Kom dan en volg Mij
Hoe Emily Richards ‘iets te zeggen’ had
31 mei–6 juni
Emily Richards nam op de bijeenkomst van de National Woman Suffrage Association [nationale beweging ter bevordering van het stemrecht voor vrouwen] in de hoofdstad van de VS, Washington, D.C., achter het smalle spreekgestoelte plaats. Ze wist dat dit een van de belangrijkste ervaringen in haar leven was. Het was 1889, een jaar waarin het vrouwenkiesrecht in Utah en het meervoudig huwelijk fel bediscussieerd werden. Emily was weliswaar nerveus, maar voelde zich voorbereid om ten gunste van haar thuisstaat, geslacht en godsdienst te spreken.
Eén bron meldde: ‘Men was bang dat de dame uit Utah zich niet verstaanbaar zou kunnen maken door de hal heen – anderen was dat in elk geval niet gelukt – maar de aanwezigen waren aangenaam verrast dat haar heldere stem tot de verste uithoeken van het gebouw doordrong. Haar toespraak was waarlijk een triomf.’1
Er is geen verslag van wat Emily die dag zei, maar één journalist meldde dat ze zo’n half uur lang sprak. Ze gaf ‘een ordentelijke, wetenschappelijke presentatie’ van feiten en denkbeelden die ‘vooroordelen weg[namen]’. De verslaggever zei verder dat Emily’s woorden een ‘zachtmoedige geest’ uitstraalden, waardoor die dag vele harten jegens het territorium Utah verzacht werden.2
Emily was echter van huis uit zeker geen begaafd spreekster. Ze wist nog goed dat Eliza R. Snow, toenmalig algemeen ZHV-presidente, haar van advies had gediend: ‘De eerste keer dat [zuster Snow] mij vroeg in een bijeenkomst te spreken, lukte mij dat niet, en ze zei: “Maak u geen zorgen, maar als u weer voor een spreekbeurt wordt gevraagd, is het beter als u ook iets te zeggen hebt.”’3
Emily nam dat advies ter harte en zorgde dat ze voorbereid was om te spreken wanneer dat nodig was. Ook wij moeten, net als Emily Richards, altijd bereid zijn om onze mond open te doen (zie Leer en Verbonden 60:2) en Gods woord te verkondigen.