Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μάς διδάσκει να προσευχόμαστε
Όταν προσεύχεστε, προσεύχεστε πραγματικά ή απλώς λέτε προσευχές;
Το 1977 υπηρετούσα ως πλήρους απασχολήσεως ιεραπόστολος στο Κούσκο του Περού. Ο συνάδελφός μου και εγώ λάβαμε έγκριση να πάμε όλους τους ιεραποστόλους στη ζώνη του Κούσκο στα μεγαλοπρεπή ερείπια του Μάτσου Πίτσου.
Προς το τέλος της επίσκεψής μας στα ερείπια, κάποιοι από τους ιεραποστόλους ήθελαν να πάνε στο Inca Bridge, μέρος ενός μονοπατιού του βουνού. Αμέσως, αισθάνθηκα στην καρδιά μου το Πνεύμα να με περιορίζει να μην πάω εκεί. Το μονοπάτι ήταν στην πλευρά του βουνού με γκρεμό 610 μέτρων. Σε αρκετές περιοχές το μονοπάτι ήταν αρκετά πλατύ μόνο για να περάσει ένα άτομο τη φορά. Ο συνάδελφός μου κι εγώ τους είπαμε ότι δεν θα έπρεπε να πάμε στο Inca Bridge.
Ωστόσο, οι ιεραπόστολοι επέμεναν να πάμε. Οι ικεσίες έγιναν περισσότερο έντονες και παρά αυτό που μου είχε υποδείξει το Πνεύμα, υποχώρησα στην πίεση των συνομηλίκων και τους είπα ότι θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε τη γέφυρα, αλλά μόνον εάν ήμαστε πολύ προσεκτικοί.
Εισήλθαμε στο μονοπάτι που οδηγεί στο Inca Bridge με μένα στο τέλος της ομάδος και στην αρχή όλοι περπατούσαμε αργά, όπως συμφωνήσαμε. Τότε οι ιεραπόστολοι άρχισαν να βαδίζουν πολύ γρήγορα και ακόμη και να τρέχουν. Αγνόησαν τις παρακλήσεις μου να επιβραδύνουν. Αισθάνθηκα υποχρεωμένος να τους προφτάσω, για να τους πω ότι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Ήμουν πολύ πίσω τους και έπρεπε να τρέξω γρήγορα για να τους προφθάσω.
Καθώς πέρασα σε μία στροφή, σε ένα πέρασμα πάρα πολύ στενό για να βαδίσουν δύο, βρήκα έναν ιεραπόστολο να στέκει ακίνητος με την πλάτη του προς τα βράχια. Τον ρώτησα γιατί στεκόταν εκεί. Μου είπε ότι είχε δεχθεί μία εντύπωση να παραμείνει σε αυτό το σημείο για μία στιγμή και ότι εγώ θα έπρεπε να συνεχίσω.
Αισθάνθηκα την επιτακτική ανάγκη να προφθάσω εκείνους που ήταν μπροστά από εμάς, έτσι με βοήθησε να τον περάσω και κατόρθωσα να προχωρήσω λίγο παρακάτω στο μονοπάτι. Παρατήρησα ότι το έδαφος ήταν γεμάτο πρασινάδα. Έβαλα σταθερά το πόδι μου στο έδαφος, συνειδητοποιώντας, όπως αισθάνθηκα, ότι δεν υπήρχε έδαφος κάτω από την πρασινάδα. Απεγνωσμένα άρπαξα μερικά κλαδιά που ήταν κάτω από το μονοπάτι. Για μια στιγμή μπορούσα να δω κάτω, περίπου 600 μέτρα κάτω από μένα, τον ποταμό Ουρουμπάμπα, που διέσχιζε την Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας. Αισθάνθηκα σαν να με είχε εγκαταλείψει η δύναμή μου και ότι ήταν μόνον θέμα χρόνου προτού να μην μπορώ να κρατηθώ πλέον. Εκείνη τη στιγμή, προσευχήθηκα εντόνως. Ήταν μία πολύ σύντομη προσευχή. Άνοιξα το στόμα μου και είπα: «Πατέρα, βοήθησέ με!»
Τα κλαδιά δεν ήταν αρκετά δυνατά για να υποστηρίξουν το βάρος του σώματός μου. Γνώριζα ότι το τέλος ήταν κοντά. Την ίδια στιγμή που ήμουν έτοιμος να πέσω, αισθάνθηκα ένα στιβαρό χέρι να με πιάνει από τον ώμο και να με σύρει επάνω. Με αυτή τη βοήθεια, ήμουν σε θέση να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να ανέβω πάνω στο μονοπάτι. Ο ιεραπόστολος που είχε μείνει πίσω ήταν αυτός που με έσωσε.
Αλλά στην πραγματικότητα ο Πατέρας μας στους Ουρανούς με έσωσε. Άκουσε τη φωνή μου. Είχα ακούσει τη φωνή του Πνεύματος τρεις φορές πριν, να μου λέει να μην πάω στο Inca Bridge, αλλά δεν είχα υπακούσει σε αυτή τη φωνή. Ήμουν σε σοκ, ήμουν χλωμός και δεν ήξερα τι να πω. Κατόπιν θυμήθηκα ότι οι άλλοι ιεραπόστολοι ήταν μπροστά μας και έτσι πήγαμε να ψάξουμε για αυτούς μέχρι που τους βρήκαμε και τους είπαμε αυτό που μου είχε συμβεί.
Επιστρέψαμε στο Μάτσου Πίτσου πολύ προσεκτικά και σιωπηλά. Στο ταξίδι της επιστροφής παρέμεινα σιωπηλός και ήλθε στο μυαλό μου η ιδέα ότι Εκείνος είχε δώσει προσοχή στη φωνή μου, αλλά ότι εγώ δεν έδωσα καμία προσοχή στη δική Του. Υπήρχε ένας βαθύς πόνος στην καρδιά μου επειδή δεν υπάκουσα στη φωνή Του και την ίδια στιγμή μία βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης για την ευσπλαχνία Του. Δεν άσκησε τη δικαιοσύνη Του επάνω μου, αλλά με τη μεγάλη Του ευσπλαχνία, είχε σώσει τη ζωή μου (βλέπε Άλμα 26:20).
Στο τέλος της ημέρας, όταν ήταν η ώρα για την προσωπική μου προσευχή, προσευχήθηκα από καρδιάς στον «Πατέρα των οικτιρμών και Θεό κάθε παρηγορίας» (Προς Κορινθίους Β΄ 1:3). Προσευχήθηκα «με ειλικρινή καρδιά και με πραγματική πρόθεση, έχοντας πίστη στον Χριστό» (Μορόνι 10:4).
Νωρίς το πρωί της ίδιας ημέρας, προσευχήθηκα με τα χείλη μου και όταν κόντευα να χαθώ, προσευχήθηκα από την καρδιά μου σε Εκείνον. Συλλογιζόμουν τη ζωή μου σε αυτό το σημείο. Διαπίστωσα ότι σε πολλές περιστάσεις, ο Πατέρας μας στους Ουρανούς είχε υπάρξει τόσο ευσπλαχνικός για μένα. Με δίδαξε πολλά μαθήματα εκείνη την ημέρα στο Μάτσου Πίτσου και στο Κούσκο του Περού. Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ήταν ότι θα πρέπει πάντα, πάντα να προσεύχομαι «με ειλικρινή καρδιά, με πρόθεση πραγματική, [ασκώντας] πίστη στον Χριστό».
Σε μία περίσταση ο Κύριος Ιησούς Χριστός «προσευχόταν σε κάποιον τόπο», και «καθώς σταμάτησε, κάποιος από τους μαθητές του, είπε σ’ αυτόν: Κύριε, δίδαξέ μας να προσευχόμαστε» (Κατά Λουκάν 11:1). Κατόπιν δίδαξε τους μαθητές Του να προσεύχονται. Και σήμερα διδάσκει εσάς και μένα να προσευχόμαστε όπως τον βλέπουμε με τον νου μας να προσεύχεται στη Γεθσημανή και να λέει: «Όμως, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει» (Κατά Λουκάν 22:42). Όταν προσεύχεστε, πραγματικά, ειλικρινά θέλετε «όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου, [να] γίνει»;
Ο Παύλος περιγράφει πώς ο Ιησούς προσευχήθηκε «κατά τις ημέρες της σάρκας Του» ειδικώς στη Γεθσημανή: «Αφού με δυνατή κραυγή και δάκρυα πρόσφερε δεήσεις και ικεσίες προς εκείνον που μπορεί να τον σώζει από τον θάνατο, και εισακούστηκε εξαιτίας τής ευλάβειάς του» (Προς Εβραίους 5:7). Όταν προσεύχεστε, προσεύχεστε πραγματικά ή απλώς λέτε προσευχές; Είσθε επιφανειακοί με τις προσευχές σας;
Ο Ιησούς προσευχήθηκε εντόνως και μίλησε με τον Πατέρα Του. «Και έγινε ώστε, βαπτίστηκε και ο Ιησούς, και καθώς προσευχόταν, άνοιξε ο ουρανός» (Κατά Λουκάν 3:21). Όταν προσεύχεσθε, αισθάνεσθε σαν να έχουν ανοίξει οι ουρανοί; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθανθήκατε αυτήν την επαφή με τους ουρανούς;
Ο Ιησούς προετοιμάσθηκε για να πάρει σημαντικές αποφάσεις προσευχόμενος στον Πατέρα Του.
«Βγήκε στο βουνό για να προσευχηθεί και διανυχτέρευε στην προσευχή τού Θεού.
»Και όταν έγινε ημέρα, φώναξε τους μαθητές του: Και διάλεξε απ’ αυτούς δώδεκα» (Κατά Λουκάν 6:12–13).
Προετοιμάζεσθε για να πάρετε σημαντικές αποφάσεις προσευχόμενοι στον Επουράνιο Πατέρα σας; Προετοιμάζεσθε για μία στιγμή προσευχής;
Όταν ο Ιησούς ήλθε στην αμερικανική ήπειρο, δίδαξε τους ανθρώπους να προσεύχονται. «Και ο Ιησούς τούς είπε: Συνεχίστε να προσεύχεστε. Και εκείνοι δε σταμάτησαν καθόλου να προσεύχονται» (Νεφί Γ΄ 19:26).
Ο Ιησούς μας προσκαλεί «να προσευχ[όμαστε] πάντα (Δ&Δ 10:5). Ο Ιησούς γνωρίζει ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας ακούει και δίνει αυτό που είναι το καλύτερο για εμάς. Γιατί μερικές φορές δεν θέλουμε να λαμβάνουμε; Γιατί;
Την ίδια στιγμή λέμε: «Πατέρα στους Ουρανούς», Εκείνος ακούει τις προσευχές μας και είναι ευαίσθητος σε εμάς και στις ανάγκες μας. Και έτσι τα μάτια Του και τα αφτιά Του επικεντρώνονται σε εσάς. Διαβάζει τον νου μας και αισθάνεται την καρδιά μας. Δεν μπορείτε να κρύψετε τίποτε από Εκείνον. Τώρα, το θαυμάσιο είναι ότι θα σας δει με τα μάτια της αγάπης και της ευσπλαχνίας -- αγάπη και ευσπλαχνία που δεν μπορούμε να καταλάβουμε πλήρως. Όμως η αγάπη και η ευσπλαχνία είναι με Εκείνον την ίδια στιγμή που λέτε «Πατέρα στους Ουρανούς».
Επομένως μία στιγμή προσευχής είναι μία πολύ, πολύ ιερή στιγμή. Δεν είναι κάποιος που θα πει: «Όχι δεν θα σας ακούσω τώρα, επειδή έρχεσθε μόνον σε μένα, όταν είσθε σε δύσκολη κατάσταση». Μόνον οι άνθρωποι το κάνουν αυτό. Δεν είναι κάποιος που θα πει: «Ω, δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσο απασχολημένος είμαι τώρα». Μόνον οι άνθρωποι το λένε αυτό.
Είναι η ελπίδα και η προσευχή μου ότι όλοι θα μπορούμε να προσευχόμαστε όπως ο Ιησούς μας δίδαξε να προσευχόμαστε, στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αμήν.