«Πού ήσουν;», Λιαχόνα, Ιαν 2023.
Φωνές των Αγίων των Τελευταίων Ημερών
Πού ήσουν;
Έπρεπε να δεχθώ τον χρονισμό και τους σκοπούς του Θεού καθώς έμαθα να αγαπώ τη γιαγιά μου όπως την αγαπούν ο Επουράνιος Πατέρας και ο Ιησούς Χριστός.
Παρά την ασθένεια της γιαγιάς, όλα όσα κάνει για μένα είναι επειδή με αγαπά.
Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά της συγγραφέως
«Πού ήσουν, παιδί μου;» ρώτησε η γιαγιά μου καθώς απάντησε στο χτύπημα της πόρτας της. Είχα μόλις επιστρέψει από μία πλήρους απασχολήσεως ιεραποστολή στο Ελ Σαλβαδόρ. Τα μάτια της γιαγιάς ήταν γεμάτα δάκρυα χαράς που με έβλεπε ξανά. Οι βραχίονές της ήταν μαλακοί και ζεστοί καθώς τους τύλιγε γύρω από τον λαιμό μου.
Είχαμε μία ευχάριστη συζήτηση καθώς απαντούσα στις ερωτήσεις της για την ιεραποστολή μου. Συγκινήθηκα καθώς της έλεγα για τους ανθρώπους, το φαγητό, τη σκληρή δουλειά και τα θαύματα της ιεραποστολής μου. Αφού τελείωσα, ξαφνικά ησύχασε. Μετά ρώτησε: «Πού ήσουν, παιδί μου;»
Προφανώς, δεν έδιδε προσοχή. Έτσι, αρχίσαμε ξανά τη συζήτησή μας. Μόλις 20 λεπτά αργότερα, ρώτησε για τρίτη φορά: «Πού ήσουν, παιδί μου;»
Κάτι δεν πήγαινε καλά. Σύντομα ανεκάλυψα ότι περίπου έναν χρόνο αφότου είχα φύγει για την ιεραποστολή μου, η γιαγιά μου διεγνώσθη με την ασθένεια Αλτσχάιμερ.
Αισθάνθηκα μεγάλη επιθυμία να βοηθήσω τη γιαγιά. Για δύο χρόνια, κήρυττα την αγάπη που έχει ο Θεός για τα τέκνα Του. Τώρα είχα την ευκαιρία να ζήσω αυτές τις διδασκαλίες. Αν και ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο, προσφέρθηκα να μετακομίσω σε αυτήν, ώστε να μπορώ να την βοηθήσω.
Οι πρώτοι μήνες ήταν οι πιο δύσκολοι. Όπως και στο πεδίο της ιεραποστολής, η υπομονή και ο έλεγχος της απογοήτευσης έγιναν δουλειά πλήρους απασχολήσεως. Και όπως κατά τη διάρκεια της ιεραποστολής μου, έπρεπε να δεχθώ τον χρονισμό και τους σκοπούς του Θεού καθώς έμαθα να αγαπώ τη γιαγιά μου όπως την αγαπούν ο Επουράνιος Πατέρας και ο Ιησούς Χριστός.
Η ζωή με τη γιαγιά είναι μερικές φορές σαν να ζεις με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους. Μερικές φορές δεν αντέχει να έχει κάποιον άλλον μέσα στο σπίτι. Μερικές φορές θέλει τη φροντίδα και την προσοχή μου, ευτυχισμένη που δεν είναι μόνη της. Μερικές φορές το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι τι θα φάει ο εγγονός της που μόλις επέστρεψε από την ιεραποστολή του. Το «Μην το κάνεις αυτό!» μπορεί γρήγορα να γίνει «Γιατί δεν το κάνεις αυτό;»
Η γιαγιά μου, ωστόσο, υπήρξε μεγάλη ευλογία για μένα. Ξέρω ότι παρά την ασθένειά της, όλα όσα κάνει για μένα είναι επειδή με αγαπά.
Τα γλυκύτερα και πιο ειλικρινή λόγια της γιαγιάς μου έρχονται κάθε φορά που επιστρέφω στο σπίτι από το σχολείο ή την εργασία. Με τρυφερό βλέμμα, με αγκαλιάζει, φιλά τα μάγουλά μου και στοργικά ρωτά: «Πού ήσουν, παιδί μου;»