เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
ของขวัญที่ครอบครัวถวายแด่พระผู้ช่วยให้รอด
เมื่อใกล้ถึงเดือนธันวาคม ดิฉันวุ่นอยู่กับการเตรียมรับความเร่งรีบของเทศกาลคริสต์มาส เทศกาลคริสต์มาสจัดในบ้านเรามาสี่ปี แต่ปีนี้ดิฉันรู้สึกหนักใจ เมื่อดิฉันหารือกับสามีทุกอย่างที่เราต้องทำ—ซื้อของขวัญ เตรียมอาหาร และทำอีกสารพัด—เราตัดสินใจยกเลิกงานเลี้ยงคริสต์มาสและทำบางอย่างต่างจากเดิมสำหรับคริสต์มาสปีนี้ เราต้องการทำบางสิ่งที่เราจะสามารถมอบเป็นของขวัญแด่พระผู้ช่วยให้รอดได้
ตลอดเดือนธันวาคม เราจัดสังสรรค์ในครอบครัวเกี่ยวกับพระชนม์ชีพของพระเยซูคริสต์ ไปพระวิหาร และวางแผนโครงการรับใช้ให้ครอบครัว เวลานั้นสามีดิฉันเป็นอธิการ เราตัดสินใจว่าในวันคริสต์มาสเราจะร้องเพลงให้หญิงม่ายทุกคนในวอร์ดฟัง ครอบครัวเราเริ่มฝึกเพลงสวดหลายเพลงที่เราจะร้อง ลูกๆ ของดิฉันชอบร้องเพลง “ในรางหญ้า” (เพลงสวด, บทเพลงที่ 98)
คืนคริสต์มาสอีฟ เราทำการ์ดที่มีข่าวสารพิเศษของคริสต์มาส และเตรียมขนมเพื่อนำไปเยี่ยมด้วย ดิฉันดีใจที่เห็นครอบครัวเราเป็นหนึ่งเดียวกันและมีความสุขที่ได้รับใช้ผู้อื่นด้วยความรักเช่นนั้น ดิฉันรู้สึกถึงวิญญาณของคริสต์มาส
ในวันคริสต์มาสลูกของเราอยากไปเยี่ยมมาก แต่ละบ้านที่เราไปเยี่ยมทำให้เรามีความสุขมากขึ้น และดูเหมือนเพลงสวดจะเพราะขึ้นทุกครั้งที่เราร้อง เมื่อเรามาถึงบ้านหลังสุดท้าย ดูเหมือนไม่มีใครอยู่ เรารอสามสี่นาที และลูกๆ เริ่มกระสับกระส่าย ในที่สุดหญิงม่ายสูงอายุคนหนึ่งก็ออกมาพบเราในชุดวันอาทิตย์และหวีผมเรียบร้อย เมื่อเธอเห็นเรา เธอน้ำตาคลอ ดิฉันพลอยสะเทือนอารมณ์ไปด้วยจนแทบจะร้องเพลงไม่ออก
ขณะกลับบ้าน ลูกสาววัยห้าขวบของเราบอกว่าเธอไม่อยากกลับบ้านแต่อยากร้องเพลงต่อ ดิฉันยังไม่ทันตอบ ลูกวัยเก้าขวบพูดขึ้นมาว่า “เราจะทำแบบนี้อีกครั้งปีหน้า!”
สำหรับครอบครัวเรา นี่เป็นคริสต์มาสที่ลืมไม่ลงเพราะเราหนุนใจผู้อื่นและแสดงความรักที่เรามีต่อพระเยซูคริสต์ ขณะดิฉันใคร่ครวญเหตุการณ์วันนั้น ดิฉันรู้สึกถึงความรักของพระเจ้าและนึกถึงพระดำรัสของพระองค์ที่ว่า “ซึ่งท่านได้ทำกับคนใดคนหนึ่งที่เล็กน้อยที่สุดในพี่น้องของเรานี้ก็เหมือนทำกับเราด้วย” (มัทธิว 25:40)