Samuels nieuwe team
Zouden de andere jongens hem een kans geven?
Het was zaterdagochtend. Samuel zat aan de keukentafel en staarde naar zijn kom ontbijtgranen. Hij had eigenlijk geen trek.
‘Papa?’ zei hij zachtjes. ‘Ik ben van gedachten veranderd. Ik wil niet gaan basketballen.’
‘Ik weet dat het moeilijk is om de nieuweling te zijn, maar je zult snel vriendschap sluiten’, zei papa.
‘Nee, dat is het niet … Ik vraag me gewoon af wat ze zullen denken.’
Papa ging naast hem zitten. ‘Bedoel je dat je je afvraagt wat je team van een nieuwe speler met maar één hand zal vinden?’
Samuel was zonder linkerhand geboren. Zijn linkerarm ging maar tot aan de pols.
‘Ja’, zei Samuel. ‘Omdat ze me niet kennen, denken ze misschien dat een kind met één hand geen basketbal kan spelen.’
‘Misschien denken ze dat wel, maar je bent een geweldige speler. En als je gaat trainen, zul je nog beter worden’, zei papa met een glimlach. ‘Kom. Pak je truitje en je drinkfles. We gaan met je team kennismaken.’
Samuel zuchtte. ‘Oké.’
Zodra ze de sportzaal binnengingen, kwam de trainer ze tegemoet.
‘Hallo! Ik ben coach Monroe. En jij bent vast onze nieuwe speler.’
‘Ja, ik ben Samuel.’
‘Fijn dat je ons team komt versterken’, zei coach Monroe. ‘Ik stel je aan de andere jongens voor.’
Papa ging op een bankje zitten. Samuel pakte zijn bal en volgde de trainer.
‘Dit is Samuel, onze nieuwste speler’, zei coach Monroe. Enkele jongens wuifden naar Samuel. ‘We hebben geluk dat hij voor onze eerste wedstrijd inzetbaar is. We hebben een geweldig team. Het wordt een geweldige wedstrijd en een geweldig seizoen!’
Coach Monroe blies op zijn fluitje en het team begon te trainen. Samuel zag enkele teamgenoten naar hem staren toen hij met één hand dribbelde en schoot. Hij probeerde zijn aandacht bij het spel te houden.
Tijdens een drinkpauze ging een jongen naast Samuel op de bank zitten. ‘Hoi, ik ben Jackson. Wat is er met je hand gebeurd?’
‘Niets. Ik ben zo geboren’, zei Samuel.
‘Ik heb nog nooit iemand met één hand zien basketballen’, zei Jackson. ‘Je bent echt goed.’
Samuel glimlachte. ‘Bedankt.’
Coach Monroe blies weer op zijn fluitje. ‘Voor het laatste halfuur gaan we een wedstrijdje spelen.’ Hij verdeelde de jongens in twee teams. Samuel was blij dat Jackson in zijn team zat.
Met nog één minuut op de klok stonden de teams gelijk. Een van Samuels teamgenoten pakte de bal en zocht naar een vrije speler. Samuel stond vlakbij en helemaal vrij. Maar de jongen passte naar Jackson.
Jackson deed een paar stappen en zag toen Samuel en passte de bal naar hem. Samuel ving de bal, draaide zich om en schoot.
Raak! Net toen coach Monroe op het fluitje blies, ging de bal erin. Samuels team juichte.
‘Knappe pass’, zei Samuel tegen Jackson terwijl ze naar de bankjes liepen.
‘Knap schot’, zei Jackson. ‘De andere jongens komen er nog wel achter dat je maar één hand nodig hebt om te basketballen.’
Samuel glimlachte en gaf Jackson een high five. Coach Monroe had gelijk. Het was een geweldig team. En het zou een geweldige wedstrijd en een geweldig seizoen worden.
Illustraties, Sandra Eide