១៤–២១, ២៧ ) ។ តើការហែកចិត្តយើងខុសពីការហែកអាវរបស់យើងយ៉ាងដូចម្តេច ?

សូមមើលផងដែរ អេសាយ ១:១១–១៧; ម៉ាថាយ ២៣:២៣; យ៉ូហាន ទី១ ៣:១៧–១៨ ។

យ៉ូអែល ២

« យើងនឹងចាត់វិញ្ញាណរបស់យើងទៅលើគ្រប់ទាំងមនុស្ស » ។

នៅពេលយ៉ូអែលបានព្យាករពី « ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា » លោកបានពិពណ៌នាថាវា « គឺជាថ្ងៃងងឹត ហើយមីរស្រទំ » « ធំក្រៃលែង ហើយគួរស្ញែងខ្លាចណាស់ » ( យ៉ូអែល ២:១–២, ១១ ) ។ អ៊ីស្រាអែលបានប្រឈមមុខនឹងថ្ងៃដ៏ធំក្រៃលែង និងគួរឲ្យស្ញែងខ្លាចជាច្រើននៅក្នុងប្រវត្ដិសាស្ដ្ររបស់ខ្លួន ហើយរាស្រ្តនៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះនឹងត្រូវប្រឈមមុខកាន់តែច្រើននាពេលអនាគត ។ តើបងប្អូនចាប់អារម្មណ៍លើអ្វីខ្លះ មកពីការទូន្មានដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានឲ្យនៅក្នុង យ៉ូអែល ២:១២–១៧ ? សូមកត់សម្គាល់ពីពរជ័យដែលទ្រង់បានសន្យាផងដែរ នៅក្នុង យ៉ូអែល ២:១៨–៣២ ។ ហេតុអ្វីពរជ័យដែលបានសន្យានៅក្នុង ខទី ២៧–៣២ អាចមានតម្លៃជាពិសេសនៅសម័យដូចបានពិពណ៌នានៅក្នុង យ៉ូអែល ២ ព្រមទាំងសម័យរបស់យើងផងដែរ ?

តើបងប្អូនគិតថា វាមានន័យយ៉ាងណា ដែលថា ព្រះអម្ចាស់នឹង « ចាត់វិញ្ញាណ [ របស់ទ្រង់ ] ទៅលើគ្រប់ទាំងមនុស្ស » ? ( យ៉ូអែល ២:២៨ ) ។ តើការព្យាករនៅក្នុង យ៉ូអែល ២:២៨–២៩ ត្រូវបានបំពេញយ៉ាងដូចម្តេច ? ( សូមមើល កិច្ចការ ២:១–២១; យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:៤១ ) ។

បងប្អូនអាចសញ្ជឹងគិតដល់ប្រសាសន៍របស់ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ៖ « នៅពេលខាងមុខ វានឹងមិនអាចរស់រានខាងវិញ្ញាណបានឡើយ បើគ្មានព្រះចេស្ដាណែនាំ ដឹកនាំ និងលួងលោមចិត្តជាប់ជានិច្ចមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះ » ( « Revelation for the Church, Revelation for Our Lives » Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៨ ទំព័រ ៩៦ ) ។ ហេតុអ្វីបានជាវិវរណៈមានសារៈសំខាន់ចំពោះការរស់រានខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ? តើបងប្អូនអាចបង្កើនសមត្ថភាពរបស់បងប្អូនដើម្បីទទួលវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្តេច ?

គំនិតយោបល់សម្រាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ និងរាត្រីជួបជុំក្នុងគ្រួសារ

ហូសេ ២:១៩–២០ ។ព្រះអម្ចាស់បានប្រើការប្រៀបធៀបនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់ទ្រង់ជាមួយអ៊ីស្រាអែល ( សូមមើលផងដែរ សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ប្ដីថ្មោងថ្មី » នៅលើគេហទំព័រ scriptures.ChurchofJesusChrist.org ) ។ គ្រួសាររបស់បងប្អូនអាចពិភាក្សាពីមូលហេតុ ដែលអាពាហ៍ពិពាហ៍អាចជាការប្រៀបធៀបដ៏ល្អមួយសម្រាប់សេចក្តីសញ្ញារបស់យើងជាមួយព្រះ ។ តើ ហូសេ ២:១៩–២០ ជួយយើងឲ្យយល់ពីទឹកព្រះទ័យរបស់ព្រះចំពោះយើងយ៉ាងដូចម្តេច ? តើយើងអាចស្មោះត្រង់នឹងសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងជាមួយទ្រង់យ៉ាងដូចម្តេច ?

ហូសេ ១០:១២ ។កុមារអាចរីករាយនឹងការគូររូបនាឡិកា និងការដាក់ផែនការពីវិធីដែលពួកគេអាចស្វែងរកព្រះអម្ចាស់នៅពេលផ្សេងៗគ្នា នៅពេញមួយថ្ងៃ ។

យ៉ូអែល ២:១២–១៣ ។ដើម្បីជួយគ្រួសាររបស់បងប្អូនឲ្យគិតអំពី យ៉ូអែល ២:១២–១៣ បងប្អូនអាចដាក់តាំងរូបភាពរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅម្ខាងបន្ទប់ និងពាក្យ អំពើបាប នៅម្ខាងទៀត ។ សូមអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារឲ្យប្តូរវេនគ្នាបែរមុខរកស្លាកសញ្ញា ហើយបន្ទាប់មកបែរមុខទៅរកព្រះអង្គសង្គ្រោះ នៅពេលពួកគេចែកចាយពីអ្វីដែលអាចជួយយើងឲ្យបែរទៅរកទ្រង់ « ឲ្យអស់ពីចិត្ត [ យើង ] » ។ សូមលើកទឹកចិត្តសមាជិកគ្រួសារឲ្យគិតអំពីគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃជីវិតរបស់ពួកគេ ដោយរួមទាំងសកម្មភាពនានា ការងារ សាលារៀន និងទំនាក់ទំនងផងដែរ ។

យ៉ូអែល ២:២៨–២៩ ។តើវាអាចមានអត្ថន័យយ៉ាងណា ដែលព្រះវិញ្ញាណដែលត្រូវបាន « ចាត់ » ឲ្យមកលើយើង ? ប្រហែលជាបងប្អូនអាចធ្វើការបង្ហាញជាក់ស្តែងអំពីពាក្យនេះ តាមរយៈការចាក់ទឹក ហើយបន្ទាប់មកធ្វើវាផ្ទុយគ្នាដោយសម្រក់ ឬបង្ហូរទឹកនោះ ។

សម្រាប់គំនិតបន្ថែមសម្រាប់ការបង្រៀនដល់កុមារ សូមមើល គម្រោងមេរៀនសប្តាហ៍នេះ នៅក្នុងសៀវភៅ ចូរមកតាមខ្ញុំ—សម្រាប់អង្គការបឋមសិក្សា ។

ចម្រៀងលើកទឹកចិត្តឲ្យប្រើ ៖ « មកឯព្រះយេស៊ូវ » ទំនុកតម្កើង ល.រ. ៦៤ ។

ការកែលម្អការបង្រៀនរបស់យើង

បង្រៀនគោលលទ្ធិ ។ « សូមកុំខកខានឱកាសប្រមូលកូនចៅមករៀនជាមួយគ្នាអំពីគោលលទ្ធិនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ គ្រាបែបនេះកម្រមានណាស់ បើប្រៀបធៀបនឹងការប្រឹងប្រែងរបស់មារសត្រូវនោះ » ( ហិនរី ប៊ី អាវរិង « The Power of Teaching Doctrine » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៧៤ ) ។

ព្រះយេស៊ូវគង់នៅមាត់ទ្វារ — ចូរមកឯខ្ញុំ ដោយ ខេលី ផហ្គ