Moedige vriendinnen
Dit verhaal vond plaats in de Verenigde Staten.
De bel ging. Molly stopte haar boeken in haar tas. De school was uit en ze stond te popelen om aan het weekend te beginnen!
‘Zorg ervoor dat je maandag je spreekbeurt voor geschiedenis klaar hebt’, zei meester Miller. ‘Fijn weekend, jongens.’
Molly keek naar Anisha. Ze keek naar de grond en leek bezorgd.
‘Hoi, Anisha’, zei Molly. ‘Alles in orde?’
Anisha zuchtte. ‘Ik ben bang voor mijn spreekbeurt op maandag. Sinds we hier wonen, heb ik hard aan mijn Engels gewerkt. Maar ik vind de woorden in ons geschiedenisboek erg moeilijk om uit te spreken.’
Molly dacht na. Het was vast heel moeilijk om naar een ander land te verhuizen en een nieuwe taal te leren.
‘Wil je samen oefenen?’ vroeg Molly.
Anisha knikte. ‘Graag. Misschien kunnen we ook onze woordenschat oefenen.’
‘Prima’, zei Molly. ‘Daar hebben we allebei iets aan!’
Op maandagochtend stond meester Miller voor de klas. ‘We beginnen vandaag met onze spreekbeurten.’
Molly draaide zich om en glimlachte naar Anisha. Anisha glimlachte terug, maar Molly zag dat ze bezorgd keek.
Enkele kinderen hielden hun spreekbeurt. Toen was het Anisha’s beurt. Er klonk gegiechel toen ze naar voren ging. Een paar kinderen wezen naar haar en fluisterden.
Anisha haalde diep adem. Het blad dat ze vasthield, trilde een beetje.
Molly deed een schietgebedje. Hemelse Vader, help Anisha alstublieft om een goede spreekbeurt te houden. En laat mij alstublieft weten hoe ik haar kan helpen.
De meester vroeg de leerlingen om stil te zijn en te luisteren. Maar Molly hoorde nog steeds gefluister. Toen Anisha de moeilijke woorden probeerde uit te spreken, moesten enkele kinderen lachen. Molly wou dat ze hen kon laten ophouden met giechelen en fluisteren. Ze zorgde ervoor dat ze altijd glimlachte als Anisha naar haar keek.
Toen Anisha klaar was, ging ze terug naar haar plaats. Molly zag de tranen in Anisha’s ogen. Anisha legde haar hoofd op haar tafeltje.
Toen was Molly aan de beurt. Ze ging voor de klas staan. ‘Voordat ik begin, wil ik zeggen dat Anisha haar spreekbeurt heel goed heeft gehouden.’
Anisha keek op.
‘Ze woont hier nog maar een paar maanden en ze spreekt al heel goed Engels. Ze doet haar best en geeft het niet op. Ik hoop dat ik net zo moedig kan zijn als zij.’
Na de les pakte Molly haar boeken. Ze wilde met Anisha praten. Maar een heleboel klasgenootjes stonden al om Anisha heen. Ze zeiden aardige dingen tegen haar.
‘Knap gedaan, Anisha!’ zei een jongen.
‘Ik vond sommige namen van mensen en plaatsen ook heel moeilijk om uit te spreken’, zei een meisje.
Molly glimlachte en zei weer een stil gebedje. Ze bedankte haar hemelse Vader dat Hij haar had geholpen om net als Anisha moedig te zijn.
Illustraties, Zhen Liu