Επιδιώκοντας το πλήρωμα του Χριστού
Από τον Πρεσβύτερο Τζέφρυ Χόλλαντ
Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Από μία ομιλία πολυπεριφερειακής πνευματικής συγκέντρωσης νέων ενηλίκων, “The Measure of the Stature of the Fulness of Christ” [«Το μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»], που δόθηκε στο Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, Η.Π.Α., στις 9 Φεβρουαρίου 2020.
Αυτό το Πάσχα προχωρήστε προς τον Ιησού Χριστό και επιζητήστε την καθησυχαστική φωνή Του που είναι γεμάτη ειρήνη.
Μην φοβάστε, υπό Michael Malm
Επιτρέψτε μου να αναφέρω κάποιες σκέψεις για την προσωπική αναζήτηση που θα κάνει ο καθένας σας κατά την επιζήτηση «του πληρώματος» του αναστήματος του Χριστού (βλέπε Προς Εφεσίους 4:13). Ελπίζω να έχουν κάποια αξία για σας αυτόν τον καιρό της διαμόρφωσης της ζωής σας και στις περιστάσεις όπου βρίσκεστε.
Κάποιοι από εσάς βρίσκεστε εκεί που θέλετε να είστε ή τουλάχιστον γνωρίζετε πού θέλετε να κατευθυνθεί η ζωή σας. Κάποιοι από εσάς φαίνεται να έχετε πολλές ευλογίες και θαυμάσιες επιλογές μπροστά σας. Άλλοι από εσάς αισθάνεστε, για ένα διάστημα και για οποιονδήποτε λόγο, λιγότερο τυχεροί και με λιγότερα ελκυστικά μονοπάτια ακριβώς μπροστά σας.
Όμως οπουδήποτε πηγαίνετε και με όποιον τρόπο αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες σας για να φθάσετε εκεί, σας ζητώ να έλθετε προς τον Σωτήρα, Ιησού Χριστό, ως το επιβεβλημένο πρώτο βήμα για να φθάσετε στον προσωπικό σας προορισμό, για να βρείτε την ατομική ευτυχία σας και δύναμη και για να επιτύχετε τον υπέρτατο προορισμό και επιτυχία σας (βλέπε Νεφί Α΄ 10:18, Νεφί Β´ 26:33, Όμνι 1:26, Διδαχή και Διαθήκες 18:11).
Όλα αυτά μπορούν να είναι δικά σας, αν η απάντηση στην ερώτηση «Πού πηγαίνεις;» (Μωυσή 4:15) είναι «Όπου είσαι εσύ, Κύριε».
Η ζωή μπορεί να έχει δυσκολίες. Έχουμε πόνο και λύπη και πραγματικά προβλήματα να ξεπεράσουμε. Έχουμε απογοητεύσεις και θλίψη, κάθε είδους χαρούμενες και άσχημες στιγμές. Όμως ο Κύριος και οι προφήτες έχουν πει αρκετά ενθαρρυντικά λόγια για το πώς να αντιμετωπίζουμε εκείνα τα προβλήματα, τόσα πολλά ώστε να γεμίσουν ένα πολύ μεγάλο ημερολόγιο.
«Ειρήνη αφήνω σε σας»
Η ευλογία του Σωτήρος στους μαθητές Του, καθώς προχωρούσε προς την οδύνη και την αγωνία της Γεθσημανή και του Γολγοθά είναι η πλέον συγκινητική από αυτά τα λόγια. Εκείνη τη νύχτα, τη νύχτα του μεγαλύτερου μαρτυρίου που έλαβε ποτέ χώρα στον κόσμο ή που θα λάβει ποτέ, ο Σωτήρας είπε: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας… Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει» (Κατά Ιωάννην 14:27).
Πόσο εκπληκτική άποψη για τη ζωή, την πλέον αγωνιώδη από όλες τις ώρες! Πώς είναι δυνατόν να το λέει αυτό, αντιμετωπίζοντας εκείνο που γνωρίζει ότι θα αντιμετωπίσει; Μπορεί να το λέει αυτό διότι είναι δική Του η Εκκλησία και το Ευαγγέλιο των ευχάριστων καταλήξεων! Για εμάς, η νίκη έχει ήδη κερδηθεί. Εκείνος κοιτάζει μακροπρόθεσμα. Αναφέρει την ευρεία, συνολική κατάσταση.
Νομίζω ότι μερικοί από εμάς, ωστόσο, θα πρέπει ακόμα να διατηρούν εκείνο το στερεότυπο, απομεινάρι της πουριτανικής κληρονομιάς, που λέει πως είναι κατά κάποιον τρόπο λάθος να παρηγορούμαστε ή να μας βοηθούν, ότι θα πρέπει να είμαστε μονίμως δυστυχείς για κάτι. Θα έλεγα ότι το «να έχετε θάρρος» (Κατά Ιωάννην 16:33) στην αναζήτηση για το «μέτρο ηλικίας τού πληρώματος του Xριστού» (Προς Εφεσίους 4:13) μπορεί να είναι η εντολή η οποία, ακόμα και στην καρδιά των κατά τα άλλα πιστών Αγίων των Τελευταίων Ημερών, δεν τυγχάνει υπακοής, σχεδόν παγκοσμίως. Και ωστόσο, τίποτα βεβαίως δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο θλιβερό για την ευσπλαχνική καρδιά του Κυρίου.
Όσο ανήσυχος και να ήμουν, αν κάποια στιγμή στη ζωή τους ένα από τα παιδιά μου είχε σοβαρό πρόβλημα ή ήταν δυστυχισμένο ή ανυπάκουο, παρ’ όλα αυτά, θα ήμουν απείρως περισσότερο συντετριμμένος αν αισθανόμουν ότι σε μία τέτοια στιγμή εκείνο το παιδί δεν μπορούσε να με εμπιστευθεί για βοήθεια ή θεωρούσε ότι το συμφέρον του ήταν άνευ σημασίας για εμένα ή μη ασφαλές στη φροντίδα μου.
Με την ίδια λογική, είμαι πεπεισμένος ότι κανένας μας δεν μπορεί να εκτιμήσει πόσο βαθιά πληγώνεται η στοργική καρδιά του Θεού Πατέρα ή του Υιού Του, του Σωτήρος του κόσμου, όταν βλέπουν ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται σιγουριά στη φροντίδα Τους ή ασφαλείς στα χέρια Τους ή δεν έχουν εμπιστοσύνη στις εντολές Τους. Φίλοι μου, για αυτόν τον λόγο και μόνο, έχουμε καθήκον να είμαστε χαρωποί!
«Aρκεί… η χάρη» Του
Μία άλλη συμβουλή σχετικά με το να επιζητούμε τον Χριστό και το μέτρο της πληρότητάς Του, μας έρχεται όταν ο Ιησούς έκανε το θαύμα της σίτισης 5.000 ανθρώπων από πέντε φραντζόλες ψωμί και δύο ψάρια (βλέπε Κατά Ματθαίον 14:13-21). (Παρεμπιπτόντως, μην ανησυχείτε ότι δεν θα έχουν μείνει άλλα θαύματα για να σας βοηθήσει ο Χριστός. «Αρκεί… η χάρη» Του [Προς Κορινθίους Β´ 12:9]. Είναι ένα πνευματικό, αιώνιο μάθημα αυτού του θαύματος. Έχει άφθονες ευλογίες να επαρκέσουν για όλους και ακόμα απομένουν αρκετά γεμάτα καλάθια! Να πιστεύετε και να απολαμβάνετε την προσφορά Του τού «άρτο[υ] τής ζωής»! [Κατά Ιωάννην 6:35].)
Αφού ο Ιησούς τάισε τα πλήθη, τα απέλυσε και έβαλε τους μαθητές Του σε ένα αλιευτικό πλοίο για να πάνε στην αντίπερα όχθη της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Κατόπιν «ανέβηκε στο βουνό κατ’ ιδίαν για να προσευχηθεί» (Κατά Ματθαίον 14:23).
Όταν οι μαθητές ξεκίνησαν με το πλοίο τους πλησίαζε το βράδυ και η νύχτα έφερνε καταιγίδα. Οι άνεμοι θα πρέπει να ήταν θυελλώδεις από την αρχή. Εξαιτίας των ανέμων, αυτοί οι άνδρες πιθανόν να μην άνοιξαν ποτέ τα πανιά, αλλά μόνο κωπηλατούσαν – και ήταν πράγματι κοπιαστικό.
Αυτό το ξέρουμε διότι «κατά την τέταρτη φυλακή τής νύχτας» (Κατά Ματθαίον 14:25) –κάπου μεταξύ 3:00 και 6:00 π.μ.– είχαν διανύσει μόνον μερικά μίλια (βλέπε Κατά Ιωάννην 6:19). Μέχρι τότε το πλοίο είχε βρεθεί στο μέσον άγριας καταιγίδας.
Όμως, όπως πάντοτε, ο Χριστός τους πρόσεχε. Βλέποντας πόσο δύσκολο ήταν γι’ αυτούς, ο Σωτήρας απλώς προσέγγισε το πλοίο τους από την συντομοτέρα οδό, περπατώντας επάνω στα κύματα για να τους βοηθήσει.
Τελειωτής της πίστης, υπό J. Alan Barrett
«Μη φοβάστε»
Τη στιγμή της μεγάλης ανησυχίας τους, οι μαθητές κοίταξαν και είδαν στο σκοτάδι αυτό το θαύμα, με χιτώνα που ανέμιζε, να έρχεται προς αυτούς επάνω στη θάλασσα. Κραύγασαν με τρόμο στο θέαμα, νομίζοντας ότι είναι φάντασμα που περπατούσε επάνω στα κύματα. Τότε, μέσα στη θύελλα και στο σκοτάδι –όταν η θάλασσα έδειχνε τόσο απέραντη και το πλοίο τους τόσο μικρό– ακούστηκε η υπέρτατη και καθησυχαστική φωνή γαλήνης από τον Διδάσκαλό τους: «Εγώ είμαι· μη φοβάστε» (Κατά Ματθαίον 14:27).
Αυτή η βιβλική αφήγηση μας υπενθυμίζει ότι ερχόμενοι προς τον Χριστό, επιζητώντας την πληρότητά Του ή στον ερχομό Του προς εμάς για να μας φέρει εκείνο το πλήρωμα, το πρώτο βήμα ίσως μας γεμίσει με κάτι πολύ όμοιο με απόλυτο φόβο. Δεν θα έπρεπε, όμως κάποιες φορές συμβαίνει. Μία από τις μεγάλες ειρωνείες στο Ευαγγέλιο είναι ότι αυτή η ίδια η πηγή βοήθειας και ασφάλειας που μας προσφέρεται είναι αυτό από το οποίο, μέσα στην κοντόφθαλμη θνητή οπτική μας, φεύγουμε μακριά.
Όποιος και αν είναι ο λόγος, έχω δει ερευνητές να φεύγουν τρέχοντας από το βάπτισμα. Έχω δει πρεσβυτέρους να φεύγουν τρέχοντας από μία κλήση για ιεραποστολή. Έχω δει αγαπημένα ζευγάρια να φεύγουν τρέχοντας από τον γάμο. Έχω δει μέλη να φεύγουν τρέχοντας από δύσκολες κλήσεις. Και έχω δει ανθρώπους να φεύγουν τρέχοντας από την ιδιότητά τους ως μέλη της Εκκλησίας.
Πολύ συχνά φεύγουμε τρέχοντας από εκείνα τα ίδια πράγματα που θα μας σώσουν και θα μας καθησυχάσουν. Πολύ συχνά βλέπουμε δεσμεύσεις του Ευαγγελίου σαν κάτι που θα πρέπει να φοβόμαστε και μετά να εγκαταλείψουμε.
O Πρεσβύτερος Τζέιμς Τάλματζ (1862-1933) είπε: «Στη ζωή κάθε ενήλικου ανθρώπου έρχονται εμπειρίες, όπως στην πάλη των ταξιδιωτών με τα ανεμοδαρμένα κύματα με ενάντιους ανέμους και απειλητικές θάλασσες. Πολλές φορές η νύχτα της πάλης και του κινδύνου έχει προπορευθεί κατά πολύ της βοήθειας. Και τότε, πολύ συχνά, η σωτήρια βοήθεια εκλαμβάνεται ως μεγαλύτερος τρόμος. [Όμως,] όπως συνέβη σε [αυτούς τους μαθητές] στο μέσον των ταραγμένων υδάτων, έτσι έρχεται σε όλους όσοι κοπιάζουν με πίστη, η φωνή του Λυτρωτή – “Εγώ είμαι· μη φοβάστε”» 1.
Ελάτε προς Αυτόν
Το θαυμάσιο γεγονός σχετικά με αυτήν την πρόσκληση να λάβουμε τον Σωτήρα, να έλθουμε προς Αυτόν και να επιδιώξουμε το μέτρο ηλικίας του πληρώματος Εκείνου είναι ότι μπορεί οποιοσδήποτε να το κάνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι γνωρίζετε θέλουν να τηρούν τις εντολές ή ότι όλοι που συναντάτε τυχαία θα τηρούν τις εντολές. Όμως αυτό που σημαίνει είναι ότι είναι δυνατόν να τηρούμε τις εντολές χωρίς κάποιο ξεχωριστό δώρο ή κληρονομιά για να το κάνουμε.
Ειλικρινά παρακαλώ για πίστη που είναι «λαμπερή και φωτεινή, αγνή και ρωμαλέα», για τον Χριστό «να περάσει σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό της κουλτούρας [μας]»2 και για το μέτρο ηλικίας του Χριστού να είναι σε πλήρωμα στη ζωή μας (βλέπε Προς Εφεσίους 4:13).
Η ζωή θα σας δοκιμάσει. Δυσκολίες θα έρθουν. Πόνος καρδιάς θα σας πλήξει. Αγαπημένα πρόσωπα θα πεθάνουν. Επομένως, όπου και αν πηγαίνετε, βρείτε πρώτα τον δρόμο σας προς τον Ιησού Χριστό. Να θυμάστε ότι το μαρτύριο και η Ανάστασή Του έκαναν δυνατή τη νίκη μας επί των δυσκολιών και του θανάτου. Συνάψτε τις διαθήκες σας με Εκείνον και τηρήστε τις καθώς προχωρείτε στο ταξίδι σας.
Σε όλη την αδυναμία μου, που πρόθυμα αναγνωρίζω, επιθυμώ να επιτύχουμε «το μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Θέλω να έλθω προς Αυτόν. Θέλω Εκείνος, αν είναι δυνατόν, να έλθει προς εμένα. Και πραγματικά θέλω αυτήν την ευλογία για όλους σας.