Nahiusa kang Kristo
Pinaagi lamang sa atong indibidwal nga pag-unong ug guma ngadto ni Jesukristo nga kita makalaom nga magkahiusa.
Sama sa gisulti ni Presidente Dallin H. Oaks, karon mao ang Dominggo sa Lukay, ang sinugdanan sa Balaan nga Semana, nagtimaan sa madaugong pagsulod sa Ginoo ngadto sa Jerusalem, sa Iyang pag-antos sa Getsemani ug sa kamatayon diha sa krus paglabay lang sa pipila ka adlaw, ug sa Iyang mahimayaon nga Pagkabanhaw sa Dominggo sa Pasko sa Pagkabanhaw. Paningkamotan nato nga dili gayod makalimot unsay giantos ni Kristo aron sa pagtubos nato.1 Ug dili gayod nato wagtangon ang hilabihan nga kalipay nga atong bation pag-usab sa Pasko sa Pagkabanhaw samtang mamalandong kita sa Iyang kadaogan sa lubnganan ug sa gasa sa pagkabanhaw sa tanan.
Sa gabii sa wala pa ang mga husay ug pagkalansang nga naghulat Kaniya, si Jesus giapilan sa Iyang Apostoles sa usa ka Pagpalabay nga pagpangaon. Pagkahuman niining Kataposan nga Panihapon, sa usa ka sagrado nga pag-ampo sa Pagpataliwala, si Jesus nangamuyo sa Iyang Amahan niini nga mga pulong: “Balaang Amahan, bantayi sila diha sa gahom sa imong ngalan [ang akong Apostoles] nga imong gihatag kanako, aron sila mausa ingon nga ikaw ug ako usa lamang.”2
Dayon, sa malumong paagi, ang Manluluwas mipalapad sa iyang pangamuyo sa pag-apil sa tanang tumutuo:
“Nangamuyo ako dili lamang mahitungod kanila kondili mahitungod usab sa mga motuo kanako pinaagi sa ilang pulong;
“Aron silang tanan mausa ingon nga ikaw, Amahan, ania kanako ug ako anaa kanimo, aron sila usab maania kanato.”3
Ang pagkahiusa maoy usa sa gibalik-balik nga tema sa ebanghelyo ni Jesukristo ug sa pagpakigsandurot sa Dios sa Iyang mga anak. Ang mahitungod sa siyudad sa Zion sa panahon ni Enoch, ginaingon nga “usa sa kasingkasing ug usa sa hunahuna.”4 Sa unang mga Santos sa karaang Simbahan ni Jesukristo, ang Bag-ong Tugon nagrekord, “Ug ang pundok sa mga mituo nagkahiusa sa kasingkasing ug hunahuna.”5
Sa atong kaugalingon nga dispensasyon, ang Ginoo mipasidaan, “Ako moingon nganha kaninyo, paghiusa; ug kon kamo dili magkahiusa kamo dili akò.”6 Apil sa mga rason nga gihatag sa Ginoo ngano nga ang unang mga Santos sa Missouri napakyas sa pagtukod og dapit sa Zion mao nga sila “wala magkahiusa sumala sa pagkahiusa nga gikinahanglan sa balaod sa celestial nga gingharian.”7
Diin ang Dios mopatigbabaw sa tanang kasingkasing ug mga hunahuna, ang katawhan gihulagway nga “nagkahiusa, mga anak ni Kristo.”8
Sa dihang ang nabanhaw nga Manluluwas nagpakita ngadto sa karaan nga katawhan sa Basahon ni Mormon, Siya miingon nga wala makauyon nga kaniadto dihay panaglalis sa mga tawo mahitungod sa bunyag ug sa ubang mga butang. Siya misugo:
“Kinahanglan nga walay panaglalis taliwala kaninyo, ingon nga aduna karon; ni wala usab ang panaglalis taliwala kaninyo mahitungod sa mga punto sa akong doktrina, ingon nga aduna karon.
“Kay sa pagkatinuod, sa pagkatinuod Ako moingon nganha kaninyo, siya nga may espiritu sa panagbingkil dili gikan kanako, apan gikan sa yawa, kinsa mao ang amahan sa panagbingkil.”9
Sa atong hilabihan nga mabingkilon nga kalibotan, unsaon sa pagkab-ot sa panaghiusa, ilabi na sa Simbahan, diin kita kinahanglan nga adunay “usa lamang ka Ginoo, usa ka pagtuo, usa ka bunyag”?10 Si Pablo mihatag nato sa timailhan:
“Gibunyagan kamo aron mahiusa kang Kristo busa nakaambit kamo sa kinaiya ni Kristo.
“Busa wala nay kalainan sa mga Judio ug sa mga dili Judio, sa mga ulipon ug sa mga gawasnon, sa mga lalaki ug sa mga babaye: kay nahiusa naman kamong tanan kang Kristo.”11
Adunay daghan kaayong mga kalainan nato ug usahay kita dili magkauyon unsay atong buhaton aron magkahiusa sa bisan unsang laing basehanan o bisan unsa nga laing ngalan. Kang Jesukristo lamang kita nga tinud-anay nga magkahiusa.
Ang pagkahiusa kang Kristo mahitabo sa tagsa-tagsa—makasugod kita sa atong mga kaugalingon. Kita adunay duha ka binuhat sa unod ug espiritu ug usahay magkasumpaki sa atong kaugalingon. Sama sa gipadayag ni Pablo:
“Gikahimut-an ko ang balaod sa Dios sulod sa akong kasingkasing;
“Apan ania usab kanako ang usa ka balaod nga sukwahi sa balaod nga nauyonan sa akong hunahuna ug kini naghimo nakong ulipon sa balaod sa sala nga ania sa akong lawas.”12
Si Jesus usab usa ka binuhat sa unod ug espiritu. Siya gisulayan; Siya nakasabot; Siya makatabang nato sa pagkab-ot og pagkahiusa sa kaugalingon.13 Busa, pinaagi sa kahayag ug grasya ni Kristo, maningkamot kita sa paghatag sa atong espiritu—ug sa Espiritu Santo—sa pagdumala sa pisikal. Ug kon kita masayop, si Kristo, pinaagi sa Iyang Pag-ula, mihatag nato sa gasa sa paghinulsol ug sa oportunidad sa pagsulay pag-usab.
Kon matag indibidwal kita “nakaambit sa kinaiya ni Kristo,” nan kita makalaom nga magkahiusa, sama sa gisulti ni Pablo, “ang lawas ni Kristo.”14 Ang “pag-ambit sa kinaiya ni Kristo” sa tinuod naglakip sa paghimo sa Iyang “labing dako ug labing importanteng sugo”15 ang atong una ug labing importante nga pasalig, ug kon kita nahigugma sa Dios, kita motuman sa Iyang mga sugo.16
Ang panaghiusa sa atong kaigsoonan diha sa lawas ni Kristo nagtubo samtang kita mopatalinghog sa ikaduha nga sugo—dili mabulag nga pagkakonektado ngadto sa una—sa paghigugma sa uban sama sa atong kaugalingon.17 Ug sa akong pagtuo ang mas hingpit pa nga panaghiusa nga maangkon taliwala nato kon kita mosunod sa mas taas ug mas balaan nga pagpadayag niining ikaduha nga sugo—sa paghigugma sa usag usa dili lamang sama sa paghigugma sa atong kaugalingon apan sa Iyang paghigugma kanato.18 Sa katingbanan, kini mao nga ang “matag tawo nagtinguha sa kaayohan sa iyang silingan, ug nagbuhat sa tanan nga mga butang uban sa usa ka bug-os nga tinguha ngadto sa himaya sa Dios.”19
Si Presidente Marion G. Romney, usa ka kanhi magtatambag sa Unang Kapangulohan, sa pagpasabot kon sa unsa nga paagi nga maangkon ang malungtarong kalinaw ug panaghiusa, miingon:
“Kon ang usa ka tawo, nga magpadala kang Satanas, mapuno sa mga buhat sa unod, siya nakiggubat sa iyang kaugalingon. Kon duha ang magpadala, sila nakiggubat sa ilang mga kaugalingon ug nag-away sa usag usa. Kon daghang tawo ang magpadala, ang katilingban [mopupo] sa ani sa dakong kabudlay ug panagbingkil. Kon ang mga tigdumala sa nasod magpadaog, adunay tibuok kalibotan nga panagbingkil.”
Si Presidente Romney mipadayon: “Samtang ang mga buhat sa unod dunay malukpanon nga epekto, mao usab ang ebanghelyo sa kalinaw. Kon sundon kini sa tawo, may kalinaw sulod sa iyang kaugalingon. Kon sundon kini sa duha ka tawo, silang duha may kalinaw sulod sa ilang kaugalingon ug sa usag usa. Kon ang mga lungsuranon mosunod niini, ang nasod dunay kaugalingong kalinaw. Kon dunay igong mga nasod nga nagtagamtam sa bunga sa Espiritu sa pagkontrolar sa mga kalihokan sa kalibotan, niana, ug kana lamang gayod, ang makapahunong sa tinguha sa pakiggubat. … (Tan-awa sa Alfred Lord Tennyson, “Locksley Hall,” The Complete Poetical Works of Tennyson, ed. W. J. Rolfe, Boston: Houghton-Mifflin Co., 1898, p. 93, lines 27–28.)”20
Pinaagi sa “pag-ambit sa kinaiya ni Kristo,” mahimong posible ang pagsulbad o pagkalimot sa mga panagsumpaki, panagbangi, ug panag-away. Ang maingon ta nga dramatik nga ehemplo sa pagbuntog sa panagkabahin makita sa kasaysayan sa atong Simbahan. Si Elder Brigham Henry Roberts (komon nga gitawag og B. H. Roberts), natawo didto sa England niadtong 1857, nagserbisyo isip sakop sa Unang Konseho sa Seventy—unsay atong nailhan karon nga Kapangulohan sa Seventy. Si Elder Roberts usa ka sarang ug walay kakapoy nga tigpanalipod sa gipahiuli nga ebanghelyo ug sa simbahan sa pipila niini ka labing malisod nga mga panahon.
Niadtong 1895, hinuon, ang pagserbisyo ni Elder Roberts sa Simbahan nahimutang sa kakuyaw tungod sa panagbingkil. Si B. H. gitudlo nga delegado sa kombinsyon nga mihimo sa batakang balaod alang sa Utah sa dihang kini nahimong usa ka estado. Pagkahuman, siya nakahukom nga mahimong kandidato alang sa Kongreso sa Estados Unidos apan wala magpahibalo o mangayo og pagtugot gikan sa Unang Kapangulohan. Si Presidente Joseph F. Smith, usa ka magtatambag sa Unang Kapangulohan, misaway ni B. H. tungod sa pagkapakyas sa kinatibuk-ang miting sa pagkapari. Si Elder Roberts wala makadaog sa eleksiyon ug mibati nga ang dakong bahin sa iyang kapildihan tungod sa mga pamahayag ni Presidente Smith. Nahimo siyang kritikal sa mga lider sa Simbahan sa pipila sa politikal nga mga pakigpulong ug mga interbiyo. Mihunong siya gikan sa aktibo nga pagserbisyo sa Simbahan. Sa usa ka taas nga miting sa Salt Lake Temple sa mga sakop sa Unang Kapangulohan ug sa Konseho sa Napulog Duha, si B. H. nagpabilin nga nagmagahi sa pagpahayag sa iyang kaugalingon. Sa kadugayan, “si Presidente [Wilford] Woodruff mihatag ni [Elder Roberts] og tulo ka semana sa paghunahuna pag-usab sa iyang kahimtang. Kon magpabilin siya nga dili mahinulsulon, pagawason siya gikan sa Seventy.”21
Sa misunod nga pribado nga miting kauban ang mga Apostol Heber J. Grant ug Francis Lyman, si B. H. sa sinugdanan nagdumili sa pag-usab sa iyang pagbati, apan ang gugma ug ang Balaan nga Espiritu nagpatigbabaw. Nagluha ang iyang mga mata. Ang duha ka Apostol nakahimo sa pagtubag sa gamay nga nasabtan nga panginsulto ug mga kasilo nga nakahasol ni B. H., ug sila mibiya uban ang kinasingkasing nga hangyo sa panag-uli. Pagkasunod buntag, human sa taas nga pag-ampo, si Elder Roberts mipadala og sulat ngadto nila ni Elder Grant ug Lyman nga siya andam na nga makighiusa sa iyang kaigsoonan.22
Sa dihang nakigkita na siya sa Unang Kapangulohan, si Elder Roberts miingon, “Miduol ko sa Ginoo ug nakadawat og kahayag ug panudlo pinaagi sa Iyang Espiritu sa pagtugyan ngadto sa awtoridad sa Dios.”23 Nadasig sa iyang gugma sa Dios, si B. H. Roberts nagpabilin nga matinud-anon ug sarang nga lider sa Simbahan hangtod sa kataposan sa iyang kinabuhi.24
Makita usab nato niini nga ehemplo nga ang panaghiusa wala lamang magpasabot sa pag-uyon nga ang tanan kinahanglan mohimo sa iyang gusto o mohimo sa iyang kaugalingon pamaagi. Dili kita mahimong usa gawas lang kon ang matag usa kanato mohunong unsay gusto natong buhaton alang sa unsay labing makaayo sa grupo. Kini nagpasabot, sa mga pulong ni B. H. Roberts, pagtugyan ngadto sa awtoridad sa Dios. Kita managlahi nga mga sakop sa lawas ni Kristo, nagtuman og lainlaing mga buluhaton sa lainlaing mga panahon—ang dunggan, ang mata, ang ulo, ang kamot, ang tiil—hinoon ang tanan usa ka lawas.25 Busa, ang atong tumong mao nga “aron dili magkabahin-bahin ang lawas kondili ang tanang bahin niini may samang pagtagad alang sa usag-usa.”26
Ang panaghiusa wala magkinahanglan nga magkapareha, apan kini nagkinahanglan og panagduyog. Mahimo nga ang atong mga kasingkasing mahugpong pinaagi sa gugma, maghiusa sa hugot nga pagtuo ug doktrina, ug sa gihapon moabiba sa lainlaing mga team, dili magkauyon sa lainlaing mga isyu sa politika, magdebate mahitungod sa mga tumong ug sa saktong paagi sa pagkab-ot niini, ug sa daghan pang laing mga butang. Apan kita dili gayod mahimong mosupak o makiglalis nga adunay kasuko o pagtamay sa usag usa. Miingon ang Manluluwas:
“Kay sa pagkatinuod, sa pagkatinuod Ako moingon nganha kaninyo, siya nga may espiritu sa panagbingkil dili gikan kanako, apan gikan sa yawa, kinsa mao ang amahan sa panagbingkil, ug siya nagkutaw sa mga kasingkasing sa mga tawo sa panagbangi uban ang kasuko, sa usag usa.
“Tan-awa, kini dili mao ang akong doktrina, ang pagkutaw sa mga kasingkasing sa mga tawo sa kasuko, usa batok sa usa; apan mao kini ang akong doktrina, nga ang ingon niini nga mga butang pagahunungon.”27
Usa ka tuig na ang milabay si Presidente Russel M. Nelson nanghangyo nato niini nga mga pulong: “Walay usa kanato ang makakontrolar sa mga nasod o sa mga buhat sa uban o bisan sa mga sakop sa atong kaugalingon nga mga pamilya. Apan kita makakontrolar sa atong mga kaugalingon. Ang akong panawagan karon, minahal kong mga kaigsoonan, mao ang pagtapos sa mga kasungian nga nagdilaab sa inyong mga kasingkasing, sa inyong panimalay, ug sa inyong kinabuhi. Ilubong ang bisan unsang mga tinguha nga makapasakit sa uban—bisan kon kana nga mga buhat mao ang kasuko, hait nga pulong, o kapungot ngadto sa uban kinsa mipasakit kaninyo. Ang Manluluwas misugo kanato sa pagtunol sa pikas nga aping [tan-awa sa 3 Nephi 12:39], sa paghigugma sa atong mga kaaway, ug sa pag-ampo alang niadtong nagpasipala kanato [tan-awa sa 3 Nephi 12:44].”28
Moingon ako pag-usab nga pinaagi lamang sa atong indibidwal nga pag-unong ug gugma ngadto ni Jesukristo nga kita makalaom nga magkahiusa—magkahiusa sa kaugalingon, magkahiusa sa panimalay, magkahiusa sa Simbahan, sa kataposan magkahiusa sa Zion, ug labaw sa tanan, magkahiusa sa Amahan ug sa Anak ug sa Espiritu Santo.
Ako mobalik sa mga panghitabo sa Balaan nga Semana ug sa kadaogan sa atong Manunubos. Ang Pagkabanhaw ni Jesukristo nagsaksi sa Iyang pagkabalaan ug nga Siya mibuntog sa tanang butang. Ang Iyang Pagkabanhaw nagsaksi nga, nabugkos ngadto Kaniya pinaagi sa pakigsaad, kita usab mahimong mobuntog sa tanang butang ug magkahiusa. Ang Iyang Pagkabanhaw nagsaksi nga pinaagi Kaniya, ang pagkaimortal ug kinabuhing dayon mga reyalidad.
Niining buntaga, ako mosaksi sa Iyang tinuod nga Pagkabanhaw ug sa tanan nga nahilakip niini, sa ngalan ni Jesukristo, amen.