ภาพแห่งศรัทธา
พาน ผล
พนมเปญ กัมพูชา
พาน ผลกับภรรยาสอนพระกิตติคุณให้หลานๆ ของพวกเขา พระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ช่วยให้ครอบครัวของพวกเขาเดินหน้าต่อไปได้หลังจากสูญเสียบ้านในกองเพลิง
เมื่อบ้านของพานถูกไฟไหม้ เขาช่วยได้แค่หลานสามคน ทุกอย่างไหม้เป็นจุล พานโกรธเพื่อนบ้านที่ทำให้ไฟไหม้ เมื่อความโกรธลุกลามไปถึงครอบครัวของชายคนนั้นและเพื่อนบ้าน พานรู้ว่าเขาต้องให้อภัย
เลสลี นิลส์สัน, ช่างภาพ
ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงระเบิด เขาถามภรรยาว่า “นั่นเสียงอะไร”
เธอตอบว่า “เพื่อนบ้านคงจะเผาอะไรสักอย่าง”
จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงระเบิดครั้งที่สอง คนข้างบ้านบอกผมว่า “ไฟกำลังไหม้บ้านที่อยู่หลังบ้านคุณ!”
เราเอาน้ำไปดับไฟ แต่ดับไม่ไหว ไฟลามมาถึงบ้านของเรา ผมวิ่งเข้าไปในบ้านพาหลานสามคนออกมา ควันลอดเข้าทางหน้าต่าง แต่ผมไม่คิดถึงอะไรนอกจากหลานๆ พวกเขาสำคัญต่อผมมากที่สุด ผมทิ้งทุกอย่างไว้ข้างใน
เราออกมาและทำได้เพียงมองไฟไหม้บ้าน พนักงานดับเพลิงมาช้าเพราะถนนเข้าบ้านเราแคบมาก บ้านของเราเก่า ไฟจึงไหม้อย่างรวดเร็ว ผมกับภรรยาและหลานๆ ยืนดูบ้านไฟไหม้
หลังจากบ้านมอดไหม้ ผมรู้สึกสิ้นหวัง ผมไม่ทราบจะทำอย่างไรดี ผมไม่ทราบจะหาที่อยู่ใหม่ได้อย่างไร วันรุ่งขึ้นหลังจากไฟไหม้ เราคุกเข่าสวดอ้อนวอนและทูลขอพระเจ้าให้ทรงแสดงหนทางให้เราและอวยพรให้เราหาบ้านใหม่ได้ ผมร้องไห้ขณะสวดอ้อนวอนพระเจ้า แต่วางใจว่าพระองค์จะทรงช่วยผม
ตอนแรกผมโมโหเพื่อนบ้านที่ทำให้เกิดไฟไหม้ ผมต้องการให้เขาชดใช้สิ่งที่เกิดขึ้น ครอบครัวผมกับเพื่อนบ้านที่ได้รับผลกระทบจากไฟไหม้โมโหมากและต้องการส่งจดหมายถึงฝ่ายปกครองให้คนที่ก่อเหตุรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นตามกฎหมาย พวกเขาขอให้ผมเซ็นจดหมาย แต่ผมไม่อยากเซ็น
ผมทราบดีว่าเพื่อนบ้านคนนั้นยากจนเหมือนผม เขาไม่มีเจตนาจะทำให้เกิดไฟไหม้ ถ้าผมให้เขาจ่าย เขาจะเดือดร้อน และผมจะรู้สึกเกลียดเหมือนเดิม ผมนึกถึงพระดำรัสของพระเจ้าที่ว่าเราควรรักเพื่อนบ้านของเรา ผมรู้สึกว่าผมควรให้อภัย
เมื่อผมตัดสินใจให้อภัย ผมรู้สึกสงบ
ผมบอกทุกคนที่ได้รับผลกระทบจากไฟไหม้ว่าผมต้องการให้อภัย มีครอบครัวหนึ่งไม่ยอมให้อภัย นอกนั้นตัดสินใจให้อภัย พวกเขาจะไม่ให้ชายคนนั้นต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น
เขามีความสุขที่ผมให้อภัยเขา ครอบครัวผมมีความสุขมากขึ้นด้วย เมื่อผมเห็นเช่นนี้ ผมมีความสุขเช่นกัน
สมาชิกและเพื่อนบ้านหลายคนบริจาคสิ่งที่พวกเขาจะช่วยครอบครัวผมได้ ผมได้รับข้าวสารจำนวนมากและแบ่งให้คนอื่นๆ พวกเขาถามว่าทำไมผมแบ่งให้พวกเขาทั้งที่ผมอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ ผมบอกพวกเขาว่าเมื่อผมรับใช้ผู้อื่น เท่ากับผมรับใช้พระเจ้า ผมต้องการมอบให้พระองค์เพราะพระองค์ทรงทำให้เกิดปาฏิหาริย์มากมายในชีวิตผม เรามีบ้านที่สวยงาม ดีกว่าบ้านที่ถูกไฟไหม้
ความโกรธที่พานมีต่อเพื่อนบ้านผู้ทำให้เกิดไฟไหม้ถูกแทนที่ด้วยสันติสุขเมื่อเขานึกถึงพระดำรัสของพระเจ้า พานสำนึกคุณต่อการนำทางที่ได้รับจากพระคัมภีร์
ขณะบ้านของพานมอดไหม้ เขาคิดเพียงว่าต้องนำหลานๆ ออกมา พานรักครอบครัว “พวกเขาสำคัญต่อผมมากที่สุด” เขากล่าว