Weerstand tegen mijn zending
De auteur woont in Manaus (Brazilië).
Na mijn zendingsgesprek zei mijn ringpresident: ‘Er zullen rare dingen gebeuren om je van gedachten te doen veranderen.’
Illustratie Greg Newbold
Toen ik vijftien jaar was, werd ik lid van de kerk. Vier jaar later diende ik mijn zendingsaanvraag in. Tijdens het gesprek met mijn ringpresident prees hij me voor de beslissing die ik genomen had om de Heer als voltijdzendeling te dienen. Later zei die geïnspireerde leider iets wat veel indruk op me maakte: ‘Broeder, van nu af aan zullen er rare dingen gebeuren om je van gedachten te doen veranderen.’
Terwijl ik op mijn zendingsoproep wachtte, werkte ik als stagiair bij Xerox. Daardoor kon ik aankopen voor mijn zending doen en een deel van de kosten thuis op mij nemen. Alles liep op rolletjes.
Helaas begonnen er ‘rare dingen’ te gebeuren. Om te beginnen werd mijn moeder aangevallen en overleed ze bijna aan haar verwondingen, maar onze liefdevolle hemelse Vader spaarde op wonderbaarlijke wijze haar leven.
Mijn moeder, twee jongere zusjes en ik woonden toen in een huurhuis. We leefden van mijn inkomen en de kleine som geld die mijn moeder kreeg voor het overlijden van mijn vader enkele jaren daarvoor.
Sommige mensen, onder wie ook leden van de kerk, vroegen me: ‘Durf je je moeder zo achter te laten en op zending te gaan?’ Doordat ik die vraag telkens weer hoorde, begon ik te twijfelen.
Op een dag belde mijn ringpresident me op en vertelde hij me dat mijn zendingsoproep aangekomen was. Hij vroeg me om die avond bij hem op kantoor te komen zodat hij me de langverwachte envelop van de hoofdzetel van de kerk aan me kon geven. Ik was nerveus, maar ook blij met dat bericht.
Diezelfde dag vroeg mijn baas of hij me voor de lunch even kon spreken. Toen ik zijn kantoor binnenging, werd ik warm onthaald en we praatten even over mijn opleiding en wat ik tot dusver in het bedrijf geleerd had. Toen zei die machtige man van dat bedrijf iets waarvan velen in de stad alleen maar konden dromen: ‘Je hebt hier als stagiair goed werk geleverd. We willen je aannemen en in het team houden. Wat denk je?’
Dat was een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb moeten nemen. De seconden leken een eeuwigheid te duren. Ik hoorde de mensen weer vragen of ik mijn moeder in de steek zou laten zonder mijn financiële hulp en op zending zou gaan.
Maar ik herinnerde me de dingen die ik uit de Schriften en van mijn leiders in de kerk geleerd had, en door inspiratie wist ik honderd procent zeker dat God wilde dat ik Hem als voltijdzendeling diende. Ik wist dat hij voor ons gezin zou zorgen, dat ik op Hem kon vertrouwen en dat alles goed zou komen.
Ik legde mijn baas de situatie uit en ik hoor zijn antwoord nog steeds in mijn oren weergalmen: ‘Je leek me zo’n verstandige jonge man en nu gooi je de kans van je leven weg.’
Ik dankte hem uit de grond van mijn hart voor het aanbod en een maand later meldde ik me bij het opleidingscentrum voor zendelingen in São Paulo (Brazilië).
Tijdens mijn zending zorgde de Heer via vrienden in de kerk en op wonderbaarlijke wijze voor ons gezin. Mijn moeder herstelde van haar verwondingen en zij en mijn zussen vonden een baan.
Er gebeuren inderdaad ‘rare dingen’ als we besluiten om de Heer te dienen. Maar ik wil mijn getuigenis bij dat van duizenden anderen voegen die zich in dienst van God begeven hebben dat mijn zending mijn verdere leven sterk beïnvloed heeft.