Mams kerstquilt
Jed Packer, Utah (VS)
Illustraties Bradley H. Clark
Een van de moeilijkste periodes van mijn leven begon toen ons tienjarig dochtertje aan hersenkanker stierf. Men zegt soms dat je alles achterlaat als je sterft. Dat werd ons heel duidelijk toen we op een zaterdagmiddag in haar kamer rondkeken.
Clarissa was er niet meer, maar haar kamer stond vol herinneringen aan haar aardse verblijf. We stonden voor de zware taak om te beslissen wat we met haar spullen zouden doen. Ik wist dat het vooral voor mijn vrouw erg moeilijk zou zijn om iets weg te doen.
Door de drukte van ziekenhuisbezoeken, chemotherapie en bestralingen hadden we weinig tijd gehad om op te ruimen.
De herinneringen stapelden zich op toen we de spullen inpakten die ze boven haar bed of op de boekenplank gezet had. Ze hadden stuk voor stuk een bijzondere betekenis: haar favoriete deken, boek, kettinkje, knuffeldieren, schoolboeken en voetbal. Mijn vrouw vroeg snikkend wat we met al die spullen moesten doen.
We verzamelden een groot aantal van Clarissa’s boeken en brachten die naar haar school, zodat de andere kinderen er nog iets aan hadden. We gaven haar dressoir aan de buren. Haar nichtjes kregen enkele kledingstukken. Door aan anderen te denken, werd het een beetje makkelijker om van haar spullen afstand te doen.
Toen het enkele weken later bijna Kerstmis was, vroegen onze twee tienerdochters hun moeder of ze wat van Clarissa’s kleding mochten gebruiken om een bijzonder kerstcadeau te maken. Ze selecteerden elk kledingstuk omwille van zijn intrinsieke gezinsherinnering en sneden voorzichtig lapjes uit die dierbare momenten uit haar leven voorstelden.
Een paar dagen vóór Kerstmis toonden ze me samen met hun jongevrouwenleidster, die samen met hen het idee had bedacht, de quilt die ze aan het maken waren. Ik keek met verbazing naar elk lapje stof dat een gebeurtenis in Clarissa’s leven voorstelde: een lapje uit haar voetbaltruitje, een lapje uit de bloes die we tijdens een gezinsuitje voor haar hadden gekocht, een lapje uit de pyjamabroek die ze in het ziekenhuis gedragen had. Elk stuk stof was zo dierbaar en mooi en deed me aan onze tijd samen denken. Ik vertelde mijn dochters dat de deken het perfecte geschenk was. Ik wist dat hun moeder ze prachtig zou vinden.
Die kerstochtend zag ik ze een geschenk uit het hart geven. Ik zal de reactie van mijn vrouw nooit vergeten toen ze haar cadeau openmaakte en zag wat haar dochters voor haar gemaakt hadden. Sindsdien slaat ze haar kerstquilt elke avond om haar heen, terwijl ze herinneringen ophaalt en droomt van de dag waarop ons gezin herenigd wordt dankzij de verzoening en opstanding van Jezus Christus.