Το παλιό οικογενειακό άλμπουμ: η δύναμη των οικογενειακών ιστοριών
Η συγγραφέας ζει στη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α.
Η κληρονομιά των προγόνων μου ζει μέσα από εμένα διαρκώς, επηρεάζοντας συνεχώς τη ζωή μου για το καλύτερο.
Ένα καλοκαιρινό πρωινό πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο προπάππος μου ξύπνησε όπως έκανε πάντα -- πριν από το ξημέρωμα. Βγήκε έξω από το σπίτι του σε έναν λόφο που έβλεπε σε μία πράσινη κοιλάδα και στο χωριό του στη Ρουμανία και κάθισε στο γρασίδι που ήταν καλυμμένο από πρωινή δροσιά βαθιά απορροφημένος στις σκέψεις του -- τις ίδιες σκέψεις που υπήρχαν στο μυαλό του για λίγο. Ένας μορφωμένος άνθρωπος με μεγάλη καρδιά και ερευνητικό μυαλό, που τον αγαπούσαν και τον σέβονταν όλοι στο χωριό.
Αφού ανέτειλε ο ήλιος, πήγε σπίτι και εξομολογήθηκε στη σύζυγό του ότι ήταν περίεργος να δει πώς θα ήταν η κηδεία του και ότι θα ήθελε να έχει μία πρόβα των ρούχων που θα φορούσε στην κηδεία. Όρισε την ημερομηνία, αγόρασε το φέρετρο, προσέλαβε ιερέα και επαγγελματίες μοιρολογίστρες και απέκτησε όλα τα αντικείμενα που απαιτούνται από την ελληνορθόδοξη παράδοση. Κατόπιν έφτασε η ημέρα της πρόβας των ρούχων που θα φορούσε στην κηδεία. Τα τραπέζια στήθηκαν στο μέσον του χωριού για το επιμνημόσυνο γεύμα, η οικογένεια ήταν μαυροφορεμένη, ο ιερέας ήλθε, ο προπάππος μου ξάπλωσε στο φέρετρο, αναδιατάσσοντας το μαξιλάρι ώστε να μπορέσει να έχει άνετη θέα και η νεκρώσιμος ακολουθία ξεκίνησε. Όταν τελείωσε η τελετή, όλο το χωριό ήταν προσκεκλημένο στο γεύμα και ο προπάππος μου εκπλήρωσε το όνειρό του να χορέψει στη δική του κηδεία. Έζησε ακόμη 20 χρόνια, ελέγχοντας συχνά να δει εάν το φέρετρό του ακόμη τον χωρούσε.
Όχι μόνον ονόματα και ημερομηνίες
Δεν συνάντησα ποτέ τον προπάππο μου, αλλά η ιστορία του πάντα υπήρξε η αγαπημένη μου που πέρασε σε μένα από τους παππούδες μου. Κάθε ημέρα οι παππούδες μου έλεγαν στα αδέλφια μου και σε μένα ιστορίες από τους προγόνους μας: από πού ήλθαν, πώς ήταν, τις αξίες, τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Μετά το γεύμα κάθε Κυριακής, οι παππούδες μου κοίταζαν στο οικογενειακό άλμπουμ και σε κάθε γύρισμα της σελίδας, ζωντάνευαν ιστορίες και οι καρδιές ήταν συνυφασμένες σε ένα μωσαϊκό αγάπης που εκτείνεται σε έξι γενεές. Δεν ήταν απλώς παλιές φωτογραφίες με ονόματα και ημερομηνίες γραμμένες βιαστικά στο πίσω μέρος. Πίσω από κάθε πρόσωπο υπήρχε ένας πατέρας ή μία μητέρα, ένας αδελφός ή μία αδελφή και έτσι η κληρονομιά τους, μαζί με άλλες οικογενειακές παραδόσεις, πέρασαν σε μένα.
Δύναμη εν καιρώ δοκιμασίας
Όταν έγινα 19, οι γονείς μου και οι περισσότεροι από την άμεση οικογένειά μου ήταν νεκροί και πολλά από τα υπάρχοντά τους, που είχα κληρονομήσει, είχαν χαθεί ή κλαπεί. Και όμως υπάρχει κάτι που ο χρόνος, οι φυσικές καταστροφές ή ακόμη και ο θάνατος δεν θα μπορούσαν να καταστρέψουν ποτέ: η γέφυρα που εκτείνεται στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον που κάθε ένα από τα μέλη της οικογένειάς μου έκτισε. Λόγω της επιμέλειάς τους, το νήμα που ενώνει τις καρδιές της οικογένειάς μου μαζί, μου έχει δώσει τη δύναμη να υπερνικήσω δύσκολες συνθήκες.
Όταν οι γονείς και οι παππούδες μου πέθαναν, αισθάνθηκα τόση βαθιά θλίψη, ώστε αναρωτιόμουν εάν θα είχα αρκετή δύναμη να συνεχίσω. Ήμουν ευλογημένη που αισθάνθηκα την επιρροή τους πέραν του πέπλου και ότι αυτό με βοήθησε να αποκτήσω μία ισχυρή μαρτυρία του σχεδίου σωτηρίας, της ζωής μετά θάνατον και στη συνέχεια των διατάξεων του ναού που είναι τόσο απαραίτητες για τη σωτηρία μας. Ποτέ δεν συνάντησα τους προπάππους μου ή τους περισσότερους θείους και θείες μου, όμως κάθε φορά που παίρνω το παλιό οικογενειακό άλμπουμ με τις φωτογραφίες τους, βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια τους. Είμαι αυτή που είμαι λόγω όλων εκείνων που ήλθαν πριν από εμένα. Οι εμπειρίες και η σοφία τους έχουν βοηθήσει να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου και με έχουν οδηγήσει στη ζωή μου.
Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έκανε η οικογένειά μου από την πρώιμη παιδική ηλικία είναι η γνώση της οικογενειακής μου ιστορίας και η πεποίθηση ότι είμαι ο σύνδεσμος μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Επίσης γνωρίζω ότι ήλθα στη γη να ζήσω τη δική μου ιστορία -- να την εξερευνήσω και να την βιώσω και να την αγαπήσω. Είναι αυτή η γνώση της οικογενειακής μου ιστορίας που με υποστηρίζει μέσω όλων των δοκιμασιών της ζωής.
Σκέπτομαι συχνά την οικογένειά μου στην άλλη πλευρά του πέπλου και τις θυσίες που έκαναν για εμένα, ώστε να έχω καλύτερη ζωή. Σκέπτομαι τις διατάξεις του ναού που μας επιτρέπουν να είμαστε ξανά μαζί ως οικογένεια κάποια ημέρα. Και σκέπτομαι την Εξιλέωση του Σωτήρος μας, που έκανε όλο αυτό δυνατό. Πλήρωσε το τίμημα, ώστε να μπορούμε να ζήσουμε. Γι’ αυτό Τον αγαπούμε και Τον λατρεύουμε με ευγνωμοσύνη σήμερα και για πάντα.