โทรหาคุณพ่อ
ถ้าผมปั่นเร็วๆ ยูคิด ผมจะถึงบ้านก่อนน้ำท่วมถนน
“จงรื่นเริงเถิด, เพราะเราจะนำทางเจ้าไป” (หลักคำสอนและพันธสัญญา 78:18)
ยูเดินออกจากโรงเรียนกวดวิชาขึ้นไปบนทางเท้าที่พลุกพล่าน ในสมองของเขาเต็มไปด้วยข้อมูลคณิตศาสตร์จากชั้นเรียนพิเศษหลังเลิกเรียน มีแต่คนถือร่มและรีบไป ฝนเม็ดใหญ่กำลังตกหนัก และถนนเปียกชุ่ม
ลินเพื่อนของยูเดินมาข้างๆ เขา “เธอน่าจะโทรบอกให้คุณพ่อเธอมารับนะ” ลินบอก “ครูซางบอกว่าน้ำกำลังท่วมเมืองบางจุด”
“ฉันกลับบ้านเองได้”
“แต่ดูน้ำสิ!” ลินบอก พลางชี้ให้ดูน้ำที่กำลังไหลพลั่กๆ ลงไปในท่อ
ยูมีความรู้สึกขบขันอยู่ครู่หนึ่ง ลินพูดถูกหรือเปล่า? เขา น่าจะ โทรบอกให้คุณพ่อขับรถมารับกลับบ้านก่อนน้ำท่วมถนน แต่เขากับคุณพ่อทะเลาะกันเมื่อคืน และยูยังโกรธไม่หาย เขาไม่อยากขอให้คุณพ่อช่วย
ยูปลดโซ่จักรยานและบอกลาลิน ถ้าปั่นเร็วๆ เขาคิด ผมคงกลับถึงบ้านก่อนน้ำท่วมถนน
เขาปั่นเร็วมาก แต่ไม่นานมือก็เย็น เสื้อผ้าเปียกโชก และเขาหมดแรง อีกครั้งที่เขาคิดจะโทรหาคุณพ่อ ความรู้สึกนั้นจากพระวิญญาณบริสุทธิ์หรือเปล่า? ผู้สอนศาสนาที่ให้บัพติศมาเขาบอกว่าพระวิญญาณบริสุทธิ์จะทรงเป็นผู้นำทางเขา ยูชำเลืองมองฟ้า ท้องฟ้ามืดครึ้มจนเขามองไม่เห็นยอดตึก แต่เขายังโกรธคุณพ่อไม่หาย
ยูเมินความรู้สึกนั้นและปั่นต่อ น้ำสูงขึ้นจนเจ้าของร้านรวงต่างๆ ปิดร้านกันหมด ผู้คนขนย้ายข้าวของขึ้นที่สูง ยูเห็นแม่คนหนึ่งดันเรือพลาสติกลำเล็กที่ลูกสองคนของเธอนั่งอยู่ลุยน้ำท่วมไป
ตอนนี้น้ำเลยข้อเท้าของยูแล้ว และเขาปั่นต่อไม่ไหว เขาลงมาเข็นจักรยาน ตอนนี้จะโทรหาคุณพ่อก็ไม่น่าจะทันแล้ว และฝนยังตกไม่หยุด ฟ้าร้องครั่นครืนและฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่เหนือเขา ยูรู้สึกกลัว และเหนื่อยมาก! เขามองไปข้างหน้า บ้านยังอยู่อีกไกล เขาไม่ควรเมินพระวิญญาณบริสุทธิ์เพียงเพราะการทุ่มเถียงที่ไร้สาระ
ยูหยุดสวดอ้อนวอนสั้นๆ เขาอาจไม่ได้ยินเสียงตัวเองท่ามกลางเสียงฝนและฟ้าร้อง แต่เขารู้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงได้ยินเขา
“พระบิดาบนสวรรค์” ยูสวดอ้อนวอน “โปรดช่วยให้ข้าพระองค์กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยด้วยเถิด” เมื่อเขาสวดอ้อนวอนจบ เขารู้สึกมีแรงมากพอจะไปต่อ
ยูเห็นบ้านบนเนินของเขาในที่สุด ยูเดินขึ้นเนินอย่างเมื่อยล้า หนาว และรองเท้าหายไปข้างหนึ่ง เขาเห็นคุณพ่อรออยู่นอกบ้าน ท่านรีบลงเนินมาหาเขา น้ำกระจุยกระจายขณะท่านวิ่ง
เมื่อคุณพ่อมาถึงยู ท่านโอบกอดเขา “พ่อเป็นห่วงมาก!” คุณพ่อพูด “ลูกน่าจะโทรหาพ่อ!”
“ผมคิดว่าเราโกรธกัน” ยูกล่าว
“พ่อไม่เคยโกรธจนไม่ช่วยลูก” คุณพ่อกล่าว จากนั้นท่านก็เข็นจักรยานของยูขึ้นเนิน
แม้ฟ้าจะร้องกึกก้องระหว่างตึกสูงทั้งหลายและฝนเทลงมาอย่างหนัก แต่ยูก็ยังรู้สึกอบอุ่นใจ เขารู้สึกสงบและปลอดภัยขณะเดินตามคุณพ่อกลับบ้าน ●