Φωνές των Αγίων των Τελευταίων Ημερών

Να είστε εκεί για το αγόρι σας

Από τον Ρος Ντέιβιντσον τον νεότερο, Τέξας, Η.Π.Α.

Όταν το Πνεύμα μίλησε στον πατέρα μου κατά τη διάρκεια της χειροτόνησής μου στην ιεροσύνη, άλλαξε άρδην η ζωή του.

Four Generations [Τέσσερεις Γενεές], υπό Kwani Povi Winder

Δραστηριοποιήθηκα στην Εκκλησία, όταν ο θείος Μπιλ πήγε τις δύο αδελφές μου και εμένα στην Προκαταρκτική. Η δασκάλα μου της Προκαταρκτικής, Τζην Ρίτσαρντσον, ήταν μία ευγενική μητρική μορφή. Μου άρεσαν εκείνη και οι νέοι φίλοι μου της εκκλησίας, οι οποίοι ήταν πολύ πιο καλοσυνάτοι μαζί μου από τα παιδιά στη γειτονιά μου. Έτσι, αποφάσισα να μείνω.

Καθώς πλησίαζα τα 12α γενέθλιά μου, ο επίσκοπος Νταλ Γκάιμον με προσκάλεσε να λάβω την Ααρωνική Ιεροσύνη και να χειροτονηθώ διάκονος. Δεν ήμουν βέβαιος τι σήμαινε αυτό, αλλά είπα ναι. Μετά είπε: «Γιατί δεν ζητείς από τον μπαμπά σου να σε φέρει εδώ την επόμενη Κυριακή, και θα σε χειροτονήσουμε».

Ο μπαμπάς και η οικογένειά του είχαν σταματήσει να παρευρίσκονται στην εκκλησία, όταν εκείνος ήταν περίπου 13 ετών. Ως ενήλικος περνούσε τα περισσότερα Σαββατοκύριακα στα τοπικά μπαρ ή στο ψάρεμα με μύγα. Είχε υπηρετήσει στο Ναυτικό των Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Πολέμου της Κορέας. Κάπνιζε πούρα, έπινε και έβριζε, αλλά είχε τη φήμη στη μικρή μας κωμόπολη στη Μοντάνα ότι ήταν έντιμος και δίκαιος.

Όταν ο μπαμπάς με πήγε στην εκκλησία την επόμενη Κυριακή, ήταν μεγάλη υπόθεση. Όταν ήλθε η ώρα, ο επίσκοπος Γκάιμον με κάλεσε και μου ζήτησε να καθίσω σε μία καρέκλα. Αρκετοί άνδρες –αλλά όχι ο μπαμπάς μου– έβαλαν τα χέρια τους επάνω στο κεφάλι μου και τέλεσαν τη διάταξη.

Ένιωσα το μέγα βάρος αρκετών μεγάλων χεριών επάνω μου. Ο μπαμπάς, καθισμένος σε έναν πάγκο λίγα μέτρα πιο πέρα, αισθάνθηκε ένα διαφορετικό είδος πίεσης – στο στήθος του. Μια φωνή του μίλησε μέσα του, λέγοντας: «Πρέπει να είσαι εκεί για το αγόρι σου την επόμενη φορά που θα συμβεί αυτό».

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, ο μπαμπάς άλλαξε άρδην τη ζωή του και άρχισε να παρευρίσκεται στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Σύντομα, η Εκκλησία έγινε το επίκεντρο της οικογενειακής μας ζωής.

Ο μπαμπάς έγινε σύμβουλός μου απαρτίας διακόνων, διδασκάλων και ιερέων, ο δάσκαλός μου στο Κατηχητικό και ο προπονητής μου στο μπάσκετ, το σόφτμπολ και το βόλεϊ. Ενόσω ήμασταν συνάδελφοι οικογενειακής διδασκαλίας, ο μπαμπάς βοηθούσε άλλους άνδρες και οικογένειες να επιστρέψουν ενεργώς στην Εκκλησία.

Με τη βοήθεια του μπαμπά μου, βίωσα τη δική μου προσωπική και μεταμορφωτική μεταστροφή. Από τότε, έχω προσπαθήσει να είμαι ευαίσθητος με τους άνδρες οι οποίοι, όπως ο μπαμπάς μου, θα μπορούσαν να ανταποκριθούν σε μία πρόσκληση να γίνουν οι καλύτεροι μπαμπάδες που μπορούν να γίνουν.

Θα είμαι παντοτινά ευγνώμων για ό,τι έκαναν για μένα ο θείος μου Μπιλ, μία καλοσυνάτη δασκάλα της Προκαταρκτικής, ένας σοφός επίσκοπος και ο μπαμπάς μου πριν από 60 χρόνια.