แต่ฉันหิวนะ!

ไอซาโดรา มาร์เควซ การ์เซีย

เมืองเซาเปาลู บราซิล

ภาพประกอบโดย อัลเล็น การ์นส์

วันฝนตกวันหนึ่งในคณะเผยแผ่ของดิฉันในโคลอมเบีย ดิฉันกับคู่มีเวลาเหลือหนึ่งชั่วโมงก่อนกลับบ้าน เราหิวและเหนื่อยจากการเดินมาทั้งวัน เราหาคนสอนไม่ได้

เราไม่มีเงินติดตัวด้วย และเราไม่ได้ไปซื้ออาหาร เรารู้ว่าเราจะไม่มีอะไรกินเมื่อกลับไปถึงบ้าน ดิฉันพยายามเอาความคิดลบๆ เหล่านี้ออกไปและจดจ่อกับงาน

“ดูนี่สิ!” จู่ๆ คู่ของดิฉันร้องอุทานเสียงดัง

เธอพบเงินจำนวนหนึ่งบนพื้น ดิฉันบอกได้จากสีหน้าของเธอว่าเธอกำลังคิดเหมือนดิฉัน เราจะได้ซื้อของกิน!

แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คู่พูดว่า “ไม่สิ เงินนี่ไม่ใช่ของเรา!”

“แต่ฉันหิวนะ!” ดิฉันคิด

“ใครจะเป็นเจ้าของก็ช่างเถอะ เราจะไม่ไปหาพวกเขาตอนกลางคืนแบบนี้แน่” ดิฉันบอกเธอ

เธอแนะนำให้เราสวดอ้อนวอน ดิฉันรู้ว่านั่นถูกต้อง แต่ส่วนหนึ่งดิฉันคิดว่าบ้าไปแล้ว เราทำงานหนักมาทั้งวัน เราหิว การเจอเงินอาจเป็นพรสำหรับการรับใช้ของเราก็ได้

แต่แล้วดิฉันก็นึกถึงคุณแม่ของดิฉัน เมื่อดิฉันยังเด็ก ท่านสอนดิฉันกับพี่สาวให้ซื่อสัตย์เสมอ ท่านเป็นแบบอย่างให้เราและสวดอ้อนวอนให้เรากล้าเป็นคนซื่อสัตย์ ดิฉันรู้ว่าถ้าท่านอยู่ที่นั่น ท่านจะเสียใจถ้าดิฉันไม่ตัดสินใจให้ถูกต้อง

ด้วยเหตุนี้เราจึงสวดอ้อนวอน เราทูลขอพระบิดาบนสวรรค์ให้ทรงช่วยเราพบเจ้าของ หลายนาทีต่อมา ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านมา กำลังหาบางอย่าง เขาน้ำตาคลอและดูร้อนอกร้อนใจ ดิฉันกับคู่เดินไปหาเขาและทราบว่าเรามีสิ่งที่เขากำลังหา

เราคืนเงินให้เขา และเขาขอบคุณเราครั้งแล้วครั้งเล่า เขาบอกว่าเขาต้องจ่ายให้มหาวิทยาลัย ถ้าไม่มีเงินนั้น เขาจะลงทะเบียนไม่ได้ ดิฉันน้ำตาคลอ และดิฉันกลับใจจากความปรารถนาจะใช้เงินของเขาก่อนหน้านี้ เราได้ข้อมูลติดต่อเขา และเราสามารถสอนเขากับอีกห้าคน คืนนั้นดิฉันขอบคุณคู่สำหรับแบบอย่างที่ดีของเธอ

ดิฉันรู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าประทานพรเราเมื่อเราซื่อสัตย์ คืนนั้นเราไม่มีอะไรกิน แต่ดิฉันจำได้ว่าเราไม่ได้เข้านอนด้วยความหิว การเจอเงินยังไงก็เป็นพร