« មេរៀនទី ១៣០—ការបណ្តេញចេញពីរដ្ឋមិសសួរី ៖ ការងាកទៅរកព្រះ នៅពេលយើងមានទុក្ខវេទនា » សៀវភៅសិក្សាព្រះគម្ពីរគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា សម្រាប់គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ( ឆ្នាំ ២០២៥ )
« ការបណ្តេញចេញពីរដ្ឋមិសសួរី »សៀវភៅសិក្សាព្រះគម្ពីរគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា សម្រាប់គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា
មេរៀនទី ១៣០ ៖ គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១១៥–១២០
ការបណ្តេញចេញពីរដ្ឋមិសសួរី
ការងាកទៅរកព្រះ នៅពេលយើងមានទុក្ខវេទនា
នៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ និងរដូវរងានាឆ្នាំ ១៨៣៨–១៨៣៩ គឺជាគ្រាដ៏លំបាកមួយសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋមិសសួរី ។ នៅពេលដែលភាពតានតឹងបានកើនឡើងរវាងសមាជិកសាសនាចក្រ និងប្រជាជនផ្សេងទៀតនៅឯរដ្ឋមិសសួរី លោក លិលបឺន ដ័បបុលយូ បកស៍ ជាអភិបាលរដ្ឋបានចេញបញ្ជាឲ្យបណ្តេញពួកបរិសុទ្ធចេញពីរដ្ឋនេះ ។ ក្នុងអំឡុងពេលលំបាកទាំងនេះ មនុស្សជាច្រើនបានងាកទៅរកព្រះ ហើយបានទទួលជំនួយពីទ្រង់ ។ មេរៀននេះអាចជួយសិស្សឲ្យមានអារម្មណ៍ថា មានបំណងដើម្បីបែរទៅរកព្រះកាន់តែខ្លាំងឡើងពេលពួកគេប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពលំបាក ។
សកម្មភាពរៀនសូត្រដែលអាចមាន
តើអ្នកងាកទៅឯណា ?
សូមពិចារណាបង្ហាញសេចក្តីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោម ហើយហៅសិស្សម្នាក់អានវាឲ្យឮៗ ។
អែលឌើរ យ៉ូសែប ប៊ី វ៉ឺតលីន ( ឆ្នាំ ១៩១៧–២០០៨ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀន ៖
របៀបដែលយើងឆ្លើយតបចំពោះការលំបាក អាចជាកត្តាសំខាន់ដែលយើងអាចមានសុភមង្គល និងជោគជ័យក្នុងជីវិត ។ ( យ៉ូសែប ប៊ី. វ៉ឺតលីន « Come What May, and Love It » Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៨ ទំព័រ ២៦ )
-
តើមានឧទាហរណ៍អ្វីខ្លះ ដែលអ្នកអាចគិតដល់ដែលបង្ហាញពីអ្វីដែលបានបង្រៀននៅក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍នេះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតអំពីស្ថានភាពលំបាកដែលពួកគេកំពុងប្រឈមមុខ ឬធ្លាប់ជួបប្រទះកាលពីមុន ។ បន្ទាប់មក សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យគិតអំពីរបៀបដែលពួកគេជាទូទៅមានប្រតិកម្ម ឬបានឆ្លើយតបចំពោះស្ថានភាពលំបាករបស់ពួកគេ ។ អ្នកអាចសុំឲ្យសិស្សស្ម័គ្រចិត្តមួយចំនួនចែកចាយចម្លើយក្នុងថ្នាក់ដែលមិនមានលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនពេក ។
សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណ នៅពេលពួកគេសិក្សា ។ ការបំផុសគំនិតខាងវិញ្ញាណអាចជួយពួកគេឲ្យដឹងពីរបៀបដែលព្រះនឹងឆ្លើយតបទៅនឹងស្ថានភាពលំបាករបស់ពួកគេ ។
ការលំបាកនៅរដ្ឋមិសសួរី
សូមពន្យល់ថា នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៩ ពួកបរិសុទ្ធប្រមាណជា ៨,០០០ ទៅ ១០,០០០ នាក់កំពុងរស់នៅភាគខាងជើងនៃរដ្ឋមិសសួរី ។ នៅចន្លោះខែមករា និងខែមីនា ពួកបរិសុទ្ធភាគច្រើនត្រូវបានបង្ខំឲ្យចាកចេញពីដីធ្លី និងផ្ទះសម្បែងរបស់ពួកគេ ។ សេចក្ដីសង្ខេបខាងក្រោមនេះអាចជួយសិស្សឲ្យយល់ពីបរិបទដែលនាំឲ្យមានកាលៈទេសៈទាំងនេះ ។ អ្នកអាចបង្ហាញសេចក្ដីសង្ខេប ឬបោះពុម្ពវាចេញ ហើយចាត់ឲ្យសិស្សមួយចំនួនឲ្យចែកចាយវាជាមួយនឹងថ្នាក់រៀន ។
ជាជាងប្រើសេចក្តីសង្ខេបនេះ អ្នកអាចមើលផងដែរនូវ « 1838: The Year the Saints Were Driven Out of Missouri » ( ៥:១៥ ) ដែលមាននៅលើគេហទំព័រ ChurchofJesusChrist.org ។
-
ប្រាំឆ្នាំបន្ទាប់ពីពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានបណ្តេញចេញពីស្រុកចាកសុន រដ្ឋមិសសួរី ពួកគេបានបង្កើតសហគមន៍ថ្មីៗនៅតំបន់ផ្សេងៗទៀតនៃរដ្ឋនេះ ។ ប្រជាជនរស់នៅរដ្ឋមិសសួរី ជាច្រើនបានខឹងនឹងកំណើនកើនឡើងនៃពួកបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងខឹងដោយសារសេចក្តីប្រកាសដែលថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្របានប្រាប់ថា ពួកបរិសុទ្ធនឹងការពារខ្លួនឯងប្រឆាំងនឹងពួកមនុស្សកំណាចនៅពេលអនាគត ។ សមាជិកសាសនាចក្រមួយក្រុមតូចបានចាប់ផ្តើមគំរាមកំហែងដល់សត្រូវនៃសាសនាចក្រ ដែលធ្វើឲ្យបញ្ហាកាន់តែស្មុគស្មាញ ( សូមមើល Saints ១:៣១៣–៣១៥ ) ។
-
ភាពតានតឹងកើនឡើងរវាងពួកបរិសុទ្ធ និងប្រជាជនរស់នៅរដ្ឋមិសសួរី នៅទីបំផុតបាននាំឲ្យមានការប្រឈមមុខដាក់គ្នា ។ ពួកបរិសុទ្ធដែលរស់នៅលំនៅដ្ឋានតូចៗមួយចំនួនត្រូវបានបង្ខំឲ្យរត់គេចពេលដែលផ្ទះសម្បែង និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេត្រូវបានពួកមនុស្សកំណាចបំផ្លាញចោល ។ នៅថ្ងៃទី ២៥ ខែតុលា ឆ្នាំ ១៨៣៨ បុរសពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបីនាក់ និងសមាជិកកងជីវពលម្នាក់នៅរដ្ឋមិសសួរីត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងអ្វីដែលហៅថា សមរភូមិនៃទន្លេក្រុក ( សូមមើល Saints ៣២៣–៣២៨, ១:៣៣០–៣៣៤, ៣៣៥–៣៤៥ ) ។
-
លោក លិលបឺន ដ័បបុលយូ បកស៍ ជាអភិបាលរដ្ឋមិសសួរី បានទទួលរបាយការណ៍បំផ្លើសយ៉ាងខ្លាំងដោយអះអាងថា ប្រជាជនដែលរស់នៅរដ្ឋមិសសួរីពី ៥០ ទៅ ៦០ នាក់ត្រូវបានស្លាប់នៅក្នុងការប្រយុទ្ធនេះ ។ លោកអភិបាលក៏បានទទួលសេចក្តីថ្លែងការណ៍ស្បថស្បែពីអតីតថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រដែលមានកំហឹង ដែលបានថ្លែងមិនត្រឹមត្រូវប្រឆាំងនឹង យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ផងដែរ ។ នៅថ្ងៃទី ២៧ ខែតុលា ឆ្នាំ ១៨៣៨ លោក អភិបាល បកស៍ បានចេញដីកាប្រកាសថា « ពួកមរមនត្រូវបានចាត់ទុកជាសត្រូវ ហើយត្រូវតែកម្ចាត់ចោល ឬបណ្តេញចេញពីរដ្ឋនេះ » ( សូមមើល ពួកបរិសុទ្ធ ១:៣៤៥–៣៤៦ ) ។
-
បន្ទាប់ពីលោកអភិបាល បូកស៍ បានចេញបញ្ជារបស់លោកមក ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រដទៃទៀតត្រូវបានកងជីវពលនៅរដ្ឋមិសសួរីឃាត់ខ្លួន ។ ពួកមនុស្សកំណាចបានវាយប្រហារក្រុង ហ្វា វែស្ទ និងលំនៅដ្ឋានផ្សេងទៀតរបស់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ( សូមមើល Saints ១:៣៤៧–៣៥៨, ៣៥៩–៣៦៧ ) ។
-
ប្រសិនបើអ្នកជាសមាជិកសាសនាចក្រនៅអំឡុងពេលនោះ តើអ្នកនឹងពិពណ៌នាពីអារម្មណ៍ ឬសំណួរដែលអ្នកអាចមានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើមានសកម្មភាពអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើ ?
-
នៅគ្រាដ៏លំបាកទាំងនេះ ពួកបរិសុទ្ធជាច្រើនបានបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេដោយការងាកទៅរកព្រះ ។
ដំណើររឿងខាងក្រោមនេះអាចជួយសិស្សឲ្យមើលឃើញពីគំរូមួយ អំពីរបៀបដែលសមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់បានជ្រើសរើសងាកទៅរកព្រះនៅអំឡុងពេលនាងជួបទុក្ខវេទនា ។ សូមពិចារណាចែកសំណៅចែក ដែលមានចំណងជើងថា « ដំណើររឿងរបស់ អាមែនដា ស្ម៊ីធ នៅឯ ហនស៍ មីល្ល » ។
អ្នកអាចសិក្សាដំណើររឿងនេះជាមួយគ្នាជាថ្នាក់ទាំងមូល ដោយមានសិស្សពីរបីនាក់ប្តូរវេនគ្នាអានឮៗអំពីផ្នែកផ្សេងៗគ្នានៃដំណើររឿងនេះ ។ សិស្សក៏អាចសិក្សាពីដំណើររឿងនេះជាមួយក្រុមតូចៗផងដែរ ។
ដំណើររឿងរបស់ អាមែនដា ស្ម៊ីធ នៅឯ ហនស៍ មីល្ល
ថ្ងៃទី ៣០ ខែតុលា ឆ្នាំ ១៨៣៨ ពួកមនុស្សកំណាចបានវាយប្រហារលំនៅដ្ឋានរបស់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលត្រូវបានស្គាល់ថា ហនស៍ មីល្ល ពួកមនុស្សកំណាចបានបាញ់បុរស និងក្មេងប្រុសដែលចូលទៅហាងជាងដែកដើម្បីលាក់ខ្លួន និងដើម្បីការពារប្រជាជនរបស់ពួកគេ ។ ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយចំនួនដប់ប្រាំពីរនាក់ត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងការវាយប្រហារនេះ ហើយរងរបួសលើសពីដប់ពីរនាក់ ។
ក្នុងចំណោមអ្នករងរបួសមានក្មេងឈ្មោះ អាលម៉ា ស្មីធ អាយុប្រាំមួយឆ្នាំ ដែលសន្លាក់ឆ្អឹងត្រគាកទាំងមូលបានខូចបង់បន្ទាប់ពីគេបាញ់គាត់ ។ អាមែនដា បាណាស ស្ម៊ីធ ម្តាយរបស់អាលម៉ា មានការខកចិត្តជាខ្លាំងនៅពេលគាត់បានរកឃើញអាលម៉ា ។ នាងក៏បានទួញសោកចំពោះស្វាមីរបស់នាង និងកូនប្រុសអាយុ ១០ ឆ្នាំរបស់នាងដែលទាំងពីរនាក់ត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងការវាយប្រហារនេះ ។
ដោយគ្មាននរណាម្នាក់អាចជួយនាងបាន អាមែនដាបានប្រមូលកូនដែលនៅសល់របស់នាងជាមួយគ្នា ហើយបានអធិស្ឋានទូលសុំការណែនាំ ។ នាងបានអធិស្ឋានថា « ឱ ព្រះវរបិតាសួគ៌នៃទូលបង្គំ ទ្រង់បានទតឃើញកូនប្រុសមានរបួសដ៏កំសត់របស់ទូលបង្គំ ហើយក៏បានជ្រាបដឹងពីការឆ្លងកាត់របស់ទូលបង្គំដែរ ។ ឱ ! ព្រះវរបិតាសួគ៌ សូមដឹកនាំទូលបង្គំឲ្យដឹងអ្វីដែលត្រូវធ្វើផងចុះ » ។
នៅពេលដែលអាមែនដាបានបញ្ចប់ការអធិស្ឋានរបស់នាង នាងបានឮសំឡេងមួយដែលប្រាប់នាងឲ្យលាយផេះជាមួយទឹក ។ នាងបានប្រើដំណោះស្រាយនេះដើម្បីលាងរបួសរបស់អាលម៉ា រហូតដល់របួសបានស្អាត ។ បន្ទាប់មក អាមែនដាមានអារម្មណ៍ថាបានបំផុសគំនិតឲ្យយកឫសដើមអែម ហើយកិនវាឲ្យហ្មត់ ។ នាងបានយកកំហាប់នោះដាក់លើមុខរបួសរបស់អាលម៉ា ហើយរុំនឹងក្រណាត់ ។
« ឥឡូវនេះកូនគេងអ៊ីចឹងហើយ កុំរើទៅណា » នាងបានប្រាប់កូនប្រុសរបស់នាងថា « ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានត្រគាកថ្មីឲ្យកូន » ។
របួសរបស់អាលម៉ាបានរារាំង អាមែនដា និងគ្រួសាររបស់នាងពីការជម្លៀសចេញបន្ទាប់ពីការវាយប្រហារនេះ ។ នៅប៉ុន្មានសប្តាហ៍កន្លងទៅ ពួកមនុស្សកំណាចបានកំណត់ពេលវេលាឲ្យនាង និងពួកបរិសុទ្ធផ្សេងទៀតដែលនៅសល់ឲ្យចាកចេញទៅ ។ ការភ័យខ្លាចរបស់ អាមែនដា កាន់តែមានខ្លាំងឡើងនៅពេលថ្ងៃកំណត់បានមកដល់ ។ នាងបានពួននៅក្នុងគុម្ពពោត ដើម្បីនាងអាចអធិស្ឋានចេញសំឡេង ដោយមិនត្រូវបានគេឮ ។ បន្ទាប់មក នាងបានឮសំឡេងមួយដែលនិយាយពាក្យទាំងនេះឡើងវិញ ៖
-
ព្រលឹងណាដែលពឹងផ្អែកទៅលើព្រះយេស៊ូវ
-
យើងមិនព្រម យើងមិនអាចបោះចោលឲ្យសត្រូវ
-
សូម្បីតែពួកនរកចង់បានព្រលឹងអ្នក
-
យើងនឹងគ្មានថ្ងៃបោះបង់ … យើងនឹងគ្មានថ្ងៃបោះបង់ !
ពាក្យពេចន៍ទាំងនេះចេញមកពីទំនុកតម្កើង « គ្រឹះដ៏មាំមួន » ( ទំនុកតម្កើង ល.រ. ៣៧ ) បានជួយ អាមែនដា ទទួលកម្លាំង និងសេចក្តីក្លាហានថ្មី ។
បន្ទាប់ពីអាមែនដាបាននៅខាងក្រៅមិនយូរប៉ុន្មាន នាងបានឮកូនៗរបស់នាងស្រែកនៅក្នុងផ្ទះរបស់នាង ។ នាងបានប្រញាប់រត់ទៅផ្ទះ ហើយបានឃើញអាលម៉ារត់ជុំវិញបន្ទប់ ។ គាត់បានស្រែកថា « ម៉ែ កូនជាហើយ កូនជាហើយ ! » មិនយូរប៉ុន្មាន អាមែនដា និងកូនៗរបស់នាងបានចាកចេញពី ហនស៍ មីល្ល ។
( បានដកស្រង់ និងសង្ខេបចេញពី Saints ១:៣៤៧–៣៥០, ៣៥៣–៣៥៥, ៣៧៨–៣៧៩ )
-
តើអ្នកចាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះពីដំណើររឿងនេះ ?
-
តើអ្នកបានរៀន ឬមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅពេលអ្នកអានពីដំណើររឿងនេះ ?
នៅពេលសិស្សចែកចាយចម្លើយរបស់ពួកគេទៅនឹងសំណួរមុន សូមពិចារណាអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយសេចក្តីពិតដែលពួកគេកំពុងរៀន ដែលអាចជួយពួកគេក្នុងការសាកល្បងរបស់ពួកគេ ។ សេចក្ដីពិតមួយដែលសិស្សអាចស្វែងយល់បានគឺ ៖ នៅពេលយើងងាកទៅរកព្រះក្នុងទុក្ខវេទនារបស់យើង នោះយើងអាចទទួលបានការណែនាំ ការលួងលោម និងកម្លាំងរបស់ទ្រង់ ។
សូមពិចារណាច្រៀងចម្រៀង ឬស្តាប់ទំនុកតម្កើងបទ « គ្រឹះដ៏មាំមួន » ( ទំនុកតម្កើង ល.រ. ៣៧ ) ជាមួយគ្នាជាថ្នាក់ទាំងមូល ។ ពាក្យដែលបានពង្រឹង អាមែនដា ស្ម៊ីធ គឺមាននៅក្នុងវគ្គទី ៧ ។
បទគម្ពីរដែលជួយយើងឲ្យងាកទៅរកព្រះ
សូមចំណាយពេលខ្លះៗដើម្បីស្វែងរកបទគម្ពីរដែលអាចបង្កើនបំណងប្រាថ្នារបស់អ្នកដើម្បីងាកទៅរកព្រះនៅពេលអ្នកប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ។ អ្នកអាចសិក្សាវគ្គបទគម្ពីរមួយចំនួន ឬទាំងអស់ខាងក្រោមនេះ ឬស្វែងរកវគ្គបទគម្ពីរផ្សេងៗគ្នា ។
-
តើអ្នកបានរកឃើញអ្វីដែលមានអត្ថន័យនៅក្នុងខគម្ពីរដែលអ្នកបានសិក្សានេះ ? ហេតុអ្វី ?
-
តើនៅពេលណាដែលព្រះបានប្រទានពរដល់អ្នក ឬអ្នកដទៃដែលអ្នកស្គាល់ កាលអ្នកងាកទៅរកទ្រង់ក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាក ?
ដោយជាផ្នែកមួយនៃការពិភាក្សារបស់អ្នកអំពីសំណួរមុន សូមពិចារណាចែកចាយឧទាហរណ៍មួយពីជីវិតរបស់អ្នកផ្ទាល់ ។
សូមគិតអំពីជីវិតរបស់អ្នក
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យគិតពិចារណាអំពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀន និងទទួលអារម្មណ៍ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យឆ្លើយសំណួរយ៉ាងហោចណាស់មួយនៃសំណួរដូចខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សារបស់ពួកគេ ។
-
តើអ្នកបានរៀន ឬបានទទួលអារម្មណ៍យ៉ាងណានៅថ្ងៃនេះ ដែលអាចពង្រឹងអ្នកនៅពេលអ្នកកំពុងប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពលំបាកមួយនៅថ្ងៃក្រោយ ?
-
តើអ្នកបានទទួលអារម្មណ៍ថាត្រូវបានបំផុសគំនិតឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះដោយសារតែអ្វីដែលអ្នកបានរៀននៅថ្ងៃនេះ ?
សូមពិចារណាអញ្ជើញសិស្សដែលស្ម័គ្រចិត្តពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលអ្នកបានពិភាក្សា ហើយលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យធ្វើសកម្មភាពតាមការបំផុសគំនិតណាមួយដែលពួកគេបានទទួល ។