Als alleenstaande vader dochters opvoeden

Richard M. Romney

Kerktijdschriften

Ik wist dat het moeilijk zou zijn om mijn dochters zonder mijn vrouw groot te brengen. Maar ik kwam er al gauw achter dat ik er eigenlijk niet alleen voor stond.

Toen mijn vrouw aan kanker overleed, werd ik de alleenstaande vader van onze vijf kinderen – twee meisjes en drie jongens. In mijn eentje kinderen opvoeden was moeilijk, maar ik vond het vooral moeilijk om mijn twee dochters groot te brengen. Er waren zoveel dingen die ze nodig hadden die alleen een vrouw echt kon geven. President M. Russell Ballard, waarnemend president van het Quorum der Twaalf Apostelen, heeft gezegd: ‘Moeders en dochters spelen een essentiële rol in elkaars leven, omdat zij elkaar helpen om hun oneindige mogelijkheden te verkennen, ondanks de ondermijnende invloeden van een wereld waarin het vrouw-zijn en het moederschap worden bezoedeld en gemanipuleerd.’¹ Hoe kon ik dat ooit compenseren?

Maar verschillende evangeliebeginselen gaven me kracht om mijn fantastische dochters en mijn geweldige zoons te leiden. Deze beginselen kunnen andere alleenstaande vaders van dochters, alleenstaande moeders van zoons en alle alleenstaande ouders van nut zijn.

Blijf op het fundament van het evangelie bouwen

Ik leerde dat ik eerst mijn hemelse Vader en Jezus Christus voor al mijn kinderen en mijzelf trouw moest blijven, net als altijd. ‘Beproevingen zijn al heel lang een zaaibed voor groter geloof’, zegt president Henry B. Eyring, tweede raadgever in het Eerste Presidium.²

Toen we geloof oefenden, merkten we dat het belangrijk was om verschillende dingen te doen:

Denk aan de kleine, eenvoudige dingen. Door gezinsgebed en Schriftstudie ontvingen we ‘grote dingen’ (Alma 37:6), zoals hoop en vreugde.
Sterk elkaar. Breng tijd met elkaar door, praat, en moedig elkaar aan. Eenvoudige woorden van steun kunnen veel verschil uitmaken.
Geef elkaar het goede voorbeeld. Als ik mijn kinderen aanmoedigde om het goede voorbeeld te geven, moest ik ook een goed voorbeeld voor hen zijn. Ik moest blijven ‘spreken over Christus en [mij] in Christus [verheugen], opdat [mijn] kinderen [zouden] weten’ (2 Nephi 25:26) dat zij ook op Hem moesten vertrouwen.
Vertrouw op onze hemelse Vader. Zijn plan voor ieder van ons is een plan van geluk. Zelfs in moeilijke tijden zijn ‘de mensen […], opdat zij vreugde zullen hebben’ (2 Nephi 2:25), en het is de bedoeling dat gezinnen voor eeuwig bij elkaar zijn. Die waarheden gaven ons elke dag kracht.
Aanvaard een kerkroeping en maak die groot. Ik wist dat het belangrijk was om in roepingen te blijven dienen, mijn bedieningswerk te doen en met andere heiligen der laatste dagen om te gaan. Toen ik hoorde dat een van mijn dochters in het wijkkoor wilde zingen, ging ik ook bij het koor. We zongen samen en maakten veel plezier.
Luister naar de algemene conferentie. Vlak voor de algemene conferentie voelde ik me eens ontmoedigd, en ik bad om te weten of iemand mijn situatie begreep. Diezelfde conferentie zei ouderling David S. Baxter van de Zeventig: ‘Er zijn natuurlijk ook wel gezinnen met een alleenstaande vader. Broeders, we bidden ook voor u en prijzen u.’³ Daardoor begreep ik dat alleenstaande vaders dezelfde liefde en steun als alleenstaande moeders krijgen.

Laat anderen helpen

Maar ik was een vader die in mijn eentje probeerde dochters op te voeden. Ik bracht tijd met elk van mijn dochters door om onze band aan te halen. Maar hoe kon ik ze helpen om zich voor te bereiden op het vrouw-zijn? Ik merkte al snel dat er meer mogelijkheden waren dan ik me had voorgesteld:

Familieleden. Ik dank de Heer voor mijn schoonzus en schoondochter die in de buurt woonden en mij te hulp kwamen. Ze woonden de infosessies over seksuele opvoeding met mijn dochters bij. Ze hielpen mijn dochters om zich op dansavonden voor te bereiden. Maar boven alles luisterden ze. Ze lieten mijn dochters over hun hoop, angsten en verlangens vertellen. Ze hielpen ze om van een kind tiener te worden, en vervolgens een volwassene met een ander begrip van dat proces dan ik kon verschaffen, aangezien ik dat zelf nooit op die manier had meegemaakt.
Buren. Goede buren met een dochter letten na school op mijn dochter totdat ik van kantoor thuiskwam. Andere buren brachten mijn kinderen naar school als ik al vroeg vergaderingen had. Een van de buren had een tuindersbedrijf en liet zijn personeel mijn gazon regelmatig gratis maaien zodat ik meer tijd met mijn gezin kon doorbrengen.
Dienende broeders en leidinggevenden in de kerk. Mijn dienende broeders coördineerden met de wijkraad, en het leek wel of iedereen in de wijk, vooral jeugdwerk- en jongevrouwenleidsters, een extra inspanning leverden om mijn meisjes te helpen. Ik kwam erachter dat een van de geweldige dingen aan de zustershulpvereniging is dat ze echt hulp bieden. Eens heeft een groep ZHV-zusters mijn hele huis van boven tot beneden schoongemaakt. En bij jongevrouwenactiviteiten zorgde er altijd iemand voor dat mijn dochters zich erbij betrokken voelden.

Niet iedereen zal diezelfde mate van steun krijgen. Maar ik heb geleerd dat die mensen misschien niet begrijpen hoe ze kunnen helpen met het gemis dat onze kinderen zonder moeder ondervinden.

Weet dat je er niet alleen voor staat

Ouderling Baxter heeft gezegd: ‘Alleenstaande ouders, ik getuig dat, als u uw uiterste best doet tijdens de moeilijkste omstandigheden, de hemel u toelacht. U staat er echt niet alleen voor. Laat de reddende, liefdevolle macht van Jezus Christus uw leven verlichten en u met hoop op eeuwige beloften vervullen. Vat moed. Heb geloof en vertrouwen. Leef nu met geestkracht en zie met vertrouwen de toekomst tegemoet.’⁴

Net als iedereen die het moeilijk heeft, kunnen alleenstaande vaders zich overstelpt voelen. Ik weet dat dit soms ook voor mij gold. Maar ik weet ook dat er veel hoop en hulp voor alleenstaande vaders in De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen is.