Digitaal thema-artikel
Moest ik een vastengave bijdragen?
Ik had nog nooit vastengaven betaald. Moest ik de uitnodiging van mijn bisschop een kans geven?
Mijn bisschop en ik hadden een fijn gesprek in zijn kantoor, maar eerlijk gezegd was ik met mijn gedachten ergens anders.
Het was december, en we hadden een tiendevereffeningsgesprek. Ik had een getuigenis van tiende en had altijd een volledige tiende betaald, dus voor mij was dit korte gesprekje een fluitje van een cent. Bovendien wilde ik weer zo snel mogelijk aan de studie, want ik zat midden in de examens, en ik had net gehoord dat ik voor wiskunde was gezakt.
Ik voelde me erg ontmoedigd, en mijn gedachten dwaalden af.
Mijn bisschop keek mij vriendelijk aan.
‘Het viel me op dat je dit jaar geen vastengaven hebt betaald’, zei hij glimlachend.
Dat trok mijn aandacht.
Hij had gelijk.
Vastengaven zaten al maanden in mijn achterhoofd. Toen ik jong was, spraken we er thuis zelden over, en in de kerk werd er ook niet echt over gesproken.
Ik dacht ten onrechte dat ik niet veel hoefde bij te dragen. Aan de ene kant omdat ik naar een wijk voor jongvolwassenen ging, en aan de andere kant omdat ik enigszins verblind was door mijn trots en niet echt een getuigenis van vasten of vastengaven had.
Ik dacht dat het genoeg was om gewoon mijn tiende te betalen en niet te eten.
‘Dat klopt’, zei ik. ‘Maar als ik mijn tiende betaal en vast is dat toch het belangrijkste?’
Mijn bisschop glimlachte en legde het belang van iedere maand vasten en vastengave betalen uit, en hoe het de hulpbehoevenden in de wijk zegent.
Maar hij benadrukte vooral de zegeningen die beschikbaar zijn voor wie gewillig is om een offer te brengen en de wet van vasten te onderhouden.
Hij keek me aan en zei: ‘Die zegeningen kunnen je helpen met de uitdagingen waar je momenteel tegenaan loopt, zelfs die in je opleiding.’
Mijn mond viel open. Ik had niets over mijn onvoldoende voor wiskunde gezegd.
‘Dus u wilt zeggen dat als ik mijn vastengaven betaal, ik volgend semester voor wiskunde slaag?’ zei ik.
We moesten allebei lachen, maar ik was een beetje verbaasd toen hij daadwerkelijk knikte.
Hij zei dat ik, als ik zou studeren en een getuigenis zou krijgen van het belang van de wet van vasten en elke maand een vastengave zou betalen, verrast zou zijn door de zegeningen die mijn hemelse Vader over me zou uitstorten.
Omdat wiskunde het enige vak was dat mij ervan weerhield om mijn opleiding af te ronden, en omdat ik al mijn hele leven moeite had met wiskunde (vooral wiskunde met zowel cijfers als letters), besloot ik om het te proberen.
Leren waarom we vasten
Aan het begin van het volgende semester nam ik mezelf voor om harder dan ooit op wiskunde te gaan blokken, en zoveel mogelijk over vasten en vastengaven te leren.
Ik had tijdens mijn jeugd altijd gevast, maar ik had het nooit echt met hart en ziel gedaan. Op vastenzondag dacht ik meestal aan hoe hongerig ik was, en dat zelfs de stukjes fruit die peuters tijdens de avondmaalsdienst op de grond lieten vallen, er lekker uitzagen.
Toen de nieuwe maand aanbrak, vond ik het moeilijk om tiende en een vastengave te betalen. Ik was een arme student, en ik had niet veel te geven!
Maar naarmate de maanden verstreken, namen mijn tegenstribbelende houding en mijn trots langzaamaan af. Toen ik me richtte op waarom ik vastte, voelde ik mijn innerlijk en mijn geloof elke vastenzondag op meerdere manieren veranderen:
-
Mijn gebeden aan het begin en eind van het vasten werden oprechter en zinvoller.
-
Het betalen van vastengaven zorgde ervoor dat ik vastte met een doel, en in plaats van me te focussen op mijn knorrende maag, begon ik de zachte stem en invloed van de Geest te herkennen.
-
De pure, diepe geestelijke kracht die ik voelde aan het eind van het vasten vulde mijn ziel en verwarmde mijn hart.
-
Ik realiseerde me uiteindelijk dat wanneer we gewillig offers brengen voor anderen, onze vorming tot christen een vlucht neemt, omdat offeren precies is wat Hij voor ons heeft gedaan. Zijn leven bestond helemaal uit geven.
-
Als ik dacht aan hoeveel mensen we elke maand met onze milde gaven helpen, voelde ik dat mijn ziel groeide in naastenliefde. En ik was dankbaar voor al mijn zegeningen, die ik in het verleden weleens over het hoofd had gezien.
-
Vasten met als doel licht en zegeningen met anderen delen, werd veel belangrijker dan wat het mij opleverde.
-
Ik voelde me meer verbonden met mijn hemelse Vader en de Heiland.
-
Ondanks blijvende uitdagingen ervoer ik veel kleine barmhartigheden, en voelde ik veel vreugde.
Ik werd geraakt door deze woorden van Joseph B. Wirthlin (1917–2008) van het Quorum der Twaalf Apostelen:
‘Vasten in de juiste geest en zoals de Heer dat wil, zal ons geestelijk activeren, onze zelfbeheersing versterken, ons huis vullen met vrede, ons hart verlichten met vreugde, ons sterk maken tegen verleiding, ons voorbereiden op tijden van tegenspoed en de vensters van de hemel openen. […]
‘Als wij de wet van vasten naleven, komen we niet alleen dichter tot God door gebed, maar we voeden wie honger heeft en zorgen voor de arme.’1
Dat zijn een heleboel beloofde zegeningen die ons wachten.
Sindsdien zijn vasten en vastengaven een belangrijk onderdeel van mijn discipelschap geworden. Ik voel me dichter bij mijn hemelse Vader telkens als ik geef. En soms vast ik zelfs wanneer het niet vastenzondag is, om antwoorden en troost voor mezelf of anderen te zoeken.
Ik ben erachter gekomen dat de wet van vasten een geschenk is.
Mocht je het je afvragen, ik ben dat semester inderdaad op wonderbaarlijke wijze voor wiskunde geslaagd. En ik was niet zomaar geslaagd – ik had een van de beste cijfers van de klas. Ik had natuurlijk goed geleerd, maar voor de eerste keer in mijn leven kwamen de letters en cijfers eindelijk gewoon logisch samen in mijn hoofd.
Onze hemelse Vader is inderdaad een God van wonderen.
Wanneer we ernaar streven om Hem en zijn Zoon, Jezus Christus, te volgen en hun geboden na te leven, kunnen we met geloof, hoop en naastenliefde voorwaarts gaan. Zij zullen ons eraan herinneren dat Ze met ons zijn en bereid zijn om ons te zegenen voor onze inspanningen.