Jongeren
Controleer de band
Toen ik vijftien was, ging ik met mijn familie mee op vakantie. We woonden in Arizona, en gingen in het midden van de Verenigde Staten op vakantie. We reden door heel wat staten, zoals Kansas, Texas, Arkansas, Missouri en Illinois.
Onze vakantie was leuk. We leerden genieten van elkaars gezelschap op de lange ritten van de ene plek naar de andere.
Toen we op een avond bij een restaurant parkeerden, hadden we allemaal trek. Toen we uit de auto stapten, kreeg ik plotseling een stille maar sterke ingeving dat ik naar de achterband moest kijken. Ik liep in de richting van het restaurant, maar raakte het gevoel niet kwijt. Ik keek over mijn schouder en bleef stilstaan. Ik kreeg weer die ingeving: ‘Controleer de achterband.’ De ingeving was zo sterk dat ik die niet kon negeren.
Ik kwam bij de achterkant van de auto en hoorde een sissend geluid. En ja hoor, onze rechter achterband had een lek en was snel aan het leeglopen. Ik rende naar binnen om mijn vader te halen, die al met de rest van de familie naar binnen was gegaan.
Mijn vader reed de auto naar een nabijgelegen benzinestation voordat de band helemaal plat was. Omdat de band niet beschadigd was, kostte de reparatie niet veel en was de auto snel klaar. En de band kon geplakt worden vlak voordat het benzinestation dicht ging. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als ik de ingeving had genegeerd. Maar ik weet wel dat we door mijn reactie veilig en comfortabel onze reis konden vervolgen.
Sinds dat voorval ben ik overtuigd van de kracht van de Heilige Geest en hoe gezegend wij als leden van de kerk zijn dat we die bijzondere communicatie tot onze beschikking hebben. Ik ben dankbaar voor die ervaring, want zij zal me altijd bijblijven en me eraan herinneren dat onze Vader in de hemel al zijn kinderen liefheeft, voor hen zorgt en over hen waakt.