Verslaafd aan computerspellen
Illustrator Stephen Sitton
Toen ik dertien was, gaf mijn moeder mij een computerspel voor mijn verjaardag. Computerspellen waren relatief nieuw voor mij. Dit spel had mooie beelden en was erg leuk om te doen. Ik had vrij van school, dus besloot ik het computerspel zo snel mogelijk uit te spelen, zodat ik eerder met mijn vrienden buiten kon spelen.
Op een donderdagmiddag begon ik aan het nieuwe computerspel. Voordat ik er erg in had, was het al na middernacht en had ik mijn avondgebed nog niet gezegd. Maar ik bleef verder spelen.
Het werd steeds erger. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was het eerste wat ik deed het computerspel verder spelen. Ik pauzeerde nauwelijks om te eten of te slapen. Het enige waar ik aan dacht, was het volgende niveau in het spel bereiken.
Op zaterdagavond waarschuwde mijn moeder mij dat ik, als ik niet vroeg naar bed zou gaan, de volgende dag niet wakker zou kunnen worden om naar de kerk te gaan. Maar ik bleef maar spelen en viel pas om drie uur ’s ochtends in slaap. Toen ik in de kerk kwam, was ik zo moe dat ik me moeilijk kon concentreren. Ik kon het avondmaal niet ronddienen en ging naar huis om te slapen. Ik was volledig uitgeput.
Ik sliep die hele zondag en werd pas op maandagochtend wakker. Ik werd alleen wakker om weer te kunnen spelen. Ik wist dat ik die week genoeg slaap moest krijgen en moest proberen om vroeg naar bed te gaan, maar ik bleef toch mijn tijd met computerspellen verspillen. Ik besteedde steeds meer tijd aan computerspellen en steeds minder tijd aan Schriftstudie. In feite las ik zelfs een paar dagen helemaal niet. Toen school weer begon, verbood mijn moeder mij om doordeweeks te spelen, dus maakte ik gebruik van de weekenden om te spelen, inclusief de zondagen.
Vanwege een onbelangrijk computerspel hield ik op met wat echt belangrijk is en ging ik ’s zondags niet meer naar de kerk. Ik volgde niet het advies van mijn grootvader op. Hij had gezegd: ‘Laat nooit iets wat er echt toe doet verslappen voor iets onbenulligs.’ Dat advies is mij altijd bijgebleven.
Ik besefte dat ik verandering in mijn leven moest aanbrengen. Mijn seminarieles heeft me daarbij geholpen. Op de middelbare school hoorde seminarie bij het dagelijkse lesrooster. Ik had er veel aan. Ik leerde er dat ik de juiste prioriteiten moest stellen en de Heer op de eerste plaats moest zetten. Als we Hem vertrouwen en uit de grond van ons hart met bepaalde dingen om hulp vragen, verhoort Hij onze gebeden. Wij kunnen echt veranderen als we dat willen.
Gelukkig had ik niet veel moeite om geen computerspellen meer te spelen. Het volstond om prioriteiten te stellen en de tijd die ik aan computerspellen besteedde te beperken. Maar dat gebeurde pas toen ik de Heer in gebed om hulp vroeg en toen Hij mij bijstond.