‘Geloof in onzekere tijden’, Liahona, april 2023.
Geloofsportret
Geloof in onzekere tijden
Vanwege de complicaties waarmee ons pasgeboren dochtertje te maken kreeg, is de dag die aan de wonderbaarlijke opstanding van de Heiland voorafging heel bijzonder voor mij.
Foto’s ter beschikking gesteld door de auteur
Onze dochter, Alexis, werd 14 weken te vroeg geboren. Omdat ze met onderontwikkelde longen werd geboren, had ze hulp nodig om te kunnen ademen.
Alexis zou na drie maanden op de neonatale intensive care naar huis komen. Maar het ging plotseling slechter met haar toen ze een verhoogde bloeddruk kreeg in de bloedvaten die haar longen van bloed voorzien, een aandoening die pulmonale hypertensie wordt genoemd.
De dag dat ze blauw werd omdat ze moeite met ademhalen had, staat diep in mijn geheugen gegrift. Het was een van de vele beangstigende momenten die we meemaakten in de twaalf maanden dat ze in het ziekenhuis lag. Dat jaar was een hartverscheurende achtbaanrit voor mijn man en mij.
Ons isolement droeg bij aan onze zorgen. Door corona was ik afgezonderd van bepaalde familieleden. En het was moeilijk voor mijn man en mij om buiten het ziekenhuis steun te vinden. Het leek wel of weinig mensen begrepen wat wij doormaakten. Ik voelde me hulpeloos en wanhopig, en ben in het ziekenhuis verscheidene malen ingestort.
Ik ben dankbaar voor de ZHV-zusters die ons gezin in tijden van nood hebben geholpen. Ik was pas in de wijk, nadat ik van Hongkong naar Singapore was verhuisd. Veel zusters die ik niet kende, brachten ons eten en vroegen hoe het met ons ging. Ik was onder de indruk van hun liefde en gebeden voor mijn gezin.
In sombere momenten wendde ik me tot God. Hij verhoorde mijn gebeden niet meteen, maar ik bleef bidden. Mijn man, hoewel geen lid van de kerk, steunde me door samen met mij te bidden. We doorstonden elke dag met het vertrouwen dat God voor ons zou zorgen. We deden alles wat wij konden voor ons dierbare kind en lieten de rest aan Hem over.
Met Gods leiding kwamen we tot de beslissing waar we maandenlang mee hadden geworsteld. We voelden dat Alexis een tracheotomie moest ondergaan. De chirurgen zouden een snede aan de voorkant van haar nek bij haar luchtpijp maken en een buisje in haar luchtpijp aanbrengen om rechtstreekse beademing van haar longen mogelijk te maken. Alexis kon dan zonder haar neus of mond ademhalen.
Zaterdag zonder einde
Als ik over de miserie met Alexis nadenk, denk ik aan het zoenoffer van onze Heiland. We zijn allemaal bekend met zijn kruisiging en zijn glorierijke opstanding. De tijd tussen deze twee belangrijke gebeurtenissen wordt nauwelijks in de Schriften genoemd. Maar die tijd heeft bijzondere betekenis voor mij, waardoor Pasen extra veel betekent.
Zaterdag was bijvoorbeeld een onzekere dag. De discipelen van de Heiland konden de heerlijkheid die op zondag zou komen nog niet helemaal zien. Zaterdag was net als vrijdag een moeilijke dag voor hen.
Tijdens de lange ziekenhuisopname van onze dochter beleefden we een zaterdag waar geen eind aan leek te komen. Haar toestand was zo onzeker dat we niet verder dan een dag konden zien. Tijdens angstige momenten waarop Alexis leek te sterven, hadden we moeite om het licht aan het eind van de tunnel te zien, laat staan hoop te hebben.
Maar door onze ervaring heb ik geleerd dat onze hemelse Vader en zijn Zoon zich volledig bewust zijn van ons en onze beproevingen. Ik ben dankbaar voor de Heiland en zijn verzoening. Door zijn verzoening kunnen we afdoende hulp krijgen om de zaterdagen van ons leven te doorstaan, terwijl we op toekomstige zegeningen blijven hopen.
De operatie van Alexis was geslaagd. Ze heeft onlangs haar derde verjaardag gevierd. Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, is ze een opgewekte peuter die graag glimlacht en nieuwe mensen in ons buurtpark ontmoet. Door het buisje in haar luchtpijp kan ze niet praten, maar ze communiceert graag in gebarentaal over kleuren en ze leest boeken. We zijn blij met elk moment dat we met haar kunnen doorbrengen.