Ο Αντρέι και ηκακή λέξη
Η συγγραφέας ζει στη Γιούτα των Η.Π.Α.
«Θα προσπαθήσω να μετανοώ, να κάνω καλύτερα, να προσεύχομαι» (Children’s Songbook, 98).
Νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από όλους, επειδή δεν βρίζεις» είπε ο Νικολάι στο διάλειμμα.
«Δεν είναι αλήθεια» είπε ο Αντρέι.
«Τότε γιατί δεν λες μια βρισιά; Μόνο μία; Δεν θα σε σκοτώσει. Όλοι οι άλλοι βρίζουν».
Ο Αντρέι σήκωσε τους ώμους του. «Απλώς δεν θέλω».
Ο Αντρέι ήξερε ότι ήταν λάθος και ότι κάνει το Άγιο Πνεύμα να φεύγει. Ο Αντρέι ήθελε το Άγιο Πνεύμα μαζί του. Έτσι δεν έβρισε.
Ο Αντρέι ήταν νέος στο σχολείο και μέχρι τότε ο Νικολάι ήταν ο μοναδικός στην έκτη τάξη που ήθελε να γίνει φίλος του. Όμως ο Νικολάι τον ενοχλούσε για το βρίσιμο κάθε μέρα. Και κάθε μέρα ο Αντρέι βαριόταν να λέει όχι. Εξάλλου, ο Αντρέι φοβόταν ότι ο Νικολάι θα σταματούσε να είναι φίλος του και μετά θα ήταν πραγματικά μόνος.
«Απλώς πες μία βρισιά» είπε ο Νικολάι μετά το σχολείο. «Μετά θα σε αφήσω ήσυχο».
Τελικώς ο Αντρέι κουράστηκε να τον ενοχλεί που είπε μία βρισιά -- μία λέξη που δεν ήταν πολύ κακή.
Ο Νικολάι έγνευσε καταφατικά. «Ωραία. Τώρα είσαι ένας από εμάς».
Ύστερα από αυτό, οι άλλοι φίλοι του Νικολάι μίλησαν κι αυτοί στον Αντρέι. Έφαγαν γεύμα μαζί του και έπαιξαν ποδόσφαιρο μαζί του στο διάλειμμα. Όμως το να είσαι στην ομάδα φίλων του Νικολάι ήταν σαν να βάδιζες σε κινούμενη άμμο. Όσο περισσότερο έκανε παρέα μαζί τους ο Αντρέι τόσο περισσότερο μιλούσε και ενεργούσε σαν αυτούς. Και όλοι έβριζαν. Πολύ. Κορόιδευαν και προσέβαλλαν ο ένας τον άλλον. Έλεγαν αγενή πράγματα για τους δασκάλους τους. Θύμωναν και ενεργούσαν κακόβουλα πολύ. Σιγά-σιγά ο Αντρέι άρχισε να νιώθει πιο συχνά θυμωμένος και έβρισκε όλο και περισσότερους λόγους να βρίζει.
Μία νύκτα, όταν έλειπε η μαμά και ο μπαμπάς, ο Αντρέι και η μεγαλύτερη αδελφή του Κάτια διαπληκτίσθηκαν ως προς το ποια εκπομπή να παρακολουθήσουν. Προτού καν το σκεφθεί ο Αντρέι, μία βρισιά βγήκε από το στόμα του.
Η Κάτια κοίταξε εμβρόντητη. «Θα το πω στη μαμά».
Ο Αντρέι έτρεξε στο υπνοδωμάτιό του και έκλεισε δυνατά την πόρτα. Τι τρέχει με όλους; Γιατί τον θύμωναν συνέχεια; Όταν ήλθαν σπίτι οι γονείς του, ο Αντρέι άνοιξε λίγο την πόρτα και άκουσε την Κάτια να λέει: «Μαμά, ο Αντρέι με έβρισε».
«Τι;» Η μαμά ακούσθηκε έκπληκτη. «Ο Αντρέι δεν θα έβριζε ποτέ».
Ο Αντρέι έκλεισε την πόρτα και άραξε στο κρεβάτι του. Σκέφθηκε πόσο διαφορετικός είχε γίνει από τότε που άρχισε να βρίζει. Ήταν πολύς καιρός από τότε που είχε αισθανθεί το Άγιο Πνεύμα.
Ο Αντρέι γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι του και προσευχήθηκε. «Αγαπητέ Επουράνιε Πατέρα, λυπάμαι τόσο που ήμουν κακός και θυμωμένος. Συγγνώμη που άρχισα να βρίζω. Θα κάνω καλύτερα».
Καθώς προσευχόταν ο Αντρέι, ένα ζεστό συναίσθημα γέμισε την καρδιά του. Για πρώτη φορά από τότε που άρχισε να βρίζει, ένιωσε πραγματικά ευτυχισμένος. Ήξερε ότι ο Θεός τον αγαπούσε και μπορούσε να αισθανθεί το Άγιο Πνεύμα. Ένιωσε συγχωρημένος και ήξερε ότι μπορούσε να αλλάξει και να γίνει καλύτερος.
Μετά την προσευχή του, είπε στη μαμά την αλήθεια και ζήτησε συγγνώμη από την Κάτια. Ο Αντρέι ένιωσε καλύτερα ύστερα από αυτό. Ένιωσε καλά που μετανόησε.
Την επομένη στο σχολείο ο Αντρέι δεν είχε γεύμα με την ομάδα του Νικολάι. Αντ’ αυτού, κάθισε δίπλα σε κάποια παιδιά που δεν γνώριζε. Θα έπαιρνε καιρό, αλλά ο Αντρέι ήξερε ότι θα έβρισκε φίλους που ήταν καλοί και ευτυχισμένοι και δεν έβριζαν. Σαν αυτόν.