Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Ik kreeg een getuigenis van het garment
De eerste keer dat ik garments aantrok, leek dit het ontbrekende stuk van een puzzel die ik probeerde af te maken.
Illustratie, David Green
Anderhalf jaar voordat ik naar de Washington D.C.-tempel ging om mijn begiftiging te ontvangen, had ik nog nooit van het Boek van Mormon of De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen gehoord. Maar toen ik de zendelingen tegenkwam en over de kerk begon te leren, voelde ik dat het evangelie waar was.
Ik liet me halverwege mijn laatste jaar aan de middelbare school dopen, terwijl ik me op een studie aan de Georgetown University voorbereidde. Kort na mijn doop vroegen enkele leden van mijn wijk en zelfs de zendelingen of ik aan een zending had gedacht. Ik antwoordde altijd met klem nee. Hoe kon ik mensen over een godsdienst en levensstijl vertellen die ik zelf nog maar net had aangenomen?
Een paar weken voordat ik naar Georgetown verhuisde, kreeg ik mijn patriarchale zegen, en die ervaring bood me veel perspectief op mijn toekomst. Voordat ik lid van de kerk werd, had ik het gevoel dat mijn leven altijd volgens plan leek te verlopen, en plotseling werd dat patroon drastisch verstoord. De inhoud van mijn patriarchale zegen kwam niet overeen met de manier waarop ik me mijn leven altijd had voorgesteld. Een van de duidelijkste raadgevingen die ik niet kon ontkennen, was het advies om op zending te gaan.
Al gauw begon ik, zij het aarzelend, mijn zendingspapieren in te vullen.
Ik begreep dat het gebruikelijk was dat leden hun tempelbegiftiging ontvingen voordat ze in het zendingsveld kwamen, dus begon ik me op de tempel voor te bereiden. Ik wist dat een van de veranderingen in mijn leven zou zijn dat ik me ertoe verbond om het garment te dragen. Ik had nog niet veel over garments nagedacht voordat ik me op de tempel begon voor te bereiden, dus ik had me nog niet voorgesteld hoe het zou zijn om het te dragen.
Toen ik naar Georgetown was verhuisd, liet ik me door mijn bisschop begeleiden en ging ik elke week naar het instituut. Mijn instituutsleerkracht was zo vriendelijk om enkele weken lang speciaal voor mij tempelvoorbereidingslessen aan te bieden tot aan mijn begiftigingsdatum. Dat was een tedere barmhartigheid, want ik was ver weg van mijn thuiswijk en had geen familie in de kerk om me te begeleiden. Uiteindelijk kreeg ik mijn zendingsoproep naar Paraguay en was ik er klaar voor om voor het eerst naar de tempel te gaan.
Naar de tempel
Toen ik naar de tempel ging, had ik het gevoel dat ik thuiskwam. De eerste keer dat ik garments aantrok, leek dit het ontbrekende stuk van een puzzel die ik probeerde af te maken. Ik begreep dat mijn verbond om het garment te dragen een belangrijke stap in mijn geestelijke vooruitgang was, en hoewel deze beslissing heilig en persoonlijk was, sloot ik het blijmoedig omdat ik wist dat de kennis die ik als dochter van God over mijn goddelijkheid zou opdoen alles overtrof wat de wereld me te bieden had.
Toen ik mijn begiftiging had ontvangen, was de grootste aanpassing niet hoe ik me voelde omdat ik garments droeg, maar de nieuwe garderobe die ik mij daarna moest aanschaffen. Ik haalde veel kleren uit mijn kast die mijn garments niet bedekten.
Maar die veranderingen in mijn leven gaven me een fijn gevoel. Omdat ik de tijd had genomen om me op de tempel voor te bereiden, was de aanpassing van mijn garderobe een fijne, makkelijke ervaring. En toen ik ernaar streefde om meer te leren, verdiepte ik mijn getuigenis dat het dragen van het garment meer is dan een aanpassing in mijn kleding – het is een symbool van mijn toewijding aan mijn Heiland, Jezus Christus, en mijn keuze om Hem te volgen. Het is ook een gave – een tastbare herinnering aan mijn tempelverbonden en de macht, bescherming en zegeningen die mij door het zoenoffer van de Heiland ter beschikking staan.
Mijn enige verwachting op de dag van mijn tempelbegiftiging was dat ik Gods liefde voor mij zou voelen. Ik voelde die liefde in de tempel overvloediger dan ooit, en ik was vastbesloten om mijn verbonden na te komen en mijn garments te dragen, want ik wilde dat gevoel nooit meer kwijtraken.
Mijn streven om mijn verbonden na te leven
In de eenzaamste en verraderlijkste tijden van mijn leven heeft mijn getuigenis van eenvoudige, fundamentele evangeliebeginselen me ertoe gebracht om mijn garments altijd bewust te dragen terwijl ik ernaar streefde om mijn tempelverbonden na te leven.
Ik put veel troost uit deze woorden van president Russell M. Nelson:
‘Wanneer er ook maar enige opschudding in uw leven is, bevindt de veiligste plek in geestelijk opzicht zich binnen uw tempelverbonden!
Geloof me alstublieft als ik zeg dat u niets te vrezen hebt als uw geestelijk fundament stevig op Jezus Christus is gebouwd. Als u de verbonden trouw blijft die u in de tempel hebt gesloten, zult u door zijn macht gesterkt worden. Als er dan geestelijke aardbevingen komen, kunt u standvastig blijven omdat uw geestelijk fundament stevig en onverzettelijk is.’1
Mijn leven is er sinds ik lid van de kerk ben geworden niet makkelijker op geworden. In feite kwamen enkele van de moeilijkste momenten van mijn leven na mijn doop. Maar ik weet dat mijn kennis van het herstelde evangelie en de kracht van de verbonden die ik in de tempel heb gesloten deze moeilijkheden draaglijk hebben gemaakt, en dat de gevolgen zonder mijn geloof in Jezus Christus heel anders zouden zijn geweest.
Het is best een uitdaging om doelbewust als discipel van Christus te leven wanneer de wereld haaks staat op de normen die ik probeer na te leven. Maar zoals president Nelson heeft gezegd, is het voor mij de beste toevlucht om binnen mijn tempelverbonden te leven, waaronder het dragen van mijn garments, zoals ik had beloofd. En als ik dat blijf doen en op het verbondspad blijf, weet ik dat ik vreugde zal hebben.