Βρίσκοντας το θείο σχέδιο στη μη ιδανική οικογένειά μας

Από την Τζένετ Έρικσον

Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τμήμα Ιστορίας και Διδαχής της Εκκλησίας, Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ

Η μη ύπαρξη της «ιδανικής» οικογένειας στη θνητότητα μπορεί να είναι οδυνηρό, αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την πραγματικότητά μας για να πλησιάσουμε τον Σωτήρα.

Νέα ενήλικη με φούσκα σκέψης της οικογένειας

Τίποτε δεν φέρνει βαθύτερα συναισθήματα νοήματος, χαράς, λαχτάρας και πόνου από τις σχέσεις που είναι πιο σημαντικές για την εμπειρία μας στη θνητότητα – τις οικογενειακές σχέσεις μας. Και επειδή αυτές οι σχέσεις έχουν τόση σημασία, οι ηγέτες της Εκκλησίας μας εμπνεύσθηκαν να δημιουργήσουν το «Η οικογένεια: Μία επίσημη διακήρυξη προς όλο τον κόσμο»¹. Οι αλήθειες της δίδουν μαρτυρία για έναν στοργικό Πατέρα, ο οποίος λαχταρά να γνωρίσουμε τα θεία πρότυπα που οδηγούν στην αιώνια ευτυχία στην οικογενειακή ζωή.

Ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ, Δεύτερος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, δίδαξε: «Επειδή ο Πατέρας μας αγαπά τα τέκνα Του, δεν θα μας αφήσει να μαντέψουμε τι έχει μεγαλύτερη σημασία σε αυτήν τη ζωή σχετικά με το πού θα μπορούσε η προσοχή μας να φέρει ευτυχία ή η αδιαφορία μας θα μπορούσε να φέρει λύπη»². Αυτό περιλαμβάνει τους μυριάδες ιερούς οικογενειακούς ρόλους που θα μπορούσαμε να έχουμε σε αυτή τη ζωή: κόρη ή γυιος, αδελφή ή αδελφός, μητέρα ή πατέρας, θεία ή θείος, γιαγιά ή παππούς.

Οι αλήθειες στη διακήρυξη επί της οικογενείας φωτίζουν τον δρόμο προς το «αιώνιο ιδεώδες» που πολλοί από εμάς επιθυμούμε βαθιά – δυνατές, ευτυχισμένες αιώνιες οικογενειακές σχέσεις. Το πρόβλημα είναι ότι ζούμε στη θνητή πραγματικότητα. Και αυτό το χάσμα μεταξύ «αληθινού» και «ιδανικού» μπορεί να είναι οδυνηρό. Μερικές φορές, αντί να την βλέπουμε ως φως που μας καθοδηγεί, μπορεί να βιώνουμε τη διακήρυξη επί της οικογενείας ως μια οδυνηρή υπενθύμιση του πού έχουμε «αποτύχει» στην εκπλήρωση του «ιδανικού».

Μπορεί να λαχταρούμε τον γάμο, αλλά να μην τον βλέπουμε ως πιθανότητα.
Μπορεί να παντρευτήκαμε και να βιώσαμε ένα καταστροφικό διαζύγιο.
Μπορεί να λαχταρούμε παιδιά που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε.
Μπορεί να βιώσαμε κακοποίηση στις οικογενειακές σχέσεις που εμπιστευόμασταν.
Μπορεί να έχουμε βιώσει σημαντικό πόνο λόγω των επιλογών αγαπημένων μελών της οικογένειας.
Μπορεί να νιώθουμε διχασμένοι παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας να φέρουμε την ενότητα ανάμεσα στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Μπορεί ακόμη και να αισθανόμαστε απογοητευμένοι από ανεκπλήρωτες επιθυμίες και υποσχέσεις.

Στην πραγματικότητα, όλοι μας θα γνωρίσουμε δυσκολίες, πόνο και θλίψη στην οικογενειακή ζωή – μερικοί περισσότερο από άλλους. Σε κάποιον βαθμό, όλοι μας θα εκπέσουμε εκτός των ιδανικών προτύπων που σκιαγραφούνται στη διακήρυξη για την οικογένεια.

Αυτό που μπορεί να μην συνειδητοποιούμε είναι το θείο σχέδιο σε εκείνη την πραγματικότητα.

Επιζητώντας τον Σωτήρα και υποτασσόμενοι σε Εκείνον

Ως ανύπανδρη γυναίκα που λαχταρούσε γάμο και παιδιά για πολλά χρόνια, επιθυμούσα και πίστευα ότι θεμελιώδης σκοπός της ζωής μου ήταν να επιτύχω τα ιδανικά της οικογενειακής ζωής που διατυπώνονται στη διακήρυξη για την οικογένεια. Ωστόσο, παρά τις πιο ειλικρινείς προσπάθειές μου, δεν μπορούσα να τις κάνω να συμβούν με τον τρόπο που πίστευα ότι θα έπρεπε. Αυτός ο αγώνας ήταν επώδυνος.

Εκείνη την εποχή, δεν μπορούσα να δω το θαυμαστό έργο που επιτελούσε ο Κύριος στην καρδιά μου μέσω αυτού του αγώνα.

Κοιτάζοντας πίσω, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου έπαιξαν ιερό ρόλο στην κλίση της καρδιάς μου προς τον Λυτρωτή μου προκειμένου να επιζητήσω ειρήνη και κατεύθυνση που Εκείνος μόνον θα μπορούσε να παράσχει και να εμβαθύνει την εμπιστοσύνη μου στην τέλεια αγάπη και την επικουρική δύναμή Του. Η καθημερινή προσευχή και η μελέτη των γραφών και ειδικά τα λόγια της γενικής συνέλευσης έγιναν σανίδα σωτηρίας ελπίδος και κατευθύνσεως. Ένιωσα την ανάγκη να στραφώ στα λόγια της πατριαρχικής ευλογίας μου –και άλλων ευλογιών της ιεροσύνης– για να βρω αγάπη και κατεύθυνση που ήταν προσωπικές για μένα από τον Αιώνιο Πατέρα μου.

Καθώς άνοιξα την καρδιά μου εμπρός στον Κύριο, ακόμη και όταν μπήκα σε πειρασμό να απομακρυνθώ με πικρία, ήλθαν στον νου και την καρδιά μου ιερές εντυπώσεις που με διαβεβαίωσαν ότι Εκείνος γνώριζε την κατάστασή μου, ότι η ζωή μου είχε ένα όμορφο σχέδιο και ότι μπορούσα να Τον εμπιστευθώ. Η συμμετοχή στη διαθήκη³ προς τον Λυτρωτή μου έγινε αγωγός βαθιάς ειρήνης και αγαλλιάσεως που ξεπερνούσε οποιεσδήποτε άλλες πηγές εκπλήρωσης ή ευτυχίας.

Έφθασα στο σημείο να δω ότι αν και είχα πιστέψει ότι ο σκοπός της ζωής μου ήταν να επιτύχω τα όνειρά μου για την ιδανική οικογένεια, ο Κύριος έκανε δυνατό αυτό που ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων απεκάλεσε τον θεμελιώδη σκοπό της θνητότητος. Παραθέτοντας τον βασιλιά Βενιαμίν, εξήγησε: «Ίσως ο θεμελιώδης σκοπός… είναι να γίνουμε “άγιο[ι] μέσω της εξιλέωσης του Χριστού” που θα απαιτήσει από εμάς να γίνουμε “σαν παιδί, ενδοτικός, πράος, ταπεινός, υπομονετικός, γεμάτος αγάπη, πρόθυμος να υποταχθεί σε όλα όσα ο Κύριος κρίνει ότι ταιριάζει να του επιβάλλει,, ακριβώς όπως ένα παιδί υποτάσσεται στον πατέρα του»⁴.

Η ανάγκη μου για τη βοήθεια και τη δύναμη του Σωτήρος με οδήγησε να επιζητήσω και να βιώσω την καρδιά Του που ήταν γεμάτη υποταγή, πραότητα, ταπεινοφροσύνη, υπομονή και αγάπη. Κατά τη διαδικασία άλλαξα από την επικουρική δύναμή Του. Και στην πραγματικότητα, αυτό ήταν που ήθελα βαθύτατα. Αυτό που φαινόταν τόσο «μη ιδανικό» είχε πράγματι ανοίξει τον δρόμο για το πιο όμορφο «ιδανικό».

Ο φίλος και συνάδελφος Τάι Μάνσφιλντ περιέγραψε μία παρόμοια αλήθεια. Ως άνδρας που βιώνει έλξη προς το ίδιο φύλο, ο Τάι έγινε μάρτυρας της πνευματικής ανάπτυξης που μπορεί να λάβει χώρα καθώς αγκυροβολούμε τη ζωή μας στον Ιησού Χριστό και προθύμως παραδίδουμε ολόκληρη την καρδιά μας σε Εκείνον, επιτρέποντάς Του να καθαγιάσει όλες τις δύσκολες εμπειρίες προς όφελός μας. Για τον Τάι, αυτό άρχισε καθώς το Πνεύμα τον δίδαξε «ότι αν παντρευόμουν ποτέ, ήμουν απείρως αγαπητός και αποδεκτός από τον Θεό. Ευθύνη μου ήταν να εξακολουθήσω να ζω μία ημέρα τη φορά, ενώ επιζητούσα και ακολουθούσα την καθοδήγηση του Πνεύματος»⁵. Και εν τέλει, η εμπιστοσύνη στον Θεό οδήγησε τον Τάι να συνάψει έναν χαρούμενο, όμορφο, αιώνιο γάμο με τη σύζυγό του.

Αναπτύσσοντας βαθύτερη σχέση με τον Σωτήρα

Κι εγώ τελικώς παντρεύτηκα, αφού είχα αναρωτηθεί αν θα παντρευόμουν ποτέ. Όμως η ανάγκη να είμαι βαθιά αγκυροβολημένη στον Ιησού Χριστό απλώς έχει εξακολουθήσει, αν όχι αυξηθεί, στα χρόνια από τότε που επισφραγίσθηκα στον σύζυγό μου. Άρχισα ξανά να Τον επιζητώ για ειρήνη ενόσω αγωνιζόμουν με θέματα γονιμότητος. Δεν ήξερα πώς θα μπορούσα ποτέ να έχω τη χαρά που ήλπιζα στην οικογενειακή ζωή χωρίς παιδιά. Όμως ακόμη και αφού ο σύζυγός μου και εγώ ευλογηθήκαμε με δύο παιδιά, συχνά επικεντρωνόμουν στις αδυναμίες μου ως μητέρας. Μολονότι είχα τελικώς αυτό που πάντα ήθελα, κατά κάποιο τρόπο το χάσμα μεταξύ του «ιδανικού» και του «αληθινού» φαινόταν να μεγαλώνει.

Αυτές οι συνθήκες με έκαναν να σκεφθώ εκ νέου τους σκοπούς της θνητότητος και τις θεϊκά καθορισμένες διαδικασίες μέσω των οποίων αναπτυσσόμαστε πνευματικώς. Ίσως ο σκοπός της ζωής να μην είναι στην πραγματικότητα η επίτευξη της ιδανικής οικογένειας. Ίσως το ιδανικό δεν υπάρχει καν στη θνητότητα. Ίσως η οικογένεια είναι, αντ’ αυτού, μία ευκαιρία για πρόοδο.

Βασικά, ίσως η πραγματικότητα την οποία βιώνουμε τόσο οδυνηρά «λιγότερο από ιδανική» στην πραγματικότητα εκπληρώνει τον ιερό σκοπό της πρόσκλησης της ανάπτυξης που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε πραγματικά «ιδανικές» σχέσεις. Ίσως η δύναμη βρίσκεται στο γεγονός ότι το βαθύ χάσμα μεταξύ του αληθινού και του ιδανικού μάς προσκαλεί σε μία βαθύτερη σχέση με τον Ιησού Χριστό, όπου Εκείνος θεραπεύει και καθαγιάζει ό,τι αισθανόμαστε χαλασμένο, οικοδομώντας σοφία, δύναμη και αγάπη κατά τη διαδικασία. Κατά θαυμαστό τρόπο, είναι μέσω της χάριτος και της λυτρώσεώς Του και μόνο Αυτού που μπορούμε να γίνουμε το είδος των ανθρώπων στο είδος των σχέσεων που επιζητούμε να έχουμε στους ουρανούς.

Έχω πιστέψει ότι η «τελειότητα» δεν είναι πράγματι εφικτή στις οικογενειακές σχέσεις για κανέναν – τουλάχιστον σε αυτήν τη ζωή. Όμως η εντιμότητα, η ακεραιότητα και η γνήσια εγγύτητα είναι εφικτές. Στην πραγματικότητα, η προσποίηση ή η αναμονή της τελειότητος θα παρεμβαίνει με γνήσια εγγύτητα προς τον Θεό, την οικογένειά μας και άλλους. Αντιθέτως, καθώς επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μας βλέπει όπως είμαστε πραγματικά ο Χριστός, η οικογένειά μας και άλλοι, ακόμη και σε όλα όσα είναι «λιγότερο από ιδανικά», μπορούμε να προσκαλέσουμε την εξαγνιστική δύναμή Του στη ζωή μας. Μπορούμε να βιώσουμε τη θαυμαστή δύναμή Του για να συμφιλιώσουμε τα άλυτα, να μας γεμίσει με την αγάπη Του και να μας αλλάξει σε όντα που έχουν βαθύτερες σχέσεις μαζί Του και με τους αγαπημένους μας.

Ίσως ο πιο ιερός σκοπός της διακήρυξης για την οικογένεια είναι να μας διαβεβαιώσει ότι χάριν του Ιησού Χριστού, η «ιδανική» οικογένεια μπορεί να είναι ο αιώνιος προορισμός για τον καθέναν μας.

Ως αγαπημένοι υιοί και θυγατέρες επουράνιων γονέων, όλοι ανήκουμε σε μία αιώνια οικογένεια. Η μοναδική εμπειρία μας στη θνητότητα αποτελεί ουσιώδες μέρος του σχεδίου του Πατέρα μας για να μας βοηθήσει να προοδεύσουμε και «τελικώς να πραγματοποιήσουμε τον θεϊκό προορισμό [μας] ως κληρονόμων της αιώνιας ζωής»⁶ – την ίδια όμορφη οικογενειακή ζωή που βιώνει Εκείνος, όσο διαφορετική κι αν είναι από το ιδανικό που φαίνεται τώρα να είναι οι οικογενειακές εμπειρίες μας. Όπως δήλωσε ο Πρεσβύτερος Τοντ Κριστόφερσον της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων: «Με πεποίθηση δίνουμε μαρτυρία ότι η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού έχει προβλέψει και στο τέλος θα ανταμείψει κάθε στέρηση και έλλειψη εκείνων που στρέφονται προς Αυτόν. Κανένας δεν είναι προορισμένος να λάβει λιγότερα από όλα όσα ο Πατέρας προορίζει για τα τέκνα Του»⁷.

Ακριβώς όπως ο Κύριος υπεσχέθη στον Ιακώβ μέσα στις δυσκολίες της «λιγότερο ιδανικής» οικογένειάς του, η σχέση διαθήκης Του μαζί μας μάς καθησυχάζει: «Εγώ είμαι μαζί σου, και θα σε διαφυλάττω παντού, όπου και αν πας, και θα σε επαναφέρω σε τούτη τη γη· επειδή, δεν θα σε εγκαταλείψω, μέχρις ότου κάνω όσα μίλησα σε σένα» (Γένεσις 28:15). Καθώς Τον ακολουθούμε, άσχετα με το πώς μοιάζουν οι ατελείς πραγματικότητές μας, δεν θα «μας αφήσει», έως ότου γίνουμε αυτό που επιθυμούμε να γίνουμε, δεμένοι σε οικογενειακές σχέσεις υπέρτατης χαράς αιωνίως.