Aan een kind beloofd

Lluvia Paredes Cabrera

Yucatán (Mexico)

Illustratie Pascal Campion

Een paar jaar geleden was ik zwaar depressief. De enigen die mij een beetje motiveerden, waren mijn beste vriendin en haar kinderen. In het weekend gingen we wandelen. Daar genoot ik van. Maar na verloop van tijd werden die wandelingen steeds schaarser. Ik ging mijn vriendin en haar gezin missen. Later kwam ik erachter dat we minder vaak wandelden, omdat mijn vriendin en haar gezin een gewoonte waarmee ze gestopt waren weer hadden opgepakt: naar de kerk gaan.

Op een dag vroegen ze of ik kwam lunchen. Ik was zo blij om ze weer te zien. Ik vertelde ze dat ik ze erg miste. Het dochtertje van zes zei dat we dat probleem konden oplossen door samen naar de kerk te gaan. Zonder te aarzelen nodigde ze me uit.

Nee, nee! Hoe kon ik dit gezin uitleggen dat de kerk prima voor hen maar voor mij veel te saai was? Ik was al jaren niet naar de kerk geweest, maar hoe kon ik nee zeggen tegen een kind? Ik zei dat ik zou gaan, maar eigenlijk was ik helemaal niet van plan die belofte na te komen.

Die zondag ging ik met mijn vader ontbijten. Mijn mobieltje bleef maar overgaan en herinnerde mij aan mijn belofte aan een klein meisje dat ik met haar naar de kerk zou gaan. Ik negeerde mijn mobiel tot mijn vader vroeg waarom ik niet opnam. Ik gaf toe dat ik uitgenodigd was om naar een kerk te gaan maar niet wilde. Hij glimlachte en zei: ‘Lluvia, beloof nooit iets aan een kind als je het niet gaat doen.’ Ik besloot mijn belofte na te komen.

Toen ik in de kerk kwam, voelde ik iets wat anders was, iets wat ik niet kan omschrijven. Ik kan nog steeds niet uitleggen hoe het gebeurde, maar de volgende zondag zat ik er weer, en de zondag daarop ook en die daarop ook, tot ik begreep wat ik voelde: de Heilige Geest.

Door de kerkleden begon ik me daar thuis te voelen. Ik was nieuwsgierig naar de kerk geworden. Ik ging in gesprek met de zendelingen en kreeg zelf een getuigenis. De zendelingen kwamen steeds vaker en ik ging het evangelie steeds beter begrijpen tot ik een immens verlangen voelde om me te laten dopen. Kort daarna deed ik dat. Het evangelie is nu een grote zegen in mijn leven. Daarom ben ik zo dankbaar dat ik mijn belofte aan een meisje van zes nakwam.