รอเอียน
“เกิดอะไรกับผม” เอียนถาม
“เราชอบอยู่ในปฐมวัย เรามีความสุขที่คุณมา” (Children’s Songbook, 256)
เมื่อเอียนตื่น เขาได้ยินคุณแม่ร้องเพลง เพลงนั้นคือ “ฉันรู้สึกถึงความรักของพระผู้ช่วย” นั่นเป็นเพลงปฐมวัยเพลงโปรดของเอียน เขาเริ่มร้องตาม
“ลูกตื่นแล้ว!” เธอพูด เธอยิ้มและน้ำตาคลอ เอียนเห็นคุณพ่อนั่งข้างๆ เธอ ท่านดูมีความสุขด้วย
“แม่ร้องเพลงโปรดของลูกให้ลูกฟังทุกวัน” คุณแม่บอก
เอียนยิ้มตอบ—แต่เจ็บศีรษะ ที่จริงเขาเจ็บทั้งตัว โดยเฉพาะที่ขา
เขาค่อยๆ มองไปรอบๆ เขาไม่ได้อยู่ที่บ้าน เขากำลังนอนอยู่บนเตียงเหล็กในห้องแปลกๆ ห้องหนึ่ง จากนั้นเขาก็เห็นพยาบาลและเตียงใกล้ๆ อีกหลายเตียง “นี่ต้องเป็นโรงพยาบาลแน่เลย” เขาคิด
“เกิดอะไรกับผม” เขาถาม
คุณแม่ทำหน้าเศร้า “ลูกประสบอุบัติเหตุจ้ะ” ประตูเหล็กตกใส่ลูก ลูกอยู่โรงพยาบาลมาสองอาทิตย์แล้ว แต่ลูกจะไม่เป็นอะไร”
สองสัปดาห์! “ว้าว นอนนานมากเลย” เอียนคิด เรื่องสุดท้ายที่เขาจำได้คืออยู่ที่โบสถ์กำลังฝึกโปรแกรมปฐมวัย …
ไม่นะ! โปรแกรม!
“ผมพลาดโปรแกรมปฐมวัยหรือครับ” เอียนถาม เขาตั้งตารอมานาน! เขาชอบร้องเพลงกับเพื่อนๆ
คุณแม่ยิ้มและส่ายหน้า “ไม่หรอกจ้ะ ลูกไม่ได้พลาด วอร์ดตัดสินใจเลื่อนไปก่อนจนกว่าลูกจะตื่น ลูกจะได้เข้าร่วมไงจ๊ะ”
“จริงหรือครับ”
“จริงครับ” คุณพ่อตอบ “เด็กปฐมวัยทุกคนขอให้อธิการรอ พวกเขาต้องการให้ลูกอยู่ที่นั่น พวกเขารู้ว่าลูกตื่นเต้นมากปีนี้”
เอียนมีความสุขที่เขาจะได้อยู่ในโปรแกรมปฐมวัยเหมือนเดิม แต่เขาต้องดีขึ้นก่อน และนั่นใช้เวลานาน เขาต้องอยู่โรงพยาบาลอีกสักพัก จนเมื่อเขาได้กลับบ้าน เขายังเดินหรือเล่นไม่ได้
แต่เพื่อนๆ มาเยี่ยมเขา เอียนถามพวกเขาเรื่องโรงเรียนและโบสถ์ เพื่อนๆ จะถามเอียนว่าจะกลับไปเมื่อไร
“ยังไปไม่ได้จนกว่าขาจะดีขึ้น” เขาจะบอกเพื่อนๆ “ฉันยังเดินไม่ได้”
เดือนตุลาคมเปลี่ยนเป็นเดือนพฤศจิกายน และเอียนค่อยๆ ดีขึ้น วันหนึ่งเพื่อนๆ ชวนเขาไปดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง คุณพ่อคุณแม่ของเอียนช่วยพาเขาไปที่นั่น
“ขายังเจ็บอยู่หรือเปล่า” ชายส์เพื่อนของเอียนถาม
“เจ็บอยู่” เขาตอบ “แต่ดีขึ้นทุกวัน”
“จะเดินได้อยู่หรือเปล่า” ชายส์ถาม
“ไม่รู้นะ” เอียนตอบ
“มา ลองเดินดู” ชายส์บอก เธอช่วยให้เขาลุกขึ้นยืน เอียนวางเท้าอย่างระมัดระวัง เขาเคลื่อนตัวไปข้างหน้า เขายังยืนอยู่! นั่นเป็นก้าวแรกของเขาในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา! ทุกคนปรบมือ
“นี่หมายความว่าเธอจะกลับไปโบสถ์ได้” ชายส์พูด
และเธอพูดถูก อีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ขาของเอียนก็หายเจ็บ แพทย์เอาเฝือกขาออกและใส่เครื่องพยุงขาแทน เมื่อถึงวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันสำหรับโปรแกรมปฐมวัย
ระหว่างการประชุมศีลระลึก เอียนเดินไปหน้าห้องนมัสการพร้อมกับเพื่อนๆ เขายืนตัวตรงและยิ้มให้คุณพ่อคุณแม่ ระหว่างร้องเพลง เขาร้องดังเท่าที่จะดังได้ เมื่อถึงคิวของเขา เขายืนที่ไมโครโฟนและแบ่งปันประจักษ์พยาน เขารู้สึกขอบคุณเพื่อนๆ ปฐมวัย เขาดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมปฐมวัย