Mijn verdriet veranderde in dankbaarheid

Bobby Marion, Pennsylvania (VS)

Wanhopig en vol verdriet riep ik de Heer aan. Met ontferming antwoordde Hij.

In september 2021 overleed onze jongste zoon, Joey, na slechts twee maanden te hebben geleefd. Ondanks gebeden, vasten, priesterschapszegens en de imponerende inspanningen van de beste artsen in de wereld, was Joeys lichaam niet sterk genoeg om hem in leven te houden.

Tijdens de laatste momenten van Joeys leven hielden mijn vrouw en ik hem vast. Toen ik hem zijn laatste adem zag uitblazen, brak alles in mij. Wanhopig en vol verdriet riep ik de Heer aan. Met ontferming antwoordde Hij.

Mijn verdriet werd onmiddellijk vervangen door een intens gevoel van dankbaarheid dat ik moeilijk onder woorden kan brengen. Ik was innig dankbaar dat de Heer me een geweldige vrouw, vier prachtige kinderen en verbonden had gegeven, waardoor ze voor eeuwig aan mij waren verzegeld. Ik voelde me net als Alma de jonge die werd vervuld met een vreugde die even buitengewoon was als voordien zijn pijn (zie Alma 36:20).

Terwijl ik mijn dank tot de Heer opzond, kreeg ik een diepe geestelijke indruk. Door de smart die ik voelde over de dood van mijn zoon werd ik mij bewust van de smart die onze hemelse Vader moet hebben gevoeld toen zijn Zoon tweeduizend jaar geleden voor mij en alle andere kinderen van God was gestorven. Omdat Jezus Christus voor ons is gestorven is, weet ik dat ik mijn zoon weer zal zien.

In zekere zin kon ik meer begrip opbrengen voor het offer dat onze hemelse Vader en zijn Zoon hadden gebracht. Opnieuw voelde ik me dankbaar voor de innige liefde van God.

Sinds de dood van onze zoon heb ik vaak over mijn gevoelens van die dag nagedacht. Het verdriet, de dankbaarheid en de krachtige geestelijke indrukken hebben me voorgoed veranderd. Ik kan oprecht getuigen dat beproevingen ons levenservaring geven en ons ten goede zullen komen (zie Leer en Verbonden 122:7) als wij de Heer in ons leven toelaten en ons vasthouden aan ons geloof in de Heiland en zijn verzoening.