پیروزیِ امید
امید یک هدیهٔ زنده است، هدیه‌ای که با افزایش ایمان ما به عیسی مسیح رشد می‌کند.
برادران و خواهران عزیزِ من در سراسر جهان، در حالی‌که این زمان بسیار ویژه از «همایش عمومی» را آغاز می‌کنیم، بی‌شک چشمان آسمان بر ما متمرکز خواهد بود. ما «صدای سَروَر» را از طریق خدمتگزاران او خواهیم شنید؛ ما تأثیرِ «هدایتگر، راهنما [و] تسلّی‌بخشِ» روح‌القدس را احساس خواهیم کرد و ایمانِ ما تقویت خواهد شد.
سه سال پیش، رئیس راسل ام. نلسون همایش عمومی را با این کلمات آغاز کرد: « وحی ناب برای سوالات در قلب شما، این همایش را ارزشمند و فراموش نشدنی خواهد کرد. اگر هنوز به دنبال خدمتگزاری روح القدس نبوده اید تا به شما کمک کند آنچه را که سَروَر در این دو روز میخواهد بشنوید، من از شما دعوت می کنم که اکنون این کار را انجام دهید. لطفاً این همایش را به زمان سیراب شدن از پیامهای سَروَر از طریق خدمتکارانش تبدیل کنید.»
کتب مقدس سه کلمه را به طور قدرتمندی به هم پیوند می دهند: ایمان، امید، محبت. هدیه امید یک موهبت پرارزش از جانب خداست.
کلمه امید برای چیزهای بسیاری که می‌خواهیم اتفاق بیفتد، به کار می‌رود. به‌عنوانِ مثال، «امیدوارم باران نبارد» یا «امیدوارم تیم ما برنده شود.» من قصد دارم که دربارهٔ امیدهای مقدس و ابدیِ خود که بر محوریت عیسی مسیح و مژدهٔ احیا شده متمرکز شده‌اند، صحبت کنم و دربارهٔ «انتظارات قاطع(باورهای راسخ) از … برکات وعده‌داده شدهٔ نیکوکاری» سخن بگویم.
امید ما به زندگیِ جاویدان
امید ما به زندگی جاویدان از طریق رحمتِ مسیح و انتخاب‌های خودمان تضمین شده است، که به ما برکت شگفت‌انگیز بازگشت به خانه آسمانی ما و زندگی ابدی در آرامش و خوشبختی با پدر آسمانی ما، پسر محبوب او، خانواده وفادار و دوستان عزیز ما و مردان و زنان درستکارِ زمین از هر قاره و هر قرن را می‌دهد.
در زمین، ما شادی و غم را تجربه می‌کنیم، زیرا در حال آزمایش و امتحان هستیم. پیروزی ما از طریق ایمان به عیسی مسیح، و وقتی بر گناهان، سختی‌ها، وسوسه‌ها، بی‌عدالتی‌ها و چالش‌های این زندگی فانی غلبه می‌کنیم، حاصل می‌شود.
همچنان‌که ایمان خود به عیسی مسیح را تقویت می‌کنیم، فراتر از چالش‌های خود، برکات و وعده‌های جاودانگی را می‌بینیم. مانند نوری که درخشندگیِ آن افزایش می‌یابد، امید، جهان تاریک را روشن می‌کند و ما آیندهٔ باشکوه خود را می‌بینیم.
امید از جانب خدا می‌آید
از ابتدا، پدر آسمانی ما و پسر محبوب او مشتاقانه نیکوکاران را با هدیه گرانبهای امید برکت داده‌اند.
پس از ترک باغ، آدم و حوا توسط فرشته‌ای از وعده عیسی مسیح آگاه شدند. هدیهٔ امید زندگی آنها را روشن کرد. آدم اعلام کرد: «چشمانم گشوده گشتند و در این زندگی، من شادمان خواهم بود.» و حوا از «لذت بازخرید[شان] و حیات جاوید را که خدا به همۀ فرمانبران اعطاء می‌کند» سخن گفت.
همان‌طور که روح‌القدس امید را به آدم آورد، قدرت روح سَروَر امروز نیز شخص وفادار را روشن می‌سازد و واقعیت زندگی ابدی را آشکار می‌کند.
منجی برای ما تسلی‌دهنده‌ای می‌فرستد، یعنی روح‌القدس، همراهی که ایمان، امید و آرامش را به ارمغان می‌آورد که «جهان نمی‌تواند آن آرامش را … بدهد.»
منجی گفت «در جهان رنج و زحمت خواهید داشت. ولی شجاع باشید[امید خود را حفظ کنید]، من بر دنیا چیره شده‌ام.»
در زمان‌های سختی، ما با ایمان انتخاب می‌کنیم که به سَروَر اعتماد کنیم. ما آرام دعا می‌کنیم: «نه اراده من، بلکه اراده تو انجام شود.» ما تأیید سَروَر را برای فروتنی و آمادگیِ خود احساس می‌کنیم و در انتظار آرامش وعده‌داده شده‌ای هستیم که سَروَر در زمان مقرر خود خواهد فرستاد.
رسول پولس آموخت، «خدا که سرچشمهٔ امید است شما را با … شادی و آرامش … پر خواهد کرد، [تا] امید شما روزبه‌روز بیشتر شود»، «امیدتان مایهٔ شادی شما باشد و در رنج و مصیبت صابر باشید»، «با نیروی روح‌القدس».
درسی از امید
پیامبر مورونی از طریق تجربهٔ شخصی می‌دانست که چگونه در دوران مصیبت، به مسیح امید داشته باشد. او وضعیت دردناک خود را چنین توضیح داد:
«من تنها هستم. … [جایی ]ندارم … کجا بروم.»
«خودم را … آشکار نمی‌کنم مبادا آنها مرا نابود کنند.»
به طرز قابل توجهی، در این ساعت تاریک و تنها، مورونی کلمات امیدبخش پدرش را ثبت می‌کند.
«از این رو، اگر انسانی ایمان داشته باشد او ناگزیر باید امید داشته باشد؛ زیرا بدون ایمان هیچ امیدی نمی‌تواند باشد.»
«و چه چیزی است که شما به آن امید خواهید داشت؟ … شما از راه کفّارۀ مسیح و قدرت رستاخیزش امید خواهید داشت تا به زندگی جاویدان برخیزید.»
برادران و خواهرانِ من، امید یک هدیهٔ زنده است، هدیه‌ای که با افزایش ایمان ما به عیسی مسیح رشد می‌کند. «ایمان، اطمینانی است به چیزهایی كه به آن امیدواریم.» ما این اطمینان —شالودهٔ اعتقادیِ ایمان خود— را از طریق دعا، پیمان‌های معبد، رعایت فرمان‌ها، مطالعهٔ مداوم نوشته‌های مقدس و سخنان پیامبران زنده، برگرفتن از عشای مقدّس و عبادت هفتگی با سایر مقدسین می‌سازیم.
خانۀ امید،
برای تقویت امیدِ ما در زمانی که شرارت[نابکاری] افزایش یافته، سَروَر، پیامبر خود را هدایت کرده است تا زمین را با معابد او پر کند.
وقتی وارد خانه سَروَر می‌شویم، روح خدا را احساس می‌کنیم که امید ما را تأیید می‌کند.
معبد از قبر خالی گواهی می‌دهد و اینکه زندگی در آن سوی پرده برای همه ادامه دارد.
برای کسانی که همسر ابدی ندارند، آیین‌ها به شکل قدرتمندی تأیید می‌کنند که هر فرد درستکاری هر برکت وعده داده شده را دریافت خواهد کرد.
امید عمیقی وجود دارد وقتی که یک زوج جوان در کنار محراب زانو می‌زنند تا نه تنها برای زمان، بلکه برای جاودانگی پیوند داده شوند.
امید عظیمی برای ما در وعده‌هایی که به نوادگانِ ما صرف نظر از شرایط فعلی آنها داده شده است، وجود دارد.
هیچ دردی، هیچ بیماری، هیچ بی عدالتی، هیچ رنج، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند امید ما را کم کند، زیرا ما به خدا ایمان داریم و به پیمان‌های خود با خدا در خانه سَروَر محکم می‌چسبیم. این خانه‌ای از نور است، خانه‌ای از امید.
وقتی امید کنار گذاشته می‌شود
ما با دیدن غم و اندوه در کسانی که هیچ امیدی به مسیح ندارند، اشک غم می‌ریزیم.
اخیراً از دور شاهدِ یک زوج بودم که زمانی به مسیح ایمان داشتند اما بعداً تصمیم گرفتند ایمان خود را کنار بگذارند. آنها در دنیا موفق بودند و لذت خود را در هوش خود و رد کردن ایمان خود یافتند.
همه چیز به خوبی پیش می‌رفت تا اینکه شوهر، که هنوز جوان و پرانرژی بود، ناگهان بیمار شد و درگذشت. مانند یک کسوف خورشید، آنها نورپسر[خدا] را مسدود کرده بودند و نتیجه آن کسوف امید بود. همسر، در ناباوریِ خود، اکنون احساس گیجی می‌کرد، که به شکل دردناکی آمادگی نداشت و نتوانست فرزندان خود را آرام کند. عقل او به او گفته بود که زندگی او در نظم کامل است تا اینکه ناگهان نتوانست فردایی را ببیند. ناامیدیِ او تاریکی و سردرگمی را به همراه آورد.
امید در مصیبت دلخراش
اجازه دهید ناامیدیِ دردناکِ او را با امید خانوادهٔ دیگری به مسیح در جریان یک دوران دلخراش مقایسه کنم.
بیست و یک سال پیش، نوزاد پسر برادرزادهٔ من، بِن اندرسن، و همسرش، رابی، از انجمن کشاورزیِ آنها در آیداهو به شهر سالت‌لیک‌سیتی با پرواز نجاتِ زندگی، منتقل شدند. من به بیمارستان رسیدم و بِن توضیح داد که نوزادشان با عوارض شدید و تهدیدکننده زندگی در قلبش روبرو است. ما دست‌های خود را بر روی سر کوچکِ ترِی گذاشتیم. تا سَروَر او را با ادامه زندگی برکت دهد.
ترِی در هفته اول زندگیِ خود تحت عمل جراحی قلب قرار گرفت و جراحی‌های بیشتری نیز انجام شد. با گذشت سال‌ها، مشخص شد که ترِی به پیوند قلب نیاز خواهد داشت. اگرچه فعالیت‌های جسمیِ او محدود بود، ایمان او بیشتر می‌شد. او نوشت: «هرگز برای خودم احساس تأسف نکرده‌ام زیرا همیشه اهمیت ایمان به عیسی مسیح و گواهی داشتن دربارهٔ برنامهٔ رستگاری را می‌دانسته‌ام.»
ترِی این نقل قولِ معروف از رئیس نلسون را روی تلفن خود نگه داشته بود: «شادی که احساس می‌کنیم ارتباط چندانی با شرایط زندگیِ ما ندارد و همه چیز به تمرکز زندگیِ ما مربوط می‌شود.»
تری نوشت: «همیشه به خدمت در یک مأموریت تبشیری تمام‌وقت امیدوار بودم، اما … پزشکانم اجازه نمی‌دهند تا حداقل یک سال پس از پیوند قلبم به مأموریت بروم. … من ایمانم را به عیسی مسیح سپرده‌ام.»
ترِی از پذیرش در رشته حسابداری در دانشگاه BYU برای این ترم بسیار هیجان‌زده بود، اما در اواخر جولای وقتی تماس تلفنی پیش بینی شده‌ای برای مراجعه به بیمارستان برای پیوند قلبش دریافت کرد، بیشتر هم هیجان‌زده شد.
تری گفت: «یک سال دیگر، من به مأموریت خواهم رفت.»
امید زیادی وجود داشت وقتی که او وارد اتاق عمل شد. با این حال، در طول جراحی، عوارض و مشکلات ناگواری پیش آمد و ترِی هرگز به هوش نیامد.
مادرش، رابی، گفت: «جمعه سخت‌ترین و دلخراش‌ترین روز بود … فقط سعی می‌کنیم بفهمیم چه اتفاقی افتاده است. … من تا دیروقت بیدار ماندم فقط برای اینکه بتوانم همه چیز را هضم و درک کنم. … اما شنبه، با احساسی از شادی مطلق بیدار شدم. این تنها آرامش نبود؛ این انکار نبود. برای پسرم احساس شادی کردم و به‌عنوان مادرش احساس شادی کردم. … بِن خیلی زودتر از من بیدار شده بود و وقتی بالاخره فرصت کردیم صحبت کنیم، بِن با همان احساس از خواب بیدار شده بود.
بِن توضیح داد: «روانم روشنی پیدا کرد، زیرا سَروَر از طریق روحِ مقدّس خود به من یاد داد. ساعت ۴:۰۰ صبح بیدار شدم و با آرامش و شادی وصف ناپذیری پر شدم. این چگونه ممکن است؟ … درگذشت تِری بسیار دردناک است و دلم خیلی برای او تنگ شده است. اما سَروَر ما را تنها نمی‌گذارد. … منتظر هستم با شادی دوباره همدیگر را ببینیم
وعدهٔ امید
ترِی در دفترچه خاطرات خود این جملات را از سخنرانی همایش عمومی رئیس نلسون نوشته بود: «به نظر نمیرسد که ممکن باشد احساس لذّت بکنید وقتیکه کودکتان از یک بیماری غیر قابل علاج رنج می کشد یا شما شغل‌تان را از دست می‌دهید یا وقتیکه همسرتان به شما خیانت می کند. ولیکن این دقیقاً همان لذّتی است که منجی ارائه می‌کند. لذّت او دائمی است، به ما اطمینان می‌دهد که ”مصیبت‌های ما فقط یک لحظۀ کوچک خواهند بود”[اصول و پیمان‌ها ۱۲۱: ۷] و برای سود ما تخصیص داده خواهد شد.
برادران و خواهران، آرامشی که شما جستجو می‌کنید ممکن است به سرعتی که آرزو می‌کنید نیاید، اما به شما قول می‌دهم که اگر به سَروَر اعتماد کنید، آرامش او خواهد آمد.
باشد که ایمان گرانبهای خود را پرورش دهیم، و با روشنیِ کاملی از امید به پیش رویم. گواهیِ من این است که امیدِ ما منجیِ ما عیسی مسیح است. از طریق او، تمام آرزوهای درست ما تحقق خواهد یافت. او خدای امید است—پیروزی امید. او ذی حیات است و به شما عشق می‌ورزد. به نام عیسی مسیح، آمین.