OPSCHIETEN MET MAMA
V eel tieners vinden het wel eens moeilijk om op te schieten met hun ouders. Toen ik zestien was, kreeg ik het gevoel dat mijn moeder en ik nooit meer een gesprek konden hebben dat niet met tranen en hard dichtslaande deuren eindigde.
Tijdens een ruzie schreeuwde ik een keer wat boze woorden uit, stormde mijn slaapkamer in en sloeg de deur zo hard mogelijk dicht. Ik viel op mijn bed en er stroomden hete tranen van boosheid over mijn wangen. Er schoten gedachten door mijn hoofd: ‘Hoe los ik dit op? Hoe maak ik een eind aan dit voortdurende geruzie?’
Toen hoorde ik, net alsof ik het Mormoons Tabernakelkoor in mijn kamer had, deze woorden: ‘Hij leeft, en troost mijn droeg gemoed, Hij leeft, en stelpt mijn tranenvloed. (…) Hij leeft, geeft in mijn zwakheid kracht, Hij leeft, en hoort mijn bange klacht.’ (‘Ik weet dat mijn Verlosser leeft’, lofzang 92). Ik voelde de aanwezigheid van de Heilige Geest en de liefde van mijn hemelse Vader die mij omringde en ik wist dat alles goed zou komen.
Die dag was een keerpunt voor mij. Mijn hemelse Vader wist wat ik nodig had. Muziek is een belangrijk onderdeel van mijn leven en ik werd gezegend door te luisteren naar de lofzangen en de teksten te leren. Ze gaven mij troost en kracht als ik het echt nodig had, en ze kunnen ons allemaal door moeilijke tijden heen helpen.
Tegenwoordig zijn mijn moeder en ik de beste vrienden. We zijn allebei in onze wijk werkzaam in het jeugdwerk en ik vind het heerlijk om zowel in onze kerkroeping als thuis samen te kunnen werken.
Nicole Lerios Randall is lid van de wijk Springs in de ring Benoni (Zuid-Afrika).