Rivendosja e Përditshme
Kemi nevojë për marrje të vazhdueshme e të përditshme të dritës qiellore. Kemi nevojë për “kohët e flladit”. Kohët e rivendosjes vetjake.
Ne mblidhemi këtë mëngjes të bukur Shabati për të folur për Krishtin, për t’u ngazëllyer në ungjillin e Tij dhe për ta përkrahur e mbështetur njëri-tjetrin ndërsa ecim në “udh[ën]” e Shpëtimtarit tonë.1
Si anëtarë të Kishës së Jezu Krishtit të Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme, ne mblidhemi për këtë qëllim çdo ditë Shabati, gjatë gjithë vitit. Nëse nuk jeni anëtar i Kishës, ne ju mirëpresim me shumë përzemërsi dhe ju falënderojmë që u bashkuat me ne për të adhuruar Shpëtimtarin dhe për të mësuar rreth Tij. Sikurse ju, ne po përpiqemi fort – edhe pse papërsosurisht – të bëhemi miq, fqinj dhe qenie njerëzore më të mira2 dhe përpiqemi ta bëjmë këtë duke ndjekur Shembullin tonë, Jezu Krishtin.
Shpresojmë që të mund ta ndieni çiltërsinë e dëshmisë sonë. Jezu Krishti jeton! Ai është Biri i Perëndisë së gjallë dhe Ai i drejton profetët në tokë në kohën tonë. Ne i ftojmë të gjithë të vijnë, ta dëgjojnë fjalën e Perëndisë dhe të marrin pjesë në mirësinë e Tij. Jap dëshminë time vetjake se Perëndia është mes nesh dhe se Ai sigurisht që do t’u afrohet pranë të gjithë atyre që i afrohen pranë Atij.3
Ne e kemi për nder të ecim me ju në shtegun e ngushtë e të ngushtuar të Mësuesit për dishepullim.
Mjeshtëria e të Ecurit në një Vijë të Drejtë
Ka një teori të përsëritur shpesh që njerëzit të cilët e kanë humbur udhën, ecin përqark. Jo shumë kohë më parë, shkencëtarët në Max Planck Institute for Biological Cybernetics [Instituti Maks Plank për Kibernetikën Biologjike] e eksperimentuan atë teori. Ata i çuan pjesëmarrësit në një pyll të dendur dhe iu dhanë udhëzime të thjeshta: “Ecni në një vijë të drejtë”. Atje nuk kishte pika referimi të dukshme. Subjektet e eksperimentit duhej të mbështeteshin vetëm në ndjesinë e tyre të orientimit.
Si mendoni se ia dolën?
Shkencëtarët arritën në përfundimin: “Njerëzit vërtet ecin përqark kur nuk kanë sinjale të besueshme për drejtimin nga duhet të ecin”4. Kur i pyetën më pas, disa pjesëmarrës me vetëbesim pohuan se nuk kishin devijuar aspak. Pavarësisht nga vetëbesimi i tyre i lartë, të dhënat nga GPS-ja treguan se ata kishin ecur në vija rrethore me një diametër prej vetëm 20 metrash.
Përse e kemi kaq të vështirë të ecim në një vijë të drejtë? Disa studiues ngrenë hipotezën se devijimet e vogla në dukje të parëndësishme në terren, e sjellin ndryshimin. Të tjerë kanë vënë në dukje faktin se ne të gjithë e kemi pak më të fortë njërën këmbë nga tjetra. “Ka më shumë të ngjarë”, megjithatë, që ne e kemi të vështirë të ecim drejt përpara “[për shkak] të pasigurisë në rritje se ku është drejtimi përpara”5.
Cilido qoftë shkaku, ai është natyra njerëzore: pa pika referimi të besueshme, ne largohemi nga udha.
Dalja nga Shtegu
A nuk është interesante se si faktorë të vegjël, në dukje të parëndësishëm, mund të sjellin një ndryshim të madh në jetën tonë?
E di këtë nga përvoja vetjake si pilot. Sa herë që filloja t’i afrohesha një aeroporti, e dija që pjesa më e madhe e punës që më mbetej, do të përbëhej nga bërja e korrigjimeve të vogla e të vazhdueshme të kursit për ta drejtuar në mënyrë të sigurt avionin drejt pistës së dëshiruar të uljes.
Ju mund të keni një përvojë të ngjashme kur ngisni një automjet. Era, parregullsitë në rrugë, konvergjenca jo e saktë e rrotave, mungesa e vëmendjes – për të mos përmendur veprimet e shoferëve të tjerë – të gjitha mund t’ju nxjerrin nga shtegu që synoni. Po të mos u kushtoni vëmendje këtyre faktorëve, do të përfundoni me një ditë që ju shkon keq.6
Kjo vlen për ne nga ana fizike.
Vlen për ne edhe nga ana shpirtërore.
Pjesa më e madhe e ndryshimeve në jetën tonë shpirtërore, si pozitive edhe negative, ndodhin gradualisht, hap pas hapi. Ashtu si pjesëmarrësit në studimin e Institutit Maks Plank, ne mund të mos e kuptojmë se kur e ndërrojmë drejtimin. Madje mund të kemi shumë vetëbesim se po ecim në vijë të drejtë. Por e vërteta është se pa ndihmën e pikave të referimit që të na udhërrëfejnë, ne devijojmë pashmangshmërisht nga udha dhe përfundojmë në vende ku kurrë nuk e kishim menduar se do të ishim.
Kjo është e vërtetë për individët. Është e vërtetë edhe për shoqëritë dhe kombet. Shkrimet e shenjta janë plot me shembuj.
Libri Gjyqtarët shënon se pasi vdiq Jozueu, “doli një brez i ri që nuk e njihte Zotin, as veprat që kishte bërë për Izraelin”7.
Pavarësisht nga ndërhyrjet mahnitëse nga qielli, vizitat qiellore, çlirimet dhe fitoret e mrekullueshme të fëmijëve të Izraelit të dëshmuara gjatë gjithë jetës së Moisiut dhe Jozueut, brenda një brezi njerëzit e kishin braktisur Udhën dhe filluan të ecnin sipas vetë dëshirave të tyre. Dhe, sigurisht, nuk kaloi shumë kohë dhe ata e paguan çmimin për atë sjellje.
Ndonjëherë ky largim nga udha ndodh për breza të tërë. Nganjëherë ndodh brenda disa vitesh ose edhe disa muajsh.8 Ne jemi të gjithë të prirë ndaj vendimeve që na largojnë nga udha. Pavarësisht se sa të forta kanë qenë përvojat tona shpirtërore në të kaluarën, si qenie njerëzore ne priremi të endemi. Ky ka qenë modeli që nga koha e Adamit e deri më sot.
Ja një Lajm i Mirë
Por jo gjithçka humbet. Ndryshe nga subjektet e eksperimentit që endeshin, ne kemi pika të besueshme dhe të dukshme referimi që mund t’i përdorim për ta vlerësuar drejtimin tonë.
Dhe cilat janë këto pika referimi?
Sigurisht që ato përfshijnë lutjen e përditshme dhe përsiatjen e shkrimeve të shenjta, dhe përdorimin e mjeteve të frymëzuara si Eja, Më Ndiq. Çdo ditë mund t’i afrohemi fronit të Perëndisë me përulësi dhe ndershmëri. Ne mund t’i përsiatim veprimet tona dhe t’i shqyrtojmë çastet e ditës sonë duke marrë parasysh vullnetin dhe dëshirat tona nga pikëpamja e vullnetit dhe dëshirave të Tij. Nëse jemi larguar, i përgjërohemi Perëndisë që të na kthejë dhe zotohemi që të veprojmë më mirë.
Kjo kohë vetëshqyrtimi është një mundësi për rikalibrim. Ajo është një kopsht për reflektim ku mund të ecim me Zotin dhe të udhëzohemi, lartësohemi e pastrohemi nga fjala e shkruar e Atit tonë Qiellor dhe e zbuluar nëpërmjet Shpirtit. Ajo është një kohë e shenjtë kur kujtojmë besëlidhjet tona solemne për të ndjekur Krishtin zemërbutë, kur e vlerësojmë përparimin tonë dhe përputhemi me pikat shpirtërore të referimit që Perëndia ka siguruar për fëmijët e Tij.
Mendojeni atë si një rivendosje të përditshme vetjake. Në udhëtimin tonë si pelegrinë në shtegun e lavdisë, ne e dimë sa e lehtë është që të largohemi. Por ashtu si devijimet e vogla mund të na largojnë nga Udha e Shpëtimtarit, edhe veprimet e vogla dhe të thjeshta të ripërputhjes me siguri na kthejnë përsëri tek Ai. Kur errësira zvarritet në jetën tonë, siç ndodh shpesh, rivendosja jonë e përditshme na e hap zemrën drejt dritës qiellore, e cila i ndriçon qeniet tona, duke i dëbuar hijet, frikën dhe dyshimet.
Timonë të Vegjël, Anije të Mëdha
Nëse e kërkojmë, sigurisht “Perëndia do [të na] japë … dituri me anë të Shpirtit të tij të Shenjtë, po, me anë të dhuratës së papërshkrueshme të Frymës së Shenjtë”9. Sa herë që kërkojmë, Ai do të na e tregojë Udhën dhe do të na ndihmojë ta ndjekim atë.
Kjo, sigurisht, kërkon përpjekje të qëndrueshme nga ana jonë. Nuk mund të jemi të kënaqur me përvojat shpirtërore të së kaluarës. Na nevojitet një rrjedhje e vazhdueshme përvojash.
Nuk mund të mbështetemi përgjithmonë te dëshmitë e të tjerëve. Duhet të ndërtojmë dëshminë tonë.
Kemi nevojë për marrje të vazhdueshme e të përditshme të dritës qiellore.
Kemi nevojë për “kohët e flladit”10. Kohët e rivendosjes vetjake.
“Ujërat që rrjedhin” nuk mund të ngelen për shumë kohë “të papastra”11. Për t’i mbajtur mendimet dhe veprimet tona të pastra, ne duhet të bëjmë përpjekje vazhdimisht.
Në fund të fundit, Rivendosja e ungjillit dhe e Kishës nuk është diçka që ndodhi një herë dhe mbaroi me aq. Është një proces i vazhdueshëm – ditë pas dite, person pas personi.
Siç kalojnë ditët tona, ashtu na kalon edhe jeta. Një autor u shpreh në këtë mënyrë: “Një ditë është si një jetë e tërë. Nisesh për të bërë një gjë, por përfundon duke bërë një gjë tjetër, planifikon të bësh një punë, por kurrë nuk e bën. … Dhe në fund të jetës, e gjithë ekzistenca jote ka po atë cilësi rastësore. E gjithë jeta jote ka të njëjtën trajtë si një ditë e vetme.”12
A dëshironi që ta ndryshoni trajtën e jetës suaj?
Atëherë ndryshojeni trajtën e ditës suaj.
A dëshironi ta ndryshoni ditën tuaj?
Ndryshoni pikërisht tani.
Ndryshojeni atë që mendoni, ndieni dhe bëni pikërisht në këtë çast.
Një timon i vogël mund të drejtojë një anije të madhe.13
Tullat e vogla mund të bëhen pallate madhështore.
Farat e vogla mund të bëhen sekuoja vigane.
Minutat dhe orët e shpenzuara mirë janë blloqe ndërtimi të një jete të jetuar mirë. Ato mund të frymëzojnë mirësi, të na nxjerrin nga robëria e papërsosurive dhe të na drejtojnë në ngritje, në shtegun shëlbues të faljes dhe shenjtërimit.
Perëndia i Fillimeve të Rejave
Bashkë me ju, unë shpreh mirënjohje të thellë për dhuratën madhështore të mundësisë së re, jetës së re, shpresës së re.
Ne i ngremë zërat për lëvdimin e Perëndisë tonë zemërgjerë dhe falës. Sigurisht që Ai është një Perëndi i fillimeve të reja. Qëllimi madhështor i gjithë punës së Tij është të na ndihmojë ne, fëmijët e Tij, t’ia dalim në kërkimin tonë për pavdekësi dhe jetë të përjetshme.14
Ne mund të bëhemi krijesa të reja në Krisht, pasi Perëndia ka premtuar: “Kurdo që njerëzit e mi pendohen, unë do t’ua fal shkeljet që kanë bërë kundër meje”15 dhe “nuk i kujtoj më ato”16.
Vëllezërit dhe motrat e mia të dashura, miqtë e mi të dashur, ne të gjithë largohemi nga udha herë pas here.
Por mund të kthehemi sërish në udhë. Ne mund ta përshkojmë rrugën tonë përmes errësirës dhe sprovave të kësaj jete dhe prapë ta gjejmë rrugën e kthimit për tek Ati ynë i dashur Qiellor, në qoftë se i kërkojmë dhe pranojmë pikat shpirtërore të referimit që Ai ka siguruar, në qoftë se e përqafojmë zbulesën vetjake dhe përpiqemi fort për rivendosjen e përditshme. Kjo është mënyra se si bëhemi dishepujt të vërtetë të Shpëtimtarit tonë të dashur, Jezu Krishtit.
Teksa e bëjmë këtë, Perëndia do të na buzëqeshë. “Zoti … do të të bekojë në vendin që Zoti, Perëndia yt, të jep. Zoti do të të vendosë në mënyrë që të jesh për të një popull i shenjtë.”17
Lutja ime është që do të kërkojmë rivendosje të përditshme dhe do të përpiqemi vazhdimisht për të ecur në Udhën e Jezu Krishtit. Në emrin e Jezu Krishtit, amen.