บท ใหม่
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐโคโลราโด สหรัฐอเมริกา
“พรมากมายเหล่านี้ทำให้ฉันขอบพระทัยที่เป็นตัวฉัน” (Children’s Songbook, 11)
ซาราห์กำลังแกะกล่องในห้องเมื่อคุณแม่เดินเข้ามา
“เราทาผนังเป็นสีเหลืองได้ไหมคะ” เธอถามคุณแม่
พวกเธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหม่ ซาราห์ได้เลือกผ้าคลุมเตียงและม่านให้ห้องใหม่ของเธอแล้ว!
“ได้นะ” คุณแม่ตอบ “สีเหลืองเป็นสีที่มีความสุข”
ซาราห์วางหนังสือสามสี่เล่มไว้บนชั้นเล็กๆ ข้างเตียง ช่วงนี้คุณแม่รู้สึกไม่มี ความสุข เท่าใดนักตั้งแต่คุณพ่อเสียชีวิตในอุบัติเหตุ ซาราห์ค่อยๆ วางภาพโปรดของคุณพ่อไว้ใกล้ๆ หนังสือเพื่อเธอจะได้เห็นทุกเช้าเมื่อตื่นนอน
เธอได้ยินเสียงสูดจมูกและเห็นคุณแม่น้ำตาคลอ
“หนูรักแม่นะคะ” ซาราห์บอกพลางเอาแขนโอบเอวมารดาและกอดท่านแน่น
“แม่ก็รักลูกจ้ะ”
วันเสาร์ก่อนโรงเรียนเปิด คุณแม่กับซาราห์สวมเสื้อผ้าเก่าๆ ย้ายเฟอร์นิเจอร์ไปไว้กลางห้องของซาราห์ และค่อยๆ กดลูกกลิ้งทาสีลงในถาดที่มีสีเหลือง หลังจากนั้นไม่นาน ผนังก็เป็นสีเหลือง—รวมทั้งใบหน้าและเสื้อผ้าของพวกเธอด้วย!
“เหมือนกับลูกถูกแดดส่องทั่วตัว” คุณแม่พูดพร้อมกับหัวเราะ
ซาราห์หัวเราะคิกคัก “คุณแม่ก็เหมือนกับกล้วยระเบิดใกล้ๆ หนู!”
พวกเธอยังคงหัวเราะขณะทำความสะอาด แต่รอยยิ้มของซาราห์จางลงเมื่อเธอนึกถึงการไปปฐมวัยพรุ่งนี้และไปโรงเรียนมะรืนนี้
“หนูกังวลเรื่องโบสถ์กับโรงเรียนใหม่” เธอบอกคุณแม่ขณะช่วยกันล้างแปรงทาสีในอ่าง “หนูไม่รู้จักครูหรือเด็กหรือใครเลย”
คุณแม่ปิดน้ำและดึงซาราห์เข้ามากอด
“หนูจะมีเพื่อนจ้ะ หนูมีจิตใจดี นั่นจะดึงคนอื่นมาหาหนู เป็นตัวของตัวเองให้ดี แล้วเพื่อนๆ จะมา”
ซาราห์รู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังกังวลใจ
“หนูอยากให้พ่ออยู่ที่นี่จะได้ให้พรหนู” เธอบอก “เหมือนที่ท่านเคยให้พรหนูก่อนหนูไปโรงเรียน”
คุณแม่เงียบไปหนึ่งนาที “คุณลุงไวแอตไงจ๊ะ” ท่านบอก “แม่แน่ใจว่าท่านยินดีจะให้พรหนู”
ซาราห์พยักหน้า พรอาจจะช่วยได้
คืนนั้น คุณลุงของซาราห์วางมือบนศีรษะเธอเพื่อให้พร
“ข้าพเจ้าอวยพรท่านให้รู้ว่าพระผู้ช่วยให้รอดทรงดูแลท่านขณะท่านเริ่มต้นบทใหม่นี้ในชีวิต” ท่านกล่าว “พระองค์จะไม่ทรงปล่อยให้ท่านโดดเดี่ยว”
ซาราห์เอาใจใส่เป็นพิเศษต่อคำว่า บทใหม่ เธอชอบอ่านและตื่นเต้นเสมอที่จะได้เริ่มอ่านบทใหม่ในหนังสือ
เช้าวันรุ่งขึ้นซาราห์กับคุณแม่ไปโบสถ์ หลังการประชุมศีลระลึกคุณแม่ช่วยซาราห์หาห้องปฐมวัย เด็กหญิงคนหนึ่งในห้องยิ้มให้เธอและกล่าวสวัสดี
“เธอนั่งที่นี่ได้นะถ้าอยากนั่ง” เธอพูดพลางเอามือตบเก้าอี้ว่างข้างๆ เธอ
“ขอบใจนะ” ซาราห์พูด “ฉันชื่อซาราห์ ฉันมาใหม่”
“ฉันชื่อเมโลดี้ ฉันมาใหม่เหมือนกัน! นี่เป็นอาทิตย์ที่สองของฉัน”
ไม่นานเมโลดี้กับซาราห์ก็คุยกับเด็กปฐมวัยคนอื่นๆ ครูของพวกเธอใจดีมาก
“หวังว่าโรงเรียนจะดีแบบนี้!” ซาราห์คิดขณะเข้านอนคืนนั้น
วันรุ่งขึ้น ซาราห์นั่งรถโดยสารไปโรงเรียนใหม่ของเธอ เธอตื่นเต้นที่ได้เห็นเด็กบางคนจากปฐมวัยในชั้นประถมสามของเธอ
“ขอบพระทัยพระบิดาบนสวรรค์” ซาราห์สวดอ้อนวอนในใจขณะรับประทานอาหารกลางวันกับเพื่อนใหม่ “บางที ในที่สุดบทนี้น่าจะเป็นบทที่ดี”