Mijn kerstgeschenk
De auteur woont in Utah (VS).
Wat zou ik de Heiland dat jaar geven?
Illustratie Ben Simonsen
Ik had tijdens het seminarie mijn vaste stek op de achterste rij omdat ik daar met een vriend kon praten en kattenkwaad kon uithalen. Ik had me alleen maar voor het seminarie ingeschreven omdat ik een vrij uur in mijn schema had. We hadden de mogelijkheid om seminarie op school te volgen, en een schoolbegeleider had me aangeraden dat te doen omdat ik heilige der laatste dagen was. Ik wist hoe de leerkracht heette, maar dat was ongeveer alles wat ik tot dusver geleerd had.
Maar toen was mijn vriend er een dag niet en had ik dus een probleem: ik had niemand om plezier mee te maken. Hoe moest ik het seminarie nu doorkomen? In paniek koos ik dan maar voor de enige andere optie: ik luisterde. Het was de eerste keer dat ik naar de leerkracht luisterde.
Ik kan me geen woord meer herinneren van wat hij toen zei, maar ik weet nog wel dat het me boeide. De volgende dag was mijn vriend terug, maar in plaats van plezier te maken, luisterde ik en werd ik er opnieuw door geboeid.
Uiteindelijk ging ik op de eerste rij zitten zodat ik beter kon opletten. Elke les opnieuw was ik erg geboeid door de leerstof of door mijn klasgenoten die hun getuigenis gaven.
Ik vond het seminarie zo fijn dat ik me ook het volgende jaar weer inschreef. Toen ik acht was, had ik me laten dopen, maar ik was sindsdien erg weinig naar de kerk gegaan. Maar op zekere dag in december, vlak vóór de kerstvakantie, veranderde er iets. De leerkracht vroeg ons om voor de klas te vertellen welk geschenk we dat jaar aan Christus zouden geven.
Dat gaat niemand doen, dacht ik. Maar tot mijn grote verbazing gingen alle cursisten een voor een naar voren. Sommigen huilden, anderen vertelden over doelen die ze zich gesteld hadden, en weer anderen vertelden verhalen. Ik kon het niet geloven.
De les was bijna voorbij. Ik was de enige die nog niets gezegd had. Voordat ik er erg in had, stond ik op. Ik had geen idee wat ik ging zeggen. Met een trillende stem zei ik: ‘Dit jaar ga ik voor Christus’ verjaardag terug naar de kerk.’
Sindsdien ging ik als geschenk aan de Heiland terug naar de kerk. Maar ironisch genoeg was ik degene die het geschenk ontving. Door terug naar de kerk te gaan, veranderde mijn leven, en dat begon allemaal door lang genoeg te stoppen met praten om te luisteren zodat de Geest mijn hart kon raken.
De Geest spreekt nog steeds tegen me. Ik hoef alleen maar te luisteren — en te volgen.