Νέοι
Θα τον ξαναδώ
Ο μπαμπάς έκανε το καθένα από εμάς, τα παιδιά, να αισθανόμαστε ξεχωριστά. Μας αγαπούσε και συγχωρούσε εύκολα. Έκανε το καλύτερο που μπορούσε, για να βεβαιωθεί ότι καθένα από εμάς ήμαστε ευτυχισμένα και ξεκαθάρισε ότι ήθελε το καλύτερο για εμάς. Τον αγαπούσα τόσο πολύ.
Όταν ήμουν στην έκτη τάξη, ο μπαμπάς μου πέθανε σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα. Η οικογένειά μου κι εγώ ήμαστε εντελώς συντετριμμένοι. Υπήρξε ένα μεγάλο κενό στην οικογένειά μας. Ο μπαμπάς ήταν αυτός στον οποίον στηριζόμουν, αυτός στον οποίον πήγαινα, όταν είχα προβλήματα. Αντί να επιζητήσω βοήθεια, άφησα τον θυμό και τον πόνο να παραμείνουν. Τελικώς απεφάσισα ότι έφταιγε ο Θεός. Σταμάτησα να διαβάζω τις γραφές μου και να λέω τις προσευχές μου. Πήγαινα στην εκκλησία μόνον επειδή το ήθελε η μαμά. Προσπαθούσα να παραμείνω μακριά από τον Επουράνιο Πατέρα μου.
Τότε πήγα στην κατασκήνωση Νέων Γυναικών για πρώτη φορά. Μου άρεσε που συνάντησα νέες φίλες, αλλά ακόμη δεν διάβαζα τις γραφές μου. Την τελευταία νύκτα, είχαμε μία συγκέντρωση μαρτυρίας. Ένιωσα κάτι που δεν το είχα νιώσει πολύ καιρό: το Πνεύμα. Θαύμαζα τα κορίτσια που σηκώθηκαν και κατέθεσαν τη μαρτυρία τους, αλλά παρέμεινα καθισμένη επειδή πίστευα ότι δεν είχα μαρτυρία. Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι έπρεπε να σηκωθώ. Άνοιξα το στόμα μου, διερωτώμενη τι να πω. Έτσι, είπα ότι χαιρόμουν για την κατασκήνωση Νέων Γυναικών. Τότε βρέθηκα να λέω ότι ήξερα πως ο Ιησούς Χριστός πέθανε για μένα και πως ο Επουράνιος Πατέρας με αγαπούσε και πως η Εκκλησία ήταν αληθινή.
Γέμισα με αξιοθαύμαστη ειρήνη. Χάριν αυτής της εμπειρίας μπορώ να πω ότι γνωρίζω πως θα ξαναδώ τον μπαμπά μου χάριν της εξιλεώσεως και της αναστάσεως του Σωτήρος.