Mara de pionier
De auteur woont in Texas (VS).
Oktober 2018, Phnom Penh (Cambodja)
Mara knoopte haar rok dicht en keek in de spiegel. Het voelde wat vreemd om op zaterdag zondagse kleding te dragen, maar dit was een bijzondere zaterdag. Het was algemene conferentie!
‘Kijken jullie uit naar de vrouwenbijeenkomst?’ vroeg Mak (mama). Ze haalde snel maar zachtjes een borstel door Mara’s haar. ‘Probeer zo goed mogelijk te luisteren.’
‘Oké. Ik hoop dat ze pioniersverhalen vertellen!’ Die vond Mara het mooist.
‘Misschien doen ze dat wel,’ zei Mak. ‘Wist je dat je vader een pionier is?’
Dat snapte Mara niet. Haar vader had nooit een handkar getrokken.
‘Hoezo is hij een pionier?’ vroeg ze.
Mak knikte naar het raam, in de richting van de rivier. ‘Hij was daar aan het vissen toen hij met de zendelingen kennismaakte. Hij was de eerste in de familie die zich liet dopen’, zei Mak. ‘En dat betekent dat hij een pionier is! Laten we nu eens kijken waar oma is.’
Yiay (oma) wachtte op ze in de voorkamer. Mara’s opa en oma woonden bij hen in. Yiay zorgde voor Mara als ze uit school kwam, want haar ouders waren dan nog aan het werk. Yiay stond al bij de brommer waarmee ze door de stad reden.
‘De kerk is nog maar 25 jaar in Cambodja’, zei Mak tegen Mara toen ze de deur opendeed en de brommer de straat op duwde. ‘Dus we zijn allemaal pioniers. Zelfs jij!’
‘Waarom ben ik een pionier?’ vroeg Mara zich af terwijl ze op de brommer klom. Mak bestuurde de brommer, met Yiay achterop en Mara tussen ze in. Mara hield zich stevig vast terwijl ze door het drukke verkeer zigzagden.
Toen ze langs een café reden, kwam de theelucht ze tegemoet. Bijna iedereen hier dronk thee. Maar Mara niet. Ze hield zich aan het woord van wijsheid. Mara grijnsde. In dát opzicht was ze in elk geval een pionier!
Toen de brommer de hoek om reed, zag Mara een wat, een boeddhistische tempel. Het rode puntdak stak boven de andere gebouwen uit. Op de binnenplaats zaten monniken met geschoren hoofd in oranje gewaden te studeren.
Mara wist dat de meeste mensen in Cambodja boeddhist waren. Ze geloofden niet in Jezus. Maar Mara wel. ‘Op die manier ben ik ook een pionier’, dacht Mara. En vandaag zou ze de kans krijgen om naar de profeet te luisteren!
Toen de brommer de parkeerplaats van de kerk opreed, zag Mara heel veel vrouwen arriveren. Sommige kwamen lopend, andere met een brommer. Weer andere kwamen met een tuktuk – kleine motorrijtuigen. Veel vrouwen droegen een jurk of een eenvoudige rok, net als Mara. En sommige droegen een sampot, een prachtige lange rok met kleurrijke patronen.
Mara, Mak en Yiay gingen met de andere vrouwen in de kapel zitten. De conferentie was een week eerder in Salt Lake City, in de Amerikaanse staat Utah, gehouden. Maar nu konden de mensen in Cambodja de uitzending in het Khmer bekijken. Mara sprak thuis zowel Engels als Khmer, en op school leerde ze Frans. Maar veel Cambodjanen spraken alleen Khmer.
De eerste spreker vertelde geen pioniersverhalen. Maar de tweede spreker vertelde dat ze vroeger als ze van school naar huis moest lopen een steil zandpad moest beklimmen. Het heette het jongenspad, en soms deed ze haar schoenen uit en liep op blote voeten verder. Ze wilde moeilijke dingen doen net zoals een pionier! Mara glimlachte toen ze aan alle manieren dacht waarop zij een pionier was.
De profeet was de laatste spreker. Hij was een lange man. Mara luisterde met extra veel aandacht. ‘Ik nodig u uit om tussen nu en het eind van het jaar het Boek van Mormon te lezen’, zei hij. ‘De hemelen zullen voor u opengaan. De Heer zal u zegenen.’
Mara wist dat het niet makkelijk zou zijn om het hele Boek van Mormon te lezen. Ze keek naar de vrouwen om haar heen. Zij hadden allemaal besloten om Jezus Christus te volgen. Ze waren allemaal gekomen om naar de profeet te luisteren. Mara wilde net als zij de profeet volgen. Ze wilde een pionier zijn!