Útileguvinir
Í fyrstu fannst Edison eins og hann félli ekki í hópinn.
Edison sparkaði í jörðina. Allir hinir strákarnir voru að tala saman og tjalda. Hann þekkti engan.
Fjölskylda Edisons hafði hætt að fara í kirkju stuttu eftir að þau fluttu til Spánar. Strákarnir í deildinni komu síðan og buðu honum að koma í útileguna. Útilega hafði hljómað spennandi, en nú var Edison ekki viss um að hann vildi vera hér eftir allt saman. Honum fannst hann ekki falla í hópinn.
Tveir strákar, Diego og Juan, gengu upp að Edison. „Viltu vera með okkur í tjaldi?“ spurði Diego.
Edison andvarpaði og brosti. „Endilega!“
„Meiriháttar,“ sagði Juan. „Við getum síðan farið að synda.
Strákarnir settu upp tjald sitt og hlupu að ánni. Vatnið var kalt, en nú skemmti Edison sér svo vel að hann tók varla eftir því. Eftir hádegismat fóru strákarnir og leiðtogarnir í gönguferð. Þeir komu til baka um leið og sólin fór að setjast, svo þeir hjálpuðu til við að koma upp varðeldi.
„Hvernig er fjölskyldan þín?“ spurði Juan.
Edison setti haug af kvistum við eldinn. „Foreldrar mínir eru nokkuð frábærir. Systir mín er besta vinkona mín. Við fluttum hingað frá Ekvador.“
Diego og Juan horfðu á hvor annan brosandi.
„Við erum líka frá Ekvador! sagði Juan.
Diego renndi niður jakkanum til að sýna stuttermabolinn sinn. Á honum var táknið fyrir fótboltalið Ekvador!
„Vá!“ sagði Edison. „Svo hvers saknarðu mest við Ekvador?“
Diego og Juan hlógu. „Matarins!“ hrópuðu þeir báðir í kór.
Strákarnir héldu áfram að tala um það sem þeir söknuðu við Ekvador og hvað þeim fannst gott við að búa á Spáni. Edison leið vel með hversu auðvelt var að tala við Diego og Juan.
Þá stóð einn af leiðtogunum, bróðir Cisneros, upp. „Hæ allir! Við viljum ljúka kvöldinu á vitnisburði.“
Einn af öðrum stóðu strákarnir og leiðtogarnir upp og gáfu vitnisburð sinn. Edison fannst sem orð þeirra umvefðu hjarta hans hlýju teppi.
Diego stóð upp. „Ég veit að kirkjan er sönn. Ég veit að Guð er faðir minn og að Jesús Kristur er frelsari minn.“
Hin hlýja tilfinning varð sterkari. Ég vil líka vita þetta, hugsaði Edison.
Þegar Edison kom heim úr ferðalaginu voru orð Diego enn í huga hans. Hann vildi að hann gæti farið í kirkju og lært um Jesú með Diego og Juan.
Við kvöldmatarborðið spurði Papá: „Hvernig var útilegan?“
„Hún var frábær!“ sagði Edison. „Við syntum og gengum og byggðum eldköst. Ég eignaðist meira að segja tvö vini sem líka eru frá Ekvador.“
„Það er frábært! Við verðum að bjóða þeim hingað,“ sagði mamma.
Edison þagnaði. „Gætum við byrjað að fara í kirkju aftur?“
Mamá og Papá sögðu ekki neitt í nokkra stund. Þá ræsti Mamá sig. „Ef þú vilt fara, þá er það allt í lagi,“ sagði hún. „En ég og Papá ætlum ekki að fara.“
Edison skrapp saman í stólnum sínum. Hann vildi ekki fara einn í kirkju. Kannski ætti hann að vera heima með fjölskyldu sinni.
Þá mundi Edison eftir hlýju tilfinningunni frá vitnisburðunum. Þótt fjölskylda Edisons vildi ekki fara í kirkju, þá vildi hann það.
Auk þess myndi hann ekki vera einn. Edison brosti þegar hann borðaði kvöldmatinn sinn. Hann tók síðan upp símann. Hann þekkti nokkra vini sem hann gæti farið með í kirkju!
Myndskreyting eftir Hollie Hibbert