Πρώτες γυναίκες της Αποκατάστασης
Η Τζέιν αγαλλιούσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού
Είμαστε, όπως η Τζέιν Μάννινγκ Τζέιμς, αποφασισμένοι να ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας με πίστη;
Εικονογράφηση υπό Toni Oka
Η Τζέιν Μάννινγκ Τζέιμς είχε κουραστεί να περπατά, όμως αρνήθηκε να σταματήσει.
Ο μεγαλύτερος γιος της, ο Συλβέστερ, ήταν αρκετά μεγάλος για να μπορεί να περπατά δίπλα στην άμαξα. Όμως τον μικρό Σίλα, που είχε γεννηθεί στη διαδρομή, χρειαζόταν να τον μεταφέρει στην αγκαλιά της. Ήταν το 1847 και η οικογένεια Τζέιμς σύντομα θα βρισκόταν ανάμεσα στους πρώτους από τους πρωτοπόρους που θα έφθαναν στην κοιλάδα της Μεγάλης Σωλτ Λέηκ.
H Τζέιν ήξερε από μεγάλα ταξίδια.
Τέσσερα χρόνια νωρίτερα η οικογένειά της είχε αφήσει το σπίτι της για να κατευθυνθεί σε μία ανατολική πόλη, όπου θα ενωνόταν με τους Αγίους στη Ναβού, στο άκρο της δυτικής μεθοριακής γραμμής. Το ταξίδι θα κρατούσε μόλις λίγες ημέρες μέσω του ποταμού. Όμως επειδή πολλοί μαύροι ήταν σκλάβοι εκείνη την εποχή στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οικογένεια της Τζέιν έπρεπε συχνά να δείχνει τα χαρτιά της ως απόδειξη ότι ήταν ελεύθεροι. Και ορισμένες περιοχές είχαν αυστηρούς νόμους που εμπόδιζαν τους εγχρώμους να διασχίζουν την περιοχή αυτή – χρεώνοντάς τους 500 δολάρια ανά άτομο.
Ίσως εξαιτίας αυτού του εξωφρενικού αντιτίμου ή ίσως εξαιτίας άλλων προκαταλήψεων, το πλήρωμα του ποταμόπλοιου αρνήθηκε να μεταφέρει μακρύτερα την Τζέιν και τα μέλη της οικογένειάς της. Απτόητοι, άφησαν πίσω τους πολλά από τα υπάρχοντά τους και ξεκίνησαν με τα πόδια παίρνοντας ό,τι μπορούσαν να μεταφέρουν.
Η οικογένεια της Τζέιν περπάτησε περισσότερα από 1.287 χιλιόμετρα. Περπατούσαν την ημέρα με υγρασία και το βράδυ με σκοτάδι πίσσα. Μια φορά έφθασαν καταπονημένοι σε κάποιο δάσος και κοιμήθηκαν κάτω από τα άστρα. Όταν ξύπνησαν, τα ρούχα τους ήταν άσπρα από την πάχνη.
«Περπατούσαμε μέχρι που τα παπούτσια μας έλιωσαν και τα πόδια μας πονούσαν, άνοιξαν και έτρεχε αίμα» θυμόταν η Τζέιν. «…Ζητήσαμε από τον Θεό τον Αιώνιο Πατέρα να γιατρέψει τα πόδια μας και οι προσευχές μας απαντήθηκαν»1.
Υπομένοντας εκείνο το σκληρό ταξίδι, η Τζέιν τραγουδούσε ύμνους με τους γονείς και τα αδέλφια της, δοξάζοντας τον Θεό. Τελικά, έπειτα από τρεις σχεδόν μήνες πεζοπορίας, έφθασαν στη Ναβού. Χρόνια αργότερα, όταν πιστοί Άγιοι έφυγαν για να διασχίσουν τις πεδιάδες, η Τζέιν ήταν ανάμεσα στους πρωτοπόρους που ξεκίνησαν τη διαδρομή περπατώντας.