Μέχρι να ξανασυναντηθούμε
Ελπίδα στην εξιλέωση
Από μια ομιλία πνευματικής συγκέντρωσης που εδόθη στο Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ στις 4 Νοεμβρίου του 2008. Για το πλήρες κείμενο στα Αγγλικά, επισκεφθείτε το speeches.byu.edu.
Η ελπίδα δεν πρέπει να βασίζεται μόνο στην γνώση και την μαρτυρία, αλλά επίσης στην εξατομίκευση της εξιλέωσης.
Έχω συναντήσει άτομα που έχουν χάσει όλη την ελπίδα τους. Αισθάνονται ότι η μετάνοια είναι πάνω από τις δυνατότητές τους και η συγχώρεση δεν είναι διαθέσιμη γι’ αυτούς. Τέτοιοι δεν καταλαβαίνουν την καθαρτική δύναμη της εξιλέωσης. Ή αν το καταλαβαίνουν, δεν έχουν εσωτερικεύσει το νόημα των παθών του Ιησού Χριστού στη Γεθσημανή και επάνω στον σταυρό. Για οποιονδήποτε από εμάς, το να χάσει την ελπίδα του να καθαριστεί η ζωή του σημαίνει ότι απαρνείται το βάθος, την δύναμη και την έκταση των παθών Του για λογαριασμό μας.
Πριν από λίγα χρόνια, είχα την ανάθεση κατά την διάρκεια μιας συνέλευσης πασσάλου να κάνω συνέντευξη με έναν άνδρα 21 ετών, για να προσδιορίσω αν είναι άξιος να υπηρετήσει μια ιεραποστολή. Λοιπόν, τα Μέλη της Γενικής Εξουσίας συνήθως δεν κάνουν συνεντεύξεις σε υποψήφιους ιεραποστόλους. Κι έτσι αυτό ήταν ασυνήθιστο. Καθώς διάβαζα το ιστορικό σχετικά με τον λόγο για την συνέντευξή μου, η καρδιά μου πόνεσε. Αυτό το αγόρι είχε διαπράξει σοβαρές παραβάσεις. Αναρωτήθηκα γιατί μου ζητήθηκε να μιλήσω με κάποιον με τέτοιο ιστορικό, συμπεραίνοντας ότι θα ήταν εντελώς ασυνήθιστο να τον προτείνω για να εγκριθεί ως ιεραπόστολος.
Μετά τη συγκέντρωση του απογεύματος Σαββάτου της συνέλευσης, πήγα στο γραφείο του προέδρου του πασσάλου για την συνέντευξη. Καθώς περίμενα, ένας όμορφος νεαρός με υπέροχη όψη πλησίασε. Αναρωτήθηκα πως μπορούσα να δικαιολογηθώ, επειδή φάνηκε ότι ήθελε να μιλήσει κι εγώ είχα ραντεβού με ένα νεαρό με πολλά προβλήματα. Κατόπιν συστήθηκε. Αυτός ήταν ο νεαρός για τον οποίον ήμουν εκεί.
Στην ησυχία του γραφείου, του έκανα απλώς μία ερώτηση: «Γιατί σου κάνω συνέντευξη;»
Μου εξιστόρησε το παρελθόν του. Όταν τελείωσε, άρχισε να μου εξηγεί τα βήματα και τον προσωπικό πόνο που πέρασε. Μίλησε για την εξιλέωση—την απέραντη δύναμη της εξιλέωσης. Έδωσε τη μαρτυρία του και εξέφρασε την αγάπη του για τον Σωτήρα. Και μετά είπε: «Πιστεύω ότι τα προσωπικά πάθη του Σωτήρος στη Γεθσημανή και η θυσία Του επάνω στον σταυρό είναι αρκετά δυνατά για να σώσουν ακόμα και έναν άνδρα σαν και εμένα».
Συγκινημένος από την ταπεινότητα του και από το Πνεύμα, είπα: «Θα σε προτείνω για να υπηρετήσεις ως αντιπρόσωπος του Ιησού Χριστού». Και μετά του είπα: «Θα ζητήσω μόνο ένα πράγμα από εσένα. Θέλω να είσαι ο καλύτερος ιεραπόστολος σε όλη την Εκκλησία. Αυτό είναι όλο».
Τρεις ή τέσσερις μήνες αργότερα, η αδελφή Έντζλι κι εγώ μιλήσαμε στο ιεραποστολικό εκπαιδευτικό κέντρο. Στο τέλος της πνευματικής συγκέντρωσης, μιλούσα με ιεραποστόλους, όταν είδα έναν νεαρό άνδρα με γνωστή φυσιογνωμία.
Με ρώτησε: «Με θυμάστε;»
Λίγο αμήχανος είπα: «Συγγνώμη. Ξέρω ότι θα έπρεπε, αλλά απλώς δεν θυμάμαι».
Τότε είπε: «Επιτρέψατέ μου να σας πω ποιος είμαι. Είμαι ο καλύτερος ιεραπόστολος στο ιεραποστολικό εκπαιδευτικό κέντρο». Και τον πίστεψα.
Η ελπίδα αυτού του νεαρού δεν βασίσθηκε μόνο στην γνώση και την μαρτυρία της εξιλέωσης, αλλά και στην εξατομίκευση αυτής της δωρεάς. Κατάλαβε ότι ήταν γι’ αυτόν προσωπικά! Ήξερε την δύναμη της εξιλέωσης και την ελπίδα που δίνει, όταν όλα ενδεχομένως να φαίνονται ότι έχουν χαθεί ή είναι χωρίς ελπίδα.