به کلیسای شادی خوش آمدید
به دلیل ضمانت حیات و مأموریت منجی‌مان، عیسی مسیح، ما می‌توانیم — و باید — شادترین مردم روی زمین باشیم!
من در شب کریسمس سال ۱۹۸۷، نزدیک به ۳۷ سال پیش، در کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان تعمید شدم. آن روز براستی روزِ فوق‌العاده‌ای در زندگی من، و در سفر ابدی من بود، و من عمیقاً از دوستانی که راه را آماده کردند و من را به آب‌های آن حیات تازه آوردند سپاسگزارم.
خواه تعمید شما دیروز باشد یا سال‌ها پیش، چه شما در یک ساختمان کلیسایی بزرگِ شامل بخش‌های متعدد ملاقات می‌کنید و چه در زیر سایبانی کاه‌گِلی، چه برای به یاد آوردنِ منجی، عشای مقدّس را به زبان تایلندی دریافت می‌کنید یا به زبان سواحیلی، می‌خواهم به شما بگویم، به کلیسای شادی خوش آمدید! به کلیسای شادی خوش آمدید!
کلیسای شادی
به خاطر برنامه مهر‌آمیز پدر آسمانی‌مان برای هر یک از فرزندانش، و به خاطر ضمانتِ حیات و مأموریت منجی‌مان، عیسی مسیح، ما می‌توانیم — و باید — شادترین مردم روی زمین باشیم! حتی زمانی که طوفان‌های زندگی در دنیایی اغلب پرآشوب بر ما می‌تازند، ما می‌توانیم حس شادی و آرامش درونی رو به رشد و پایداری را به خاطر امیدمان به مسیح و درکِ‌مان از جایگاهِ‌مان در برنامهٔ زیبای شادمانی در خود پرورش دهیم.
رسولِ ارشد سَروَر، رئیس راسل اِم. نلسون، تقریباً در هر سخنرانی، از زمانی که رئیس کلیسا شده‌اند، از شادی که از زندگی با قرار دادنِ عیسی مسیح در محوریت سرچشمه می‌گیرد سخن گفته است. او آن را به اختصار خلاصه کرده است: «شادی از او و به خاطر اوست. … برای مقدّسین آخرین زمان، عیسی مسیح، شادی است!»
ما اعضای کلیسای عیسی مسیح هستیم. ما اعضای کلیسای شادی هستیم! و هیچ کجا نباید شادی ما به عنوان مردمان، بیشتر از زمانی که هر سبت در جلسات عشای مقدّس برای پرستشِ سرچشمهٔ همه شادی‌ها گردهم می‌آییم، آشکار باشد! در اینجا ما با خانواده‌های بخش و شعبهٔ خود گردهم می‌آییم تا آیین عشای مقدسِ سَروَر، رهایی خود از گناه و مرگ، و رحمت قدرتمند منجی را جشن بگیریم! در اینجا ما می‌آییم تا شادی، پناه، بخشش، شکرگزاری، و حس تعلقی که از طریق عیسی مسیح یافت می‌شود را تجربه کنیم!
آیا این روح شادیِ جمعی در مسیح، همان چیزی است که شما پیدا می‌کنید؟ آیا این چیزی است که شما به همراه می‌آورید؟ شاید فکر می‌کنید که این موضوع ربطی به شما ندارد، یا شاید به سادگی، به نحوهٔ انجام شدن کارها عادت کرده‌اید. اما همهٔ ما می‌توانیم بدون توجه به سن یا گمارشی که داریم، کمک کنیم تا جلسات عشای مقدّس خود را به ساعتی پر از شادی، متمرکز بر مسیح، به ساعتی که می‌تواند برای استقبال از دیگران باشد و سرزنده با روح احترامی شادی‌بخش تبدیل کنیم.
احترامی شادی‌بخش
احترامی شادی‌بخش؟ شاید بپرسید، «چنین چیزی هم وجود دارد؟» خُب، بله، وجود دارد! ما عمیقاً خدای خود را دوست داریم، به او ارج می‌نهیم، و به او احترام می‌گذاریم، و احترام ما از روانی سرچشمه می‌گیرد که در مهر، شفقت، و رستگاری وافرِ مسیح شادی می‌کند! این احترام شادی‌بخش به سَروَر، باید ویژگی جلسات عشای مقدّس ما باشد.
اگر چه، برای بسیاری، احترام فقط به این معناست که: دست‌هایمان را محکم دور سینه‌مان جمع کنیم، سرمان را خم کنیم، چشمانمان را ببندیم، و به طور مستمر — بی‌حرکت بمانیم. این شاید بتواند یک روش مفید برای آموزش کودکان پرانرژی باشد، اما همانطور که رشد می‌کنیم و یاد می‌گیریم، اجازه دهید ببینیم که احترام بسیار فراتر از این است. آیا اگر منجی با ما بود اینگونه می‌بودیم؟ خیر، زیرا «… در حضور [او] لذّت کامل وجود دارد»!
خُب، این دگرگونی برای بسیاری از ما در جلسات عشای مقدّس نیاز به تمرین دارد.
شرکت کردن در مقابلِ پرستش کردن
ما در روز سبت صرفاً برای حضور پیدا کردن در جلسهٔ عشای مقدّس و خط زدنِ آن از لیستِ کارها جمع نمی‌شویم. ما برای پرستش گردهم می‌آییم. تفاوت قابل توجهی بین این دو وجود دارد. شرکت کردن به معنای حضور یافتن است. اما پرستش یعنی ستایش و عشق ورزیدن به و ستودنِ آگاهانهٔ خدایمان است به گونه‌ای که ما را متحول کند!
در جایگاه رهبران و در جمع کلیسا
اگر به یاد منجی و ضمانتی که او ممکن ساخته است گردهم می‌آییم، چهره‌های ما باید شادی و قدردانی ما را منعکس کند! ارشد اِف. اِنزیو بوشه، زمانی داستانی را بیان کرد از دورانی که رئیس شعبه بود و پسر بچه جوانی در جمع کلیسا به او در جایگاه نگاه کرد و با صدایی بلند پرسید، «آن مرد با آن صورت بد اخلاق، آن بالا چه کار می‌کند؟» کسانی که در جایگاه می‌نشینند — سخنرانان، رهبران، گروه‌های کُر — و کسانی که در جمع کلیسا گردهم می‌آیند، این «به کلیسای شادی خوش آمدید» را از طریق حالت‌هایی که بر چهره‌هایشان دارند، به یکدیگر منتقل می‌کنند!
سرود خواندن
در حین آواز خواندن، آیا برای ستایش خدا و پادشاه‌ِ‌مان بدون توجه به کیفیت صدایمان به هم می‌پیوندیم یا فقط مِن مِن کنان زمزمه می‌کنیم یا اصلاً نمی‌خوانیم؟ در کتب مقدّس آمده است که «سرود پرهیزکاران، نیایشی است برای خدا» که روان او در آن دلشاد می‌شود. پس بیایید آواز بخوانیم! و او را ستایش کنیم!
سخنرانی‌ها و گواهی‌ها
ما سخنرانی‌ها و گواهی‌های خود را بر پدر آسمانی و عیسی مسیح و بر میو‌ه‌های زندگی فروتنانه، بر اساس مژدهٔ آنها متمرکز می‌کنیم، میوه‌هایی که «شیرین است فراتر از همهٔ شیرینی‌ها». سپس ما براستی «بر سفره‌ای نشسته‌ایم … تا زمانی که [ما] سیراب شویم، که [ما] نه گرسنه شویم و نه … تشنه»، و بارهای ما از طریق شادی این پسر سبک‌تر شوند.
عشای مقدّس
نقطهٔ کانونیِ باشکوهِ جلسهٔ ما، برکت و دریافت خودِ عشای مقدّس است، نان و آب، نشانِ هدیهٔ کفّارهٔ سَروَرمان و هدف کلیِ گردهم آمدنِ ما است. این «زمان مقدسی برای تجدید روحانی» است که در آن دوباره شاهد هستیم که مایلیم نام عیسی مسیح را بر خود بگیریم و دوباره پیمان ببندیم که همیشه منجی را به یاد داشته باشیم و دستورات او را نگه داریم.
در برخی از فصل‌های زندگی، شاید با قلب‌هایی پُر و اندوهگین، و بارهای طاقت‌فرسایی بر دوشمان به عشای مقدّس بیاییم. در مواقع دیگری، ما آزاد و رها، بدون باری از دغدغه‌ها و مشکلات می‌آییم. همانطور که ما با توجه، به برکت دادنِ نان و آب گوش می‌دهیم و از آن نشان‌های مقدّس برمی‌گیریم، شاید احساس کنیم که به فداکاری منجی، رنجِ او در جتسیمانی، اندوه او بر روی صلیب، و غم‌ها و دردهایی که او به جای ما متحمل شد، بیاندیشیم. وقتی ما رنج‌های خود را با رنج‌های او مرتبط می‌بینیم، این همان چیزی است که روان‌های ما را تسکین خواهد داد. در مواقع دیگر، ما از شادی «نفیس و شیرینی» که هدیهٔ باشکوه عیسی در زندگی و در ابدیت ما ممکن ساخته است، با حیرت سپاسگزارانه‌ای احساس شگفت‌زدگی خواهیم کرد! ما برای آنچه که در پیش است شادی خواهیم کرد — دیدار دوبارهٔ ما با پدر محبوبمان و منجیِ برخاسته‌مان.
شاید به ما اینطور القاء شده باشد که فرض کنیم هدف از عشای مقدّس این است که بر روی صندلی بنشینیم و فقط به همهٔ کارها و اشتباهاتی که در هفته گذشته مرتکب شده‌ایم، فکر کنیم. اما بیایید این تمرین را در رأس آن قرار دهیم. در حالت بی‌حرکت بودن، می‌توانیم به راه‌های بسیاری که دیده‌ایم سَروَر در آن هفته بی‌وقفه با عشق شگفت‌انگیزش به دنبال ما بوده، بیندیشیم! ما می‌توانیم دربارهٔ معنای «یافتن شادی در توبهٔ روزانه» بیاندیشیم. ما می‌توانیم شکرگزاری کنیم برای زمان‌هایی که منجی به چالش‌ها و شادی‌های ما وارد شده و برای مواقعی که رحمت، بخشش، و نیروی او را احساس کرده‌ایم که به ما قدرت داده تا بر سختی‌هایمان غلبه کنیم و بارهای خود را با صبر و حتی خوشحالی به دوش بکشیم.
بله، ما به رنج‌ها و بی‌عدالتی‌هایی که به خاطر گناهِ ما بر منجی‌مان تحمیل شد، می‌اندیشیم، و این سبب تفکری عمیق و جدی می‌شود. اما ما گاهی اوقات در آنجا گیر می‌کنیم — در باغ، بر روی صلیب، داخل مقبره. ما در پیش رفتن به سمت شادی باز شدن قبر، شکست مرگ، و پیروزی مسیح بر هر چیزی که ممکن است مانع ما برای یافتن آرامش و بازگشت به خانهٔ بهشتیمان شود، شکست می‌خوریم. در طول عشای مقدّس، چه اشک اندوه بریزیم یا اشک شکرگزاری، بگذارید آن خبر خوش هدیهٔ پدر که پسرش است، شگفت‌انگیز باشد!
والدین با فرزندانی که کوچک هستند یا نیازهای ویژه‌ای دارند
اکنون، برای والدین کودکانی که کوچک هستند یا نیازهای ویژه‌ای دارند، اغلب چیزی به نام بی‌حرکت ماندن و تأمل آرام در طول عشای مقدّس وجود ندارد. اما در لحظات کوتاهی در طول هفته، در حالی که بطور مداوم از برّه‌های کوچک او مراقبت می‌کنید، می‌توانید عشق، قدردانی و شادی را که نسبت به منجی و از طرف او احساس می‌کنید، با الگو قرار دادنِ خودتان آموزش دهید. هیچ تلاشی در این مسیر به هدر نمی‌رود. خدا کاملاً از شما آگاه است.
شوراهای شعبه، بخش، و خانواده
به همین ترتیب در خانه، می‌توانیم شروع کنیم به بالا بردنِ امیدها و انتظارات خود برای زمانی که در کلیسا سپری می‌کنیم. در شوراهای خانوادگی، ما می‌توانیم در مورد اینکه چگونه هر فردی می‌تواند به شیوه‌های معناداری در استقبال از همه به کلیسای شادی مشارکت کند، گفتگو کنیم! می‌توانیم برنامه‌ریزی کنیم و انتظار داشته باشیم که تجربهٔ شادی در کلیسا داشته باشیم.
شورای بخش و شعبه می‌تواند فرهنگ احترامی همراه با شادی را برای ساعت عشای مقدّس ما تجسم و ایجاد کند، مراحل عملی و نشانه‌هایی قابل مشاهده را برای کمک شناسایی کند.
شادی
شادی برای افراد مختلف متفاوت به نظر می‌رسد. برای برخی، می‌تواند احوالپرسی پرشور و انرژیِ کنارِ درِ ورودی باشد. برای برخی دیگر، می‌تواند این باشد که با لبخند زدن و نشستن در کنار دیگران با قلبی مهربان و باز در سکوت به آنها کمک کنند تا احساس راحتی کنند. برای کسانی که احساس می‌کنند کنار گذاشته شده‌اند یا در حاشیه هستند، گرمای این خوشامدگویی بسیار حیاتی خواهد بود. در نهایت، می‌توانیم از خود بپرسیم که منجی می‌خواهد ساعت عشای مقدّس ما چگونه باشد. چگونه او می‌خواهد که هر یک از فرزندانش مورد استقبال، مراقبت، تغذیه و محبت قرار گیرند؟ او می‌خواهد وقتی ما بواسطهٔ به یاد آوردن و پرستش او تجدید قوا می‌شویم، چه احساسی داشته باشیم؟
نتیجه‌گیری
در آغاز سفر ایمانی من، شادی در عیسی مسیح اولین کشف بزرگ من بود و دنیای من را تغییر داد. اگر هنوز این شادی را کشف نکرده‌اید، در جستجوی آن قدم بگذارید. این دعوتی است برای دریافت هدیهٔ صلح، نور، و شادیِ منجی — تا در آن غرق شویم، به آن بیندیشیم و هر سبّت در آن شادی کنیم.
عمون در کتاب مورمون احساسات قلب مرا ابراز می‌کند وقتی می‌گوید:
«اینک آیا ما دلیلی برای شادمانی کردن نداریم؟ آری، من به شما می گویم، از زمانی که جهان آغاز شد، هرگز مردانی نبوده‌اند که چنین دلیل بزرگی داشته باشند که همچون ما شادمانی کنند؛ آری، و شادی من، حتّی در بالیدن به خدایم، کشیده شده است؛ زیرا او قدرت تمام و خردمندی تمام و فهم تمام دارد؛ او همۀ چیزها را درک می کند، و او یک هستیِ مهربان است، حتّی به رستگاری کسانی که توبه کنند و بنام او ایمان آورند.
«اینک اگر این بالیدن است، من این گونه می‌بالم؛ زیرا این زندگی من و نور من، … شادی من، و رستگاری من است.»
به کلیسای شادی خوش آمدید! به نام عیسی مسیح، آمین.