Շնորհի պարգևը
Նախագահ Դիտեր Ֆ. Ուխդորֆ
Առաջին Նախագահության Երկրորդ Խորհրդական
Այսօր և ընդմիշտ Աստծո շնորհը հասանելի է բոլոր նրանց, ում սիրտը կոտրված է և հոգին փշրված:
Զատկի կիրակի օրը մենք տոնում ենք ամենաերկար սպասված աշխարհի պատմության փառահեղ իրադարձություններից մեկը:
Դա այն օրն է, որը փոխեց ամեն ինչ:
Այդ օրը փոխեց իմ կյանքը:
Փոխեց ձեր կյանքը:
Աստծո բոլոր զավակների ճակատագիրը փոխվեց:
Այդ օրհնյալ օրը մարդկության Փրկիչը, ով Իր վրա վերցրեց մեղքի և մահվան շղթաները, որոնք մեզ գերի էին պահում, ջարդեց այդ շղթաները և մեզ ազատ արձակեց:
Մեր սիրելի Քավչի զոհաբերության շնորհիվ մահն այլևս խայթ չունի, գերեզմանը չունի հաղթանակ, Սատանան չունի տևական իշխանություն, և մենք «վերստին ծնված … դեպի կենդանի հույսը, Հիսուս Քրիստոսի մեռելներից հարություն առնելովը»:
Իսկապես, Պողոս Առաքյալը ճիշտ էր, երբ ասաց, որ մենք կարող ենք «իրար մխիթարել այս խոսքերովը»:
Աստծո շնորհը
Մենք հաճախ ենք խոսում Փրկչի քավության մասին - և ճիշտ է դա:
Հակոբի խոսքերով. «Ինչո՞ւ չխոսել Քրիստոսի քավության մասին, և չհասնել նրա մասին կատարյալ գիտության»: Բայց երբ «մենք խոսում ենք Քրիստոսի մասին … հրճվում ենք Քրիստոսով … քարոզում ենք Քրիստոսի մասին … [և] մարգարեանում ենք Քրիստոսի մասին» ամեն հնարավորության դեպքում, մենք երբեք չպետք է կորցնենք ակնածանքի զգացումը և խորը երախտագիտությունը Աստծո Որդու հավերժական զոհաբերության հանդեպ:
Փրկչի Քավությունը չի կարող սովորական դառնալ մեր ուսուցանության, մեր զրույցների մեջ կամ մեր սրտերում: Այն սուրբ է և աստվածային, և այդ «մեծ և վերջին զոհաբերության» շնորհիվ Հիսուս Քրիստոսը բերեց «փրկություն բոլոր նրանց, ովքեր կհավատան նրա անվանը»:
Ես զարմանում եմ մտածելով, որ Աստծո Որդին բարեհաճել է փրկել մեզ, որքան էլ անկատար, անմաքուր, սխալական և անշնորհակալ որ մենք լինում ենք հաճախ: Ես փորձել եմ հասկանալ Փրկչի քավությունն իմ սահմանափակ մտքով, և միակ բացատրությունը, որ գտել եմ, սա է՝ Աստված մեզ խորապես սիրում է, կատարյալ ձևով և անսահման: Ես չեմ կարող նույնիսկ ըմբռնել «լայնությունը և երկայնությունը և բարձրությունը և խորությունը … Քրիստոսի [սիրո]»:
Այդ սիրո զորավոր արտահայտությունը, ինչպես սուրբ գրությունները հաճախ կոչում են, Աստծո շնորհն է՝ աստվածային օգնության և ուժի օժտումը, որոնցով մենք աճում ենք թերի և սահմանափակ էակներից, ինչպիսին հիմա ենք, դառնալով վեհացած էակներ, ունենալով «ճշմարտություն և լույս, մինչև որ փառավորվենք ճշմարտությամբ և իմանանք բոլոր բաները»:
Ամենահրաշալի բանն է Աստծո շնորհը: Թեև այն հաճախ սխալ է հասկացվում: Այնուամենայնիվ, մենք պետք է իմանանք Աստծո շնորհի մասին, եթե մտադիր ենք ժառանգել այն, ինչը պատրաստված է մեզ համար Նրա հավերժական արքայությունում:
Այդ պատճառով ես կցանկանայի խոսել շնորհի մասին: Մասնավորապես, առաջինը՝ թե ինչպես է շնորհը բացում երկնքի դարպասները, և երկրորդ՝ թե ինչպես է այն բացում երկնքի պատուհանները:
Առաջին՝ շնորհը բացում է երկնքի դարպասները
Քանի որ բոլորը «մեղանչեցին, և Աստծո փառքիցը պակասված են» և քանի որ «ոչ մի անմաքուր բան չի կարող մտնել Աստծո արքայությունը», մեզանից յուրաքանչյուրն արժանի չէ վերադառնալ Աստծո ներկայություն:
Նույնիսկ եթե մենք ծառայենք Աստծուն մեր ողջ հոգով, բավարար չէ, քանի որ մենք կշարունակենք լինել «անպիտան ծառաներ»: Մենք չենք կարող վաստակել մեր ճանապարհը դեպի երկինք, արդարադատության պահանջները կանգնած են որպես խոչընդոտ, որը մենք անզոր ենք հաղթահարել ինքներս:
Սակայն ամեն ինչ կորած չէ:
Աստծո շնորհը մեր մեծ և անսահման հույսն է:
Հիսուս Քրիստոսի զոհաբերության շնորհիվ, ողորմության ծրագիրը բավարարում է արդարադատության պահանջները, և «առաջ բերում միջոցներ մարդկանց համար, որ նրանք կարողանան ունենալ հավատք ի ապաշխարություն»:
Որքան էլ որ մեր մեղքերը որդան կարմիրի պես լինեն, ձյան պես սպիտակ կարող են դառնալ: Քանի որ մեր սիրելի Փրկիչը «իր անձը ամենի համար փրկանք տվավ», Նրա հավիտենական արքայության մուտքը բաց կլինի մեզ համար:
Դարպասը բաց է:
Բայց Աստծո շնորհը չի վերադարձնում մեզ պարզապես մեր նախորդ անմեղ վիճակին: Եթե փրկությունը նշանակում է միայն մեր սխալների և մեղքերի ջնջում, ապա այն, որքան էլ որ հրաշալի է, չի իրականացնում Հոր ձգտումները մեր վերաբերյալ: Նրա նպատակը շատ ավելի վեհ է: Նա ցանկանում է, որ Իր որդիներն ու դուստրերը դառնան Իրեն նման:
Աստծո շնորհի պարգևով աշակերտության ճանապարհը չի տանում դեպի հետ, այն տանում է դեպի վերև:
Այն տանում է դեպի բարձունքներ, որոնք մենք դժվար ենք հասկանում: Այն տանում է դեպի վեհացում մեր Երկնային Հոր սելեստիալ արքայությունում, որտեղ մենք, շրջապատված մեր սիրելիներով, ստանում ենք «նրա լիությունից և նրա փառքից»: Բոլոր բաները մերն են և մենք Քրիստոսինը: Իսկապես, այն ամենն, ինչ Հայրն ունի, կտրվի մեզ:
Այս փառքը ժառանգելու համար մենք բաց դարպասի կարիքն ունենք, մենք պետք է մտնենք այս դարպասով սրտի փոխվելու ցանկությամբ, փոփոխությունն այնպես ողբերգական է, որ սուրբ գրությունները նկարագրում են դա ինչպես «վերստին ծնվեն. Այո, Աստծուց ծնվեն, իրենց մարմնական ու ընկած վիճակից փոխված դեպի արդարության մի վիճակի, փրկագնվելով Աստծո կողմից, դառնալով նրա որդիներն ու դուստրերը»:
Երկրորդ՝ շնորհը բացում է երկնքի պատուհանները
Աստծո շնորհի մեկ այլ հատկանիշն է երկնքի պատուհանները բացելը, որոնց միջոցով Աստված ուժի և զորության օրհնություններ է թափում, հնարավորություն տալով մեզ հասնել բաների, որոնք այլ կերպ վեր կլինեին մեր ուժերից: Աստծո զարմանալի շնորհով է, որ Նրա զավակները կարող են հաղթահարել խաբեբայի թաքնված հոսանքներն ու հոսող հողերը, վեր բարձրանալ մեղքի հարթությունից և «կատարյալ լինել Քրիստոսում»:
Թեև բոլորս ունենք թուլություններ, մենք կարող ենք դրանք հաղթահարել: Իրոք, դա Աստծո շնորհով է, որ եթե մենք խոնարհեցնենք մեզ և հավատք ունենանք, թույլ կողմերը կդառնան ուժեղ:
Մեր ողջ կյանքի ընթացքում Աստծո շնորհը աշխարհիկ օրհնություններ և հոգևոր պարգևներ է շնորհում մեզ, որոնք մեծացնում են մեր կարողությունները և հարստացնում մեր կյանքը: Նրա շնորհը մաքրում է մեզ: Նրա շնորհը օգնում է մեզ հասնել մեր մարդկային լավագույն չափանիշին:
Ո՞վ կարող է արժանանալ:
Աստվածաշնչում մենք կարդում ենք Քրիստոսի այցի մասին Սիմոն Փարիսեցու տուն:
Արտաքուստ, Սիմոնը, կարծես, լավ ու շիտակ մարդ էր: Նա կանոնավորապես կատարում էր իր անելիքների ցանկը՝ այսինքն, կրոնական պարտավորությունները. նա պահում էր օրենքը, վճարում էր տասանորդը, Կիրակին սուրբ էր պահում, աղոթում էր ամեն օր և գնում էր ժողովարան:
Բայց երբ Հիսուսը Սիմոնի հետ էր, մի կին մոտեցավ, լվաց Փրկչի ոտքերն իր արցունքներով և օծեց անուշահոտ յուղով:
Սիմոնը դժգոհ էր պաշտամունքի այսպիսի դրսևորումով, քանի որ գիտեր, որ այս կինը մեղավոր էր: Սիմոնը մտածեց, որ եթե Հիսուսը չգիտի դրա մասին, ապա նա մարգարե չի, հակառակ դեպքում, թույլ չէր տա, որ այդ կինն իրեն դիպչեր:
Իմանալով նրա մտքերը Հիսուսը դարձավ Սիմոնին և հարց տվեց: «Մի փոխ տվող երկու պարտական ուներ: … Մեկը հինգ հարյուր դահեկան էր պարտական, մյուսը՝ հիսուն:
Եվ երբոր նորանք [երկուսն էլ] բան չունեին վճարելու, երկուսին էլ շնորհեց. արդ նորանցից ո՞րն ավելի կսիրէ նորան, ասիր»:
Սիմոնը պատասխանեց, որ դա նա է, ում ավելի շատ ներվեց:
Ապա Հիսուսը մի խորիմաստ դաս ուսուցանեց. «Տեսնո՞ւմ ես այս կինը … Սորա շատ մեղքերն իրան թողված կլինին, որովհետև շատ սիրեց. բայց որին որ քիչ կթողվի՝ նա քիչ կսիրէ»:
Այս երկու մարդկանցից ո՞ր մեկին ենք մենք ավելի շատ նման:
Արդյո՞ք նման ենք մենք Սիմոնին: Արդյո՞ք վստահ ենք և բավարարված մեր բարի գործերով, ապավինում ենք մեր արդարությանը: Թե՞, թերևս, մի փոքր անհամբեր ենք նրանց հանդեպ, ովքեր չեն ապրում մեր չափանիշներով: Արդյո՞ք մենք ինքնաբեր ռեժիմում անցնում ենք անցուդարձի միջով, հաճախում մեր ժողովներին, հորանջում ավետարանի վարդապետության դասերին և հաղորդության ժողովի ընթացքում, թերևս, ուշադրությունը կենտրոնացնում մեր բջջային հեռախոսի վրա:
Կամ, նմա՞ն ենք արդյոք այս կնոջը, ով կարծում էր, որ ամբողջությամբ և անհույս կորած է՝ մեղքի պատճառով:
Արդյո՞ք շատ ենք սիրում:
Արդյո՞ք հասկանում ենք, որ պարտական ենք Երկնային Հորը և խնդրում ենք մեր ամբողջ հոգով Աստծո շնորհի համար:
Երբ մենք ծնկի ենք իջնում աղոթելու, արդյո՞ք անում ենք դա՝ հնչեցնելու համար մեր արդար գործերի լավագույն «հիթերը», թե՞ անում ենք՝ խոստովանելու համար մեր սխալները, խնդրելու համար Աստծո ողորմությունը և թափելու համար երախտագիտության արցունքները փրկագնման զարմանահրաշ ծրագրի համար:
Փրկությունը չի կարող գնվել ապաշխարության փողով, այն գնվել է Աստծո Որդու արյունով: Մտածել, որ մենք կարող ենք առևտուր անել մեր բարի գործերով՝ փրկություն ստանալու համար, նման է ինքնաթիռի տոմս գնելուն, և ապա ենթադրելուն, որ ավիաընկերությունը մերն է: Կամ մտածել, որ մեր տան վարձը վճարելուց հետո, մենք արդեն տիրում ենք ամբողջ երկիր մոլորակին:
Ապա ինչո՞ւ հնազանդվել:
Եթե շնորհը Աստծո պարգևն է, ապա ինչո՞ւ է այդքան կարևոր հնազանդությունն Աստծո պատվիրաններին: Այդ դեպքում, ինչո՞ւ անհանգստանալ Աստծո պատվիրաններով, կամ ապաշխարությամբ: Ինչո՞ւ պարզապես չընդունել, որ մենք մեղավոր ենք և թո’ղ Աստված փրկի մեզ:
Կամ հարցադրումն անել Պողոսի խոսքերով. «Մնա՞նք մեղքի մեջ, որ շնորհքը շատանայ»: Պողոսի պատասխանը հասարակ ու պարզ է. «Քավ լիցի»:
Եղբայրներ և քույրեր, մենք հնազանդվում ենք Աստծո պատվիրաններին՝ Նրա հանդեպ մեր սիրո շնորհիվ:
Փորձելով հասկանալ Աստծո շնորհի պարգևը մեր ողջ սրտով և մտքով, ավելի շատ պատճառներ ենք ունենում մեր Երկնային Հորը սիրելու և հնազանդվելու, հեզությամբ և երախտագիտությամբ: Երբ քայլում ենք աշակերտության ճանապարհով, դա մաքրագործում է մեզ, բարելավում է մեզ, օգնում է մեզ դառնալ Նրան ավելի նման, և տանում է մեզ հետ՝ դեպի Նրա ներկայությունը: «[Մեր Աստծո] Տիրոջ Հոգին» առաջացնում է «զորեղ փոփոխություն [մեր մեջ] … որ մենք այլևս հակված չենք գործելու չարիք, այլ շարունակ գործելու բարիք»:
Հետևաբար Աստծո պատվիրաններին մեր հնազանդությունն առաջանում է որպես բնական արդյունք Աստծո բարության հանդեպ մեր անսահման սիրո և երախտագիտության: Անկեղծ սիրո այս ձևը և երախտագիտությունը հրաշքով կմիացնեն մեր գործերը Աստծո շնորհի հետ: Առաքինությունը կզարդարի մեր մտքերն անդադար, և մեր վստահությունը կամրանա Աստծո ներկայության մեջ:
Սիրելի եղբայրներ և քույրեր, ըստ ավետարանի հավատարմորեն ապրելը բեռ չէ: Դա մի ուրախ փորձ է, նախապատրաստություն՝ ժառանգելու հավերժությունների մեծ փառքը: Մենք ձգտում ենք հնազանդվել մեր Երկնային Հորը, քանի որ մեր հոգիները կդառնան ավելի ներդաշնակ հոգևոր բաներին: Տեսարանը կբացվի, և մենք կհասկանանք բաներ, որ երբեք չենք իմացել: Լուսավորությունն ու հասկացողությունը կտրվեն մեզ, երբ մենք անենք Հոր կամքը:
Շնորհը Աստծո պարգև է, և Աստծո յուրաքանչյուր պատվիրանին հնազանդ լինելու մեր ցանկությունը, դա մեր մահկանացու ձեռքը պարզելն է՝ մեր Երկնային Հորից այս սուրբ պարգևը ստանալու համար:
Այն, ինչ մենք կարող ենք անել:
Մարգարե Նեփին կարևոր ներդրում է արել Աստծո շնորհի մեր հասկացողությանը, ասելով. «Մենք աշխատում ենք ջանասիրաբար … համոզելու մեր զավակներին, և նաև մեր եղբայրներին, հավատալու Քրիստոսին և հաշտվելու Աստծո հետ. քանզի մենք գիտենք, որշնորհի միջոցով է, որ մենք փրկվում ենք՝ այն ամենից հետո, ինչ մենք կարող ենք անել:»
Սակայն, մտածում եմ, որ երբեմն սխալ կարող ենք հասկանալ «այն ամենից հետո, ինչ մենք կարող ենք անել» արտահայտությունը: Մենք պետք է հասկանանք, որ «հետո» -ն չի նշանակում «պատճառով»:
Մենք չենք կարող փրկվել այն ամենի «պատճառով», ինչ կարող ենք անել: Մեզանից ովքե՞ր են արել այն ամենն, ինչ կարող են: Արդյո՞ք Աստված սպասում է, որ մենք սպառենք բոլոր ջանքերը, հետո նոր Նա միջամտի մեր կյանքին Իր փրկող շնորհով:
Շատ մարդիկ իրենց հուսալքված են զգում, քանի որ հաճախ են թերանում: Նրանք բուն աղբյուրից գիտեն, որ «հոգին հոժար է, բայց մարմինը տկար»: Նրանք իրենց ձայնն են բարձրացնում Նեփիի հետ, բացականչելով. «Հոգիս մորմոքվում [է] իմ անօրինությունների պատճառով»:
Վստահ եմ Նեփին գիտեր, որ Փրկչի շնորհը թույլ է տալիս և հնարավոր դարձնում, որ հաղթահարենք մեղքը: Ահա, թե ինչու էր Նեփին ջանասիրաբար աշխատում համոզելու իր զավակներին և եղբայրներին «հավատալու Քրիստոսին և հաշտվելու Աստծո հետ»:
Ի վերջո, դաէ այն, ինչ կարող ենք անել: Եվ դաէ մեր մահկանացիության աշխատանքը:
Շնորհը բոլորին է հասանելի
Երբ ես մտածում եմ, թե Փրկիչն ինչ է արել մեզ համար, այդ առաջին Զատկի Կիրակիից առաջ, ուզում եմ բարձրացնել իմ ձայնը և գովերգեր հնչեցնել Բարձրյալ Աստծուն և Նրա Որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին:
Երկնքի դարպասները բացված են:
Երկնքի պատուհանները բացված են:
Այսօր և ընդմիշտ Աստծո շնորհը հասանելի է բոլոր նրանց, ում սիրտը կոտրված է և հոգին փշրված: Հիսուս Քրիստոսը մաքրեց ճանապարհը մեզ համար, որ բարձունքներ բարձրանանք, որոնք անհասկանալի են մահկանացու մտքերի համար:
Ես աղոթում եմ, որ մենք նոր աչքերով ու նոր սրտով տեսնենք Փրկչի քավող զոհաբերության հավերժական կարևորությունը: Ես աղոթում եմ, որ մենք ցույց տանք մեր սերը Աստծո հանդեպ և մեր երախտագիտությունը Աստծո անսահման շնորհի պարգևի համար, պահենք Նրա պատվիրանները և ուրախ՝ «կյանքի նորոգության մեջ ման գանք»: Մեր Տեր և Քավիչ՝ Հիսուս Քրիստոսի սուրբ անունով, ամեն: