Er kwam liefde in ons hart
Mijn dochters waren acht en tien jaar en leken steeds verder uit elkaar te groeien. Als moeder deed het me pijn om ze te zien bekvechten met elkaar en de gemene blikken te zien die ze vaak uitwisselden.
In die periode bad ik de Heer vurig om me te helpen mijn eigen zwakheden te overwinnen. Ik bad of Hij me wilde helpen om te leren wat ik moest leren over naastenliefde, en ik werd naar enkele prachtige teksten in de Schriften geleid.
Op een avond liep het met mijn dochters helemaal uit de hand. Ik verloor mijn geduld en raasde en tierde erop los, waarna ik naar buiten stormde om af te koelen en na te denken. Na enkele minuten begon de Geest mijn hart te verzachten en kreeg ik het gevoel weer naar binnen te moeten gaan en mijn verontschuldigingen aan te bieden aan mijn oudste dochter, die er het meest van langs had gekregen.
Toen ik haar slaapkamer binnenliep, zag ik mijn tienjarige dochter huilend naast haar bed geknield. Ze keek naar mij op met tranen in de ogen en zei: ‘Ik weet niet wat ik moet doen.’ Ze vertelde me dat ze wilde bidden en in haar Schriften lezen zodat ze zich beter zou gaan voelen, maar dat ze dat niet kon omdat ze zich zo slecht voelde.
Toen ze me vertelde hoeveel spijt ze had van haar aandeel in onze ruzie en daarna zei dat het niet mijn schuld was, schaamde ik me diep. We praatten wat samen en ik las haar toen in de Schriften voor over naastenliefde, ‘de reine liefde van Christus’ (Moroni 7:47), en vertelde haar enkele dingen die ik had geleerd. Op dat moment keek haar zusje de slaapkamer in, en we vroegen haar om erbij te komen. Ik legde haar toen op het niveau van een achtjarige uit wat we over naastenliefde hadden gelezen.
Nadat ik was uitgesproken, keken de beide meisjes mij met grote ogen aan en uitten ze hun verlangen om, zoals in de Schriften staat, met die grote liefde te worden vervuld. We gingen op onze knieën en vroegen, volgens de aansporing van Mormon, onze Vader nederig om ons hart met die liefde te vervullen (zie Moroni 7:48).
We werden geraakt door de Geest en moesten allemaal huilen. We kwamen overeind, omarmden elkaar en uitten onze liefde voor elkaar. Op dat moment zag ik een eeuwige zusterband en vriendschap ontstaan tussen mijn twee dochters, en voelde ik mij getroost.
De band tussen hen is sinds die tijd steeds hechter geworden. Ze hebben een groter verlangen gekregen om hun meningsverschillen op te lossen, tonen meer geduld en delen hun spullen met elkaar. Ik ben dankbaar voor hun rechtvaardige verlangens en de moeite die ze doen.
Ik zal die ervaring altijd koesteren, en bid om meer van die ervaringen bij onze pogingen om de banden van naastenliefde in ons huis te blijven versterken.