Mijn onopgemerkte zegeningen
Ik zag pas na de nodige moeilijkheden in hoe mijn hemelse Vader me zegent.
Foto, Getty Images
Toen ik in mijn derde gebied in het zendingsgebied Bacolod (Filipijnen) aankwam, was het regenseizoen al begonnen. Ik was naar een schilderachtig stadje met omliggende boerderijen gestuurd op noordwestelijk Negros, een eiland in het zuiden.
In december 2014 werd de provincie door de orkaan Ruby getroffen. De verwoesting in ons gebied viel nog mee, maar de zandwegen werden wel modderig en glibberig. We werkten ondanks de ongunstige weersomstandigheden toch gewoon door.
Een kleine gemeenschap die erg veelbelovend was, lag aan de rand van de stad. Al onze onderzoekers en recente bekeerlingen daar waren boeren. Overdag werkten ze in de suikerrietvelden, dus onderwezen we ze later op de dag en ’s avonds.
We konden de gemeenschap alleen te voet door modderige velden heen bereiken. Daarbij moesten we goed uitkijken voor honden, kikkers, slangen en muggen. We namen altijd zaklampen en paraplu’s mee. Kerkleden vergezelden ons in het donker terug naar huis.
Ik wilde het soms bijna opgeven. Ik kon het niet meer opbrengen om elke dag door modderige suikerrietvelden heen te ploeteren, dus bad ik om hulp. Het antwoord kwam: ‘Koop regenlaarzen!’
Mijn collega en ik kochten allebei een paar. Ik was superblij met mijn laarzen, maar dat was van korte duur. Ze waren erg zwaar en oncomfortabel. Ik kreeg er zweetvoeten in en het wandelen schoot niet op.
Op een avond gingen we na onze lessen terug naar huis en deden we onze gewone zendingsschoenen weer aan. Vervolgens gingen we naar de volgende afspraak in de stad. Ik voelde me onderweg zo licht als wat. Ik was blij dat ik mijn plastic schoenen weer aan had. Ik vroeg me af waarom ik opeens dankbaar was voor schoenen die ik mijn hele zending al gedragen had.
Het antwoord kwam als een gedachte: ‘Daar hebben de regenlaarzen voor gezorgd.’ Tot dan toe had ik niet beseft hoeveel comfort mijn plastic schoenen me hadden bezorgd.
Ik moest opeens aan de moeilijkheden en beproevingen van mijn zending denken. Mijn plastic schoenen waren steeds een alledaagse, ongewaardeerde steun en toeverlaat geweest. Terwijl ik vat op mijn wirwar aan gevoelens probeerde te krijgen, voelde ik een stem zeggen: ‘Je maakt beproevingen en moeilijkheden mee, zodat je zegeningen leert opmerken en waarderen.’
Ik zag in dat ik moeilijkheden moest doormaken, zodat ik de zegeningen van mijn hemelse Vader kon waarderen. Ik merkte mijn zegeningen door mijn beproevingen op en werd er dankbaar voor.