De Grote Begeleider
Midden in mijn geklaag drong een eenvoudige maar krachtige gedachte tot me door, die mijn dankbaarheid vergrootte.
Foto van de auteur, Annika Burkhardt
Het heeft iets opwindends om op een bankje te zitten, met je handen op de ivoren toetsen van de piano, wachtend op het teken van de dirigent. Begeleiden is een van mijn favoriete hobby’s, maar het is er niet een die wordt opgemerkt. Soms zit mijn ego in de weg, en wil ik dat iemand mijn inspanningen erkent.
Als begeleiders assisteren we de artiesten, handhaven we het tempo, en zorgen we voor de harmonie en het gevoel van de muziek. Soms verhullen we zelfs de fouten van artiesten. We maken lange dagen, voor en na de repetities. Soms zijn wij de laatsten die de partituren ontvangen, maar de eersten van wie verwacht wordt dat wij die onder de knie hebben.
In een moeilijke periode worstelde ik met die gevoelens. Ik vond dat niemand mijn werk waardeerde. Op een avond knielde ik naast mijn bed neer om het mijn hemelse Vader te vertellen.
Ik begon mijn gebed met een opsomming van alles wat ik deed en waarvoor ik geen dank ontving. Ik had niet veel nodig, maar wel iets. Ik vertelde Hem dat ik me vergeten voelde.
Tijdens mijn geklaag fluisterde de Geest mij een gedachte in die mijn hele perspectief veranderde.
Ik stopte met bidden toen ik plotseling mijn situatie in een ander licht zag. Ik nam mijn lijst met klachten door en dacht erover met het beeld van mijn hemelse Vader als begeleider. Ik was verrast en verootmoedigd toen ik erover nadacht dat wij misschien niet beseffen hoeveel Hij ons helpt, aan ons leven toevoegt, onze fouten bedekt en voor ons bestwil niet zal ‘sluimeren of slapen’ (Psalmen 121:4). Verwachten wij Hem als eerste, maar nodigen we Hem als laatste uit?
Na die ervaring begon ik Hem te danken voor zijn voortreffelijke begeleiding in mijn leven. Alles wat ik ben, komt door Hem en zijn Zoon. Wat een ander perspectief! Hij bestrafte me niet voor mijn gevoelens of mijn geklaag. In plaats daarvan koos Hij ervoor om mij te onderwijzen. Hij leerde me om op een andere manier naar Hem en anderen te kijken.
Als ik nu in de val van zelfmedelijden trap, denk ik aan mijn Grote Begeleider – Degene met wie ik aan het repeteren ben en Degene die ik moet bedanken. Onze hemelse Vader leerde mij om Hem op een andere manier te waarderen dan ik ooit had gedaan, om de mensen om mij heen met meer waardering te aanschouwen, om een dankbaarder hart te hebben, en om aan deze woorden van zijn Zoon te denken: ‘Ik ben gekomen, opdat zij leven hebben en overvloed hebben’ (Johannes 10:10).