—Familiegeschiedenis— ik doe het
Aan de slag gaan met familiegeschiedenis kan makkelijk en leuk zijn. Over de hele wereld doen jongeren aan familiegeschiedenis en brengen ze iets goeds tot stand.
Maar waar begin je? Misschien denk je dat je familieleden al het werk al hebben gedaan. Of misschien is familiegeschiedenis helemaal nieuw voor je en lijkt het je allemaal wat teveel. Of je nu begint met een dagboek bij te houden, namen klaar te maken voor de tempel of informatie op te vragen bij familieleden die nog in leven zijn, jij kunt op leuke en zinvolle manieren iets aan familiegeschiedenis doen.
Een dagboek bijhouden: onze zegeningen indachtig zijn
Het is niet makkelijk om een dagboek bij te houden. Vaak maken we onszelf wijs dat we te druk of te moe zijn, of dat ons leven niet opwindend genoeg is om over te schrijven. Ik besefte enkele jaren geleden dat het niet moeilijk geacht werd om een dagboek bij te houden en dat ik wel kon leren om het leuk te vinden.
Ik begon met er elke dag één ding in op te schrijven. Het maakte niet uit of het heel erg lang of opwindend was; ik schreef gewoon wat mij bezighield of wat er die dag gebeurd was. En het is me al tot zegen geweest.
Op een dag had een familielid het moeilijk, en ik wist niet goed wat ik tegen haar moest zeggen. Maar toen kreeg ik de ingeving om haar iets te laten lezen dat ik in mijn dagboek had geschreven. Ik kon haar iets laten zien dat ik voor mezelf had opgeschreven in dat kleine zwarte dagboek, en ik zag dat het haar een beetje opbeurde.
Ik garandeer je dat je gezegend wordt als je begint met elke dag iets op te schrijven. Het maakt niet uit of het kleine of grote dingen zijn, als je je zegeningen opschrijft, kun je ze beter onthouden.
Gentry W., Utah (VS)
Vreugde vinden in familiegeschiedenis: naar voorouders zoeken
Na mijn doop hoorde ik veel over familiegeschiedenis, maar ik wist niet hoe ik dat moest doen, of dat ik het überhaupt kon. Ik besloot erover te bidden, en ik had het gevoel dat ik er meteen mee moest beginnen. Ik had het gevoel dat mijn voorouders in spanning afwachtten tot ik zou beginnen, en dat ze me zouden helpen om de benodigde gegevens voor de verordeningen te vinden.
Ik begon met een cursus familiegeschiedenis te volgen, en korte tijd later werd ik als consulent familiegeschiedenis geroepen. Dat maakte me zenuwachtig, want ik wist er niet veel vanaf, maar ik nam de roeping aan.
Op een dag legde ik een bezoek af aan mijn oudtante, die documenten over mijn overgrootmoeder had. Ze wilde niet veel informatie geven, want het was haar gewoonte om niet over overleden familieleden te spreken. Ze zei dat de volgende dag het jubileum was van het overlijden van mijn overgrootmoeder, en dat ze de documenten ging verbranden. Ik vroeg of ik er eerst wat gegevens mocht overnemen, en dat vond ze goed. Ik wist toen dat mijn hemelse Vader me me zou helpen om mijn onderzoek voort te zetten.
Toen ik dienst deed in het centrum voor familiegeschiedenis bij de tempel, ontdekte ik steeds meer over mijn familie. Ik kwam erachter dat twee grootouders van mijn overgrootmoeder Italiaanse immigranten waren die in de buurt van de Braziliaanse stad São Paulo een boerderij hadden. Mijn familie was het contact met de familieleden op de boerderij kwijt, maar ik vond een neef die een boek had geschreven over de genealogie van onze familie. Hij gaf het boek aan mij. Het had hem negen jaar had gekost om het te schrijven. Hij zei dat hij niet wist waarom hij het moest schrijven, maar dat hij het gevoel had dat iemand er in de toekomst wat aan zou hebben. Ik wist dat hij door de geest van Elia geïnspireerd was.
Ik leerde uit mijn ervaringen dat we een heilig werk doen. Onze voorouders wachten op onze hulp en staan ons terzijde.
Gabriel D., Brazilië
Tempelwerk doen: heilige verordeningen
Ik ben een bekeerling en ben het enige kerklid in mijn familie. Ik heb geleerd dat de doop voor de doden een van de heilige verordeningen is. Ik volgde een rondleiding door de tempel. En terwijl ik de gids over de verordeningen hoorde vertellen, voelde ik dat een stille zachte stem in mij zei dat ik naar het centrum voor familiegeschiedenis moest gaan om een verzoek tot tempelverordeningen voor mijn overleden moeder in te dienen. Ik was zo blij toen ik later in mijn FamilySearch-account zag dat haar tempelwerk was gedaan! Het sterkte mijn getuigenis, en ik wist dat een van de redenen dat we hier op aarde zijn, is onze voorouders het ware evangelie van Jezus Christus aan te bieden.
Marvin S., Filipijnen
Gehoor geven aan de ingeving: informatie krijgen van levende familieleden
Na de middelbare school had ik de ingeving om alle vier mijn grootouders te bezoeken. Ik had wat vrije tijd en besefte dat ik deze kans misschien niet meer zou krijgen, dus ging ik een week bij elk paar grootouders logeren.
Ik bracht mijn tijd door met oude dozen doorkijken, brieven lezen en oude foto’s bekijken. Ik nam de levensverhalen van mijn grootouders op, bezocht begraafplaatsen en ging langs de plekken waar mijn grootouders en hun familieleden hadden gewoond en gewerkt. Dat was leuk! Ik kwam zoveel over mijn voorouders, mijn grootouders, mijn ouders en mijzelf te weten. Ik besefte dat ik zonder mijn voorouders niet het leven zou hebben dat ik heb.
Ik kwam met ongeveer duizend namen van voorouders van mijn reis terug en heb voor veel van die namen tempelwerk gedaan. Gehoor geven aan de ingevingen van de Heilige Geest en bezoekjes brengen aan mijn grootouders was een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen.
Shenley P., Californië (VS)
Als er gevoelens heersen: namen mee naar de tempel nemen
Toen ik mijn vader naar ideeën voor familiegeschiedenis vroeg zodat ik mijn Persoonlijke vooruitgang kon afmaken, legde hij uit dat hij enkele jaren wat familienamen had gevonden maar het te druk had gehad om de namen voor de tempel klaar te maken. Met mijn hulp zou het mogelijk kunnen worden om deze familieleden de tempelzegeningen aan te bieden.
De daaropvolgende paar maanden besteedde ik mijn zondagmiddagen en -avonden aan namen invoeren op de computer en naar familieverhalen van mijn vader luisteren. We bestelden zelfs microfiches om meer gegevens te vinden. Soms was het moeilijk om de oude films te lezen en sprak ik stilletjes een gebed uit en pakte wat papier om de afbeeldingen over te trekken. En dan verschenen de namen ineens.
Uiteindelijk had ik een grote verzameling familienamen bijeen elkaar en hielpen de jongeren in onze wijk met het dopen voor de doden. Daarna namen mijn ouders en de andere wijkleden de naamkaartjes over om de andere tempelverordeningen te doen.
Het leek alsof er maar weinig tijd overheen was gegaan toen ik me voorbereidde op mijn eigen begiftiging in de tempel. Ik was opgewonden maar ook wat zenuwachtig.
Toen we op weg gingen naar de tempel legde mijn vader uit dat hij enkele familienaamkaartjes had gevonden die ik had aangemaakt in het kader van mijn project voor mijn Persoonlijke vooruitgang. Er waren enkele zoekgeraakt, dus hij had ze meegenomen zodat mijn moeder, mijn verloofde en hij ze konden verwerken. Hij vertelde me om welke namen het ging, en ik herinnerde me dat ze ik ze was tegengekomen bij de uitvoering van mijn project.
Toen ik heilige verbonden sloot in de tempel, voelde ik me door dierbaren aan beide kanten van de sluier omringd. Ik had een sterk gevoel van gemoedsrust doordat ik wist dat ik voor eeuwig met mijn familie herenigd kan worden.
Holly P., Idaho (VS)