Uit het zendingsveld
Geen engelen nodig
De auteur woont in Utah (VS).
Op die kerstochtend in een ziekenhuis in Guatemala konden we geen beroep doen op engelen om te zingen. Maar we konden zelf iets doen.
Illustratie Craig Stapley
Vuurwerk en voetzoekers, kleurrijke kerststallen en feestmaaltijden met gevulde tamale — dat is Kerstmis in Guatemala. Als voltijdzendeling vond ik deze tradities heel anders dan onze tradities in de Verenigde Staten. Ik had heimwee en dacht dat deze kerst verschrikkelijk zou zijn.
Mijn collega, zuster Anaya, zei dat we door anderen te dienen vreugde zouden vinden. Ze stelde voor om ’s ochtends in het ziekenhuis te gaan zingen en we nodigden de andere zendelingen uit ons te vergezellen.
Toen we bij de ingang kwamen, keek ik naar de mensen die aanschoven om hun dierbaren te bezoeken. Hun gezicht was bedroefd, hun voeten stoffig en hun kleding grauw. We schoven mee aan. Toen we eindelijk het gebouw in mochten, moesten we door smalle gangen met groene afschilferende verf en betonnen vloeren. De geur van medicijnen en ziekte was overweldigend.
In het zwakke licht zag ik de patiënten in hun bed liggen in een grote zaal met weinig verse lucht of privacy. Sommigen in het verband, anderen aan een infuus en nog anderen aan een beademingsapparaat. Sommigen kreunden zachtjes. Anderen sliepen. Ik vroeg me af waarom we gekomen waren. De meesten in ons kleine groepje zendelingen stonden in de deuropening en wisten niet wat ze moesten doen.
Maar zuster Anaya niet. Ze ging langs elk bed, begroette de zieken, vroeg hoe ze zich voelden, en wenste ze een gelukkig kerstfeest. Haar onbeschroomde optreden herinnerde de rest van ons aan de reden van ons bezoek, en we begonnen kerstliedjes te zingen — aanvankelijk vrij zacht, maar met hoe langer hoe meer vertrouwen. Sommige patiënten glimlachten, anderen lagen gewoon in hun bed en leken er niets van te merken, en nog anderen neurieden mee.
Zuster Anaya liep met een zangboek in de hand op een vrouw af die in verband gewikkeld was. De vrouw begon zachtjes te huilen, waarop mijn collega haar liefdevol door de haren streelde. Door haar tranen heen zei de vrouw: ‘Jullie zijn engelen. Jullie zijn engelen.’
Ik zal het antwoord van zuster Anaya nooit vergeten. ‘Nee, u hoort geen engelen’, zei ze. ‘U hoort heiligen der laatste dagen.’
Toen Jezus Christus geboren werd, kondigde een engel zijn geboorte aan en een menigte van de hemelse legermacht loofde God (zie Lukas 2:8–14). Elk jaar moet ik met Kerstmis aan die engelen denken.
Maar ik denk ook aan zuster Anaya. Ik denk eraan dat ze ons aanmoedigde om in het ziekenhuis te zingen, en dat we zelf gelukkig werden door anderen gelukkig te maken. Ik herinner me dat ze die zieke vrouw door de haren streelde. En ik besef dat ik geen engel hoef te zijn om anderen te dienen. Ik kan hen als heilige der laatste dagen dienen.