Digitaal thema-artikel
Hoe kon ik mijn toespraak houden in een taal die ik nog niet onder de knie had?
Als zendingsleidster leerde ik op de Heer te vertrouwen, ook al voelde ik me onbekwaam.
Foto, Karel Denisse Calva Sanchez
Toen mijn man en ik van 2012 tot 2015 in Santiago (Chili) als zendingsleiders werkzaam waren (hij was zendingspresident), leerde ik enkele levensveranderende lessen over het bestaan van wonderen en hoe ze tot stand komen. Door deze roeping te aanvaarden, begaf ik me ver buiten mijn comfortzone omdat ik de taal van ons zendingsgebied niet sprak. Ik voelde me aanvankelijk ongelofelijk onbekwaam.
Aan het begin van mijn zending besefte ik door een telefoontje van een familielid dat ik me veel te veel op mezelf en mijn worstelingen concentreerde. Toen ik me het advies herinnerde dat president Gordon B. Hinckley (1910–2008) van zijn vader had gekregen, ‘Vergeet jezelf en ga aan het werk’,1 besloot ik mijn focus te verleggen. Telkens als ik ontmoedigd raakte, vroeg ik me af: aan wie denk je? Het antwoord was steevast aan mezelf. Dan bekeerde ik me en richtte ik me op anderen. Ik koos ervoor om me op de zendelingen, de mensen die ze onderwezen of mijn familie te concentreren.
Ik probeerde ook in gedachte te houden wat ik kon, en me niet blind te staren op wat ik niet kon. Ik kon glimlachen, omhelzen en Spaans leren, hoewel dat niet van een leien dakje ging. Ik ging vaak met de zendelingzusters op pad (in plaats van me in het veilige zendingshuis te verschansen), zelfs als ik vond dat ik niet veel kon bijdragen.
Zolang ik bereid was om kleine stapjes van geloof te zetten, voelde ik de versterkende kracht van Christus door zijn zoenoffer, waardoor ik mijn zwakheden kon overwinnen (zie Jakob 4:7). Toen ik over mijn ervaringen nadacht, herkende ik een soortgelijk patroon in het leven van mijn lievelingsfiguren in de Schriften. In oktober 2014 schreef ik in mijn dagboek:
‘Er zijn legio voorbeelden in de Schriften van mensen die uit hun comfortzone stapten: Maria, de moeder van Jezus; Ruth; Esther; Paulus; Henoch; Lehi en Nephi; Alma; Ammon en zijn broers; Samuel; Abinadi; de tweeduizend jonge Lamanitische strijders; Joseph Smith en vele anderen. Ze grepen allemaal kansen aan die hen kwetsbaar maakten. Ze hadden de uitkomst van hun omstandigheden niet in de hand en konden die niet voorspellen. Ze werden ver buiten hun comfortzone geplaatst, en het risico op gevaar, pijn, leed, afwijzing en mislukking bestond, waardoor de Geest en gaven van God hen moesten redden.
‘De natuurlijke mens [zie Mosiah 3:19] wil zekerheid, geborgenheid en controle, maar ik heb geleerd dat die zaken Gods wonderen doorgaans niet uitlokken. Uit mijn ervaring hier heb ik geleerd dat als mensen ervoor kiezen om te beperken wat ze kunnen en zullen doen, op basis van wat ze makkelijk vinden of om mislukking te vermijden, ze beperken wat God met hen kan doen. Hij lijkt zijn wonderen vaker met ons te verrichten als we ons [aan zijn wil] onderwerpen, als we bereid zijn om een stap in het onbekende te zetten […] en meer op ons geloof in Hem en niet op onszelf vertrouwen. Ik heb geleerd dat ik meer opensta voor de versterkende kracht die de verzoening van Jezus Christus mij biedt, als ik me meer concentreer op leren, groeien en worden dan op eventuele mislukkingen.’
Een ervaring waardoor ik die les leerde, vond plaats toen ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen ons zendingsgebied en de drie andere zendingsgebieden in Santiago bezocht. Er waren meer dan duizend zendelingen in ons kerkgebouw bijeengekomen waar mijn man gevraagd was de bijeenkomst te leiden. Ouderling Holland kwam de kapel binnen, ging naast mijn man zitten, boog zich naar ons toe en zei: ‘Oké, we gaan het volgende doen. Zuster Wright, u spreekt als eerste en vertegenwoordigt de vrouwen van de zendingspresidenten. Daarna spreekt president Wright.’
De rest van het programma hoorde ik niet. Ik had nooit gedacht dat ouderling Holland me zou vragen om te spreken, dus ik had niets voorbereid. Ik heb liefst wat tijd om mijn toespraak voor te bereiden, in ieder geval tijd om mijn gedachten te ordenen, maar ik zou meteen na de openingslofzang en het openingsgebed spreken.
Toen mijn gedachtenmolen op gang kwam, kreeg ik plots het verlangen om mijn toespraak in het Spaans te houden. Maar hoewel we al een jaar op zending waren en ik erg hard had gewerkt om Spaans te leren, had ik nog steeds moeite met de taal en sprak ik allesbehalve vloeiend Spaans. Er was een tolk, maar dit was een Spaanstalig zendingsgebied en ik wilde echt in het Spaans spreken. In het Engels spreken zou al moeilijk zijn; in het Spaans spreken voelde aan als een enorme stap in het duister. Dus te midden van duizend zendelingen die ‘Uitgekozen Hem altijd te dienen’ (Lofzangen, nr. 167) zongen, haalde ik diep adem, beleed ik mijn tekortkomingen aan mijn Vader in de hemel, en smeekte ik om hulp en redding door de Geest.
Ik vertelde mijn hemelse Vader dat ik geen idee had wat ik moest zeggen of hoe ik het in het Spaans moest zeggen, maar ik beloofde Hem dat ik mijn mond zou opendoen en mijn best zou doen, met het geloof dat Hij die zou vullen (zie Mozes 6:32). Op dat moment kreeg ik een vredig gevoel dat me geruststelde. Na het gebed stond ik op en begon ik te spreken. Woorden die ik eerder had overpeinsd, kwamen op dat moment in mijn gedachten, zelfs in de vreemde taal die ik niet onder de knie had. Ik ging na mijn korte toespraak van drie minuten zitten en voelde me nog steeds rustig, maar vroeg me af hoe goed ik mijn boodschap had verwoord.
Na de bijeenkomst sprak de broeder die voor ouderling Holland had getolkt me aan en zei: ‘Zuster Wright, ik had geen idee dat u zo goed Spaans sprak!’ Ik antwoordde: ‘Mijn Spaans is helemaal niet goed.’ Hij verzekerde me dat ik geen fouten had gemaakt.
Ik weet zeker dat geen van de zendelingen zich iets van mijn toespraak herinnert. Maar die ervaring heeft mijn leven veranderd. Ik leerde op mijn hemelse Vader en de Heiland te vertrouwen, dat Zij mij ondanks mijn zwakheden konden en zouden sterken als ik bereid was om een stap in geloof te zetten. Als ik de veilige weg had gekozen en de tolk had gebruikt, zou ik nooit hebben geleerd hoe Zij ons redden als we ons openstellen om God te laten zegevieren.2
Ik hou van dit zinnetje in de definitie van ‘Grace’ [genade] in de Bible Dictionary: ‘Door middel van de genade van de Heer kunnen mensen door geloof in de verzoening van Jezus Christus, en door bekering van hun zonden, de kracht en de hulp ontvangen om de goede werken te verrichten die zij anders, op eigen kracht, niet hadden kunnen verrichten.’
Ik heb zijn genade die dag gevoeld. Door die stap in geloof te zetten, kreeg ik de moed om in de toekomst steeds weer uit mijn comfortzone te stappen. Mislukking zal altijd deel van het leerproces uitmaken, en dat heb ik de rest van mijn zending vaak met de taal ondervonden. Maar toen het er echt toe deed, voelde ik de steun en kracht van Jezus Christus die mij boven mijn eigen vermogens liet uitstijgen, zodat ik het werktuig in zijn handen kon zijn dat Hij nodig had om anderen tot zegen te zijn. Mijn geloof en vertrouwen in Hem zijn exponentieel toegenomen, wat de grootste gave is die ik aan onze zending heb overgehouden. Tegen de tijd dat we thuiskwamen, sprak ik vloeiend Spaans, en nu kan ik er anderen mee van dienst zijn als vrijwilliger in mijn gemeenschap en in de Spaanstalige gemeente waar we momenteel naar de kerk gaan.
Ik weet dat dit waar is: ‘Indien de mensen tot Mij komen, zal Ik hun hun zwakheid tonen. Ik geef de mensen zwakheid, opdat zij ootmoedig zullen zijn; en mijn genade is genoeg voor alle mensen die zich voor mijn aangezicht verootmoedigen; want indien zij zich voor mijn aangezicht verootmoedigen en geloof hebben in Mij, zal Ik maken dat zwakke dingen sterk voor hen worden’ (Ether 12:27).
Noten